Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη
Οι συνοικιακοί μας «διανοούμενοι» προσπαθούσαν χρόνια τώρα να μας πείσουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις κρίσιμες περιστάσεις των καιρών όσον αφορά την εξωτερική της πολιτική και την εθνική της ασφάλεια παραμένοντας γαντζωμένη κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Την ασφάλεια που μας παρείχε το ΝΑΤΟ την εμπεδώσαμε καλά με την εισβολή στην Κύπρο ενώ το πρώτο καμπανάκι για την ησυχία που απολαμβάνουμε ως μέρος της ΕΕ χτύπησε στα Ίμια.
Οιοσδήποτε σοβαρός αναλυτής τολμούσε να εκστομήσει ότι η χώρα πρέπει να σκέπτεται με ρεαλισμό ενισχύοντας τις ένοπλες δυνάμεις της, αυξάνοντας τον χρόνο της υποχρεωτικής στράτευσης και ενθαρρύνοντας την οπλοκατοχή εκατηγορείτο ως εθνικιστής ή χουντικός. Περισπούδιστα μαθήματα περί «ψηφιακής διπλωματίας» και ενεργοποίηση των Ελλήνων επιχειρηματιών με στόχο να καταλάβουμε οικονομικά τα Σκόπια ακόμα προκαλούν γέλωτα στον γράφοντα από την εποχή που ήταν φοιτητής Πολιτικών Επιστημών.
Η Ελλάδα σε ενεστώτα χρόνο έχει περιπέσει στην κατάντια να δέχεται απειλές ακόμα και από την Αλβανία εκ στόματος του Πρωθυπουργού της Έντι Ράμα. Η Αλβανία ποτέ δεν ξέχασε τις εθνικές της διεκδικήσεις. Ήδη από το 1913 και ενώ τα σύνορα του νέου Αλβανικού Κράτους είχαν καθοριστεί με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, ποτέ δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει τις απαιτήσεις της οι οποίες περιελάμβαναν και, ακόμη περιλαμβάνουν, ολόκληρο το Κοσσυφοπέδιο, τις περιοχές των Σκοπίων, τις περιοχές του Μοναστηρίου, την περιοχή Βορειοδυτικά της Καστοριάς, ανατολικά του Μετσόβου μέχρι τον Αμβρακικό, την «αλβανική Τσαμουριά».
Εν αντιθέσει με την Αλβανία, η Ελλάδα ουδέποτε προχώρησε σε διεκδικητική στάση και ενεργητική εξωτερική πολιτική. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν ως πάγια επιδίωξη την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας του 1914 σύμφωνα με το οποίο, η Αλβανική κυβέρνηση αναγνώρισε την αυτονομία της Β. Ηπείρου – τότε για πρώτη φορά έλαβε αυτή την ονομασία η περιοχή – και δεσμεύτηκε για την ελεύθερη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία των μειονοτικών περιοχών αλλά και την θρησκευτική ελευθερία του Ελληνικού πληθυσμού. Αντ’ αυτού οι Ελληνικές κυβερνήσεις χρόνια τώρα έχουν αφήσει τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου στο έλεος των διαθέσεων των εκάστοτε κυβερνώντων στην Αλβανία ενώ στις δημοτικές εκλογές της Χειμάρρας ουδέποτε το Ελληνικό κράτος δεν εφρόντιζε να τηρούνται οι νόμιμες διαδικασίες.
Έτσι, αυτήν την στιγμή, ο Έντι Ράμα βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον εξ Ανατολής Σουλτάνο και ορέγονται, μαζί με τα Σκόπια και την Βουλγαρία, να περικλείσουν μέσω αυτού του νεο – ισλαμιστικού τόξου την Ελλάδα διεκδικώντας ευθέως εδάφη. Και ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να βρίσκεται σε εγκάρδια συνεννόηση με το Ισραήλ και την Ρωσσία εφρόντισε να παροπλίσει τις συμμαχίες της αφού επί της ουσίας δεν έχει κανένα σχέδιο για το πώς πρέπει να αντιδράσει.
Από την άλλη τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, που δεν βλέπει τον Ισλαμισμό και συνεπώς και την Τουρκία με καλό μάτι, φρόντισε ο ηγέτης της κεντροδεξιάς Κυρ. Μητσοτάκης να τον αποκηρύξει δηλώνοντας αναφανδόν και δίχως καμμία συστολή την υποστήριξή του στην Χίλαρι Κλίντον των Δημοκρατικών. Το δε τουιτάρισμα του τιτάνα της επικοινωνίας και εκπροσώπου τύπου της ΝΔ Κουμουτσάκου επέκεινα της εκλογής Trump: «It’s the end of the world as we know it. Σκέψη. Περισυλλογή. Δράση» καθιστά την επόμενη κυβέρνηση του τόπου εχθρική απέναντι στην νέα ηγεσία των ΗΠΑ. Ομιλούμε περί αυτοκτονικού αυτοϊδεασμού και σοσιαλμανίας.
Έθνος που δεν διεκδικεί τίποτα και ποτέ, Έθνος που δεν έχει σαφή στόχο στην εξωτερική του πολιτική και στο να επενδύσει στην αυτοδυναμία του μη ζώντας παρασιτικά εξαρτώμενο από τους συμμάχους του, πάντα είναι καταδικασμένο να διασύρεται σε εξευτελιστικές ήττες. Ο Πρωθυπουργός αυτή την στιγμή απέναντι στον στενό κλοιό που μας στήνει ο Ερντογάν θα έπρεπε να είχε ήδη προβεί σε ανατρεπτικές κινήσεις όπως στο να διεκδικεί την δημιουργία πυρηνικού εργοστασίου και την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας. Αντ’ αυτού κάνει ταξίδια για να τιμήσει έναν κομμουνιστή δικτάτορα. Κατάντια.
