Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ “ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ” – ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ “ΠΑΡΑΜΥΘΟΛΟΓΙΑ”

τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ ΕΠΟΚ

Μία χρόνια “παρα­μυ­θο­λογία” ὑφίσταται γύρω ἀπό τό ζή­τ­η­μα τῆς μυ­στικῆς ἀποστολῆς ἑλλαδικῶν στρα­τευμάτων τό 1964 στήν Κύπρο. Ἡ ἡμι­μά­θεια τῶν περισσοτέρων ὁδηγεῖ σέ θεωρίες γιά ὑποτιθέμενη «Με­ραρχία Παπανδρέου» τήν ὁποία δῆθεν «ἀπέσυρε ὁ Παπα­δόπουλος». Θεωρίες πού ἀναπλάθονται ἀπό τήν πλήρη ἄγνοια πού ὑπάρχει γιά τό τί ἦταν, σέ τί χρησίμευε καί κυρίως γιά τό παρασκήνιο τοῦ πῶς καί ἀπό ποιόν ἀνεκλήθη ἡ δύναμη ἐκείνη.[1]

Ἡ ἀποστολή καί ἡ χρησιμότητά της

Ἡ ἀποκαλούμενη “Μεραρχία” (ΕΛΔΥΚ/Μ) ἦταν μία δύναμη 7.328 ἀνδ­ρῶν, πού ἐστάλη ἀπό τόν Πέτρο Γαρουφαλιά, ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Γεωργίου Πα­πα­ν­δρέου, ὁ ὁποίος τό ἔμαθε μόλις στίς 10 Ἰουλίου 1964 ἀπό… τούς Τού­ρκους στήν ἔκτα­κτη σύγκληση τοῦ Συμβουλίου τοῦ ΝΑΤΟ καί ἔγινε ἔξω φρε­νῶν.[2]

Ἡ παρουσία τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ στήν Κύπρο δέν ἐξασφάλιζε κανένα στρα­τηγικό πλε­ο­νέκτημα διότι ἐστε­ρεῖτο ἀε­ρο­ναυ­τικῆς κα­λύψεως. Ἀποκα­λυ­πτική εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Ναυά­ρχου Μα­ου­ν­τμπά­ντεν πρός τόν τότε ΥΠ.ΕΘ.Α Πέτρο Γαρουφα­λιᾶ. Τοῦ ἐπεσήμανε τήν «ἀπό­λυτη κυριαρχία τῶν Τούρκων στόν ἀέρα», καί κατέληξε: «Εἶμαι ἐ­γώ ἐκεῖ­νος πού κατέστρωσα τά σχέδια τῆς συμ­μαχι­κῆς ἀποβά­σεως στήν Νορμαν­δία καί γνωρίζω καλά πόσο ἀ­ποφασιστικό ρόλο παίζει σέ μία ἀπόβαση ἡ ἀεροπορική ὑπε­ρο­χή».[3]

Ὁ Ἀρχηγός τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτε­λείου τῶν ΗΠΑ Στρατηγός Wheeler, σέ ἔκθε­­σή του πρός τόν Πρόεδρο L. Johnson ἔγραφε τότε: «Ἡ παρουσία τῆς “ἑλ­ληνικῆς μερα­ρ­χίας” στήν Κύπρο δέν ἀλ­λάζει -κα­τά τήν ἐκτίμηση τοῦ Πε­νταγώνου- τήν ἰσορροπία δυνάμεων, λόγῳ ἀδυ­ναμίας τῆς Ἑλλάδος νά τῆς παρά­σχει ἀε­ρο­πορική κάλυψη».[4]

Ὀρθῶς λοι­πόν καί οἱ Μενέλαος Ἀλεξανδράκης, Βύρων Θεοδωρόπουλος καί Εὐστάθιος Λαγάκος τήν ἀπο­καλοῦν «μονάδα αὐτοκτονίας», ἐξηγ­ώ­ντας: «Χωρίς ἀε­ροπορία δέν μπο­­ροῦσε νά ἐξασφαλίσει τήν ἄμυ­να. Θά μπο­ροῦσε νά δυ­σχεράνει ἤ νά ἐπιβραδύνει μία εἰσβολή, ἀλλά ὄχι νά τήν ματαιώσει ἤ νά τήν ἀποκρού­­σει».[5]

Είχε προηγηθεῖ στίς 23 Φεβρουαρίου 1964 ἡ ἀπόφαση πολιτικῆς καί στρα­τιωτικῆς ἡγεσίας γιά τήν συγκρότηση τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς σέ δύναμη Σώ­ματος Στρατοῦ. Ἡ ἀπρό­σμενη ἐνέργεια ἀποστολῆς μιᾶς Ἑλλαδικῆς Τα­ξιαρχίας 7.328 ἀνδρῶν, ἀνέτρεπε αὐτό πού οἱ Στρατιωτικοί ἀποκαλοῦν «Ἰδέα Ἐνεργείας». Οὐσιαστικά προτιμήθηκε 1 Ἑλλαδική Ταξιαρχία 7.328 ἀνδρῶν ἀντί ἑνός Σώ­ματος Στρα­τοῦ 4 Κυπριακῶν Μεραρχιῶν 55 – 60.000 ἀνδρῶν! Τόν Αύγουστο τοῦ 1965 ἡ δύναμη τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς ἔφθανε στό ἰσο­δύ­να­μο 4 ½ Μεραρχιῶν ἀπό τίς ὁποῖες 2 ½ ἐνεργές καί 2 ἐφεδρικές. Ἡ πα­ρουσία τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ στήν Κύπρο, ἀναχαίτισε τήν ἀνάπτυξή της, διότι ἐπέ­τρε­ψε στόν Μακάριο νά ἀρχίση “χαριστικά μέτρα” καί νά μειώση δρα­μα­τικά τήν δύναμή της, τήν ὥρα πού ἔφθανε στήν ἀκμή της!

Ἡ προβοκάτσια τῆς Κοφίνου

Στίς 14 καί 15 Νοεμβρίου 1967 διεξάγεται στήν Κύπρο, ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ στρατηγοῦ Γ. Γρίβα, ἐπιχείρηση ἐκκαθαρίσεως τοῦ θυ­λάκου Κοφίνου – Ἁγίου Θεοδώρου μέ τήν ἐπωνυμία “Γρόν­θος”. Στήν ἐπιχείρηση, οἱ νεκροί Τουρκοκύπριοι ὑπερέ­βη­σαν τούς 26 καί οἱ τραυματίες τούς 120. Κατελήφθη δε, ἄφθονο τουρκικό πολε­μικό ὑλικό.

Ἔχει ἀποδειχθῆ, ὅτι τά ἐπεισόδια τῆς Κοφίνου – Ἁγ. Θεο­δώ­ρων ὑπῆρξαν μία “προ­βο­κά­τσια” γιά δημιουργία τεχνητῆς κρίσεως μέ ἀπο­­­κλει­στικό σκο­­πό τήν ἀνα­τροπή τῆς 21ης Ἀπριλίου. Στήθηκαν ἀπό τό “μέ­τωπο” Βασιλέως – Μα­καρίου – Καραμανλῆ μέ τήν ἐπί­σκεψη Γρ. Σπα­­­ντι­δά­κη στήν Λευκω­σία στίς 21 Ὀκτωβρίου 1967 καί τήν ἀποστολή Μιχ. Ἀρ­να­ούτη στόν Καρα­μανλή στίς 30 Ὀκτωβρίου 1967.

Ὁ τότε Ἀντι­­πρό­εδρος καί ΥΕΘΑ Γρ. Σπα­ντιδάκης στίς 23 Ὀκ­τωβρίου 1967 ἔδωσε ἔγκρι­ση καί στίς 1 Νοεμ­βρίου 1967 ἐντολή γιά τήν ἐπιχεί­ρηση Κοφίνου -με­σῳ τῆς Α’ ΜΕΟ τοῦ ΓΕΕΘΑ πρός τήν ΑΣΔΑΚ- ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ΓΕΣ καί τῆς ὑπό­λοι­πης Κυβε­ρνήσεως. Ἔ­τσι ὁ Γ. Γρίβας παραπλανήθηκε καί συνέτα­ξε τό σχέ­διο “Γρό­νθος”.[6]

Ὁ Γεώργιος Γρίβας στήν Κοφίνου μέ τό Ἐπιτελεῖο του, παρακολουθεῖ τίς ἐπιχειρήσεις

Στίς 16 Νοεμβρίου 1967, συνέρχεται στήν Ἄγκυρα ἡ τουρκική “Μεγάλη Ἐθ­νοσυνέλευση” σέ ἔκτακτη Συνεδρίαση. Ἀποφασίζεται νά τεθοῦν βα­­­σικοί ὅροι στήν Ἑλλάδα. Καί ἀποφασίζεται κήρυξη πολέμου, ἐάν δέν γί­νουν ἀποδεκτοί. Ὁ Πρωθυπουργός Ντεμιρέλ λαμβάνει σα­φή ἐξου­σιο­δό­τη­ση: «Μπορεῖ νά στείλη τίς Ἔνοπλες Δυνάμεις τῆς Χώρας ἔξω ἀπό τήν Του­ρκία καί νά κάνουν χρήση τῶν ὅπλων». Στίς 17 Νοεμβρίου 1967, ὁ Τσαγ­λα­για­γκίλ ἐπέδιδε στόν πρε­σβευ­τή τῆς Ἑλλάδος στήν Ἄγκυρα Μιλτιάδη Δε­ληβάνη τελεσί­γρα­φο.

Στίς 18-11-1967 ἡ ΚΥΠ πληροφοροῦσε τήν Κυβέρνηση ὅτι ἡ Του­ρκική πρεσβεία ἐφάρμοζε τίς προβλεπόμενες διαδικασίες ἐν ὄψει πολέμου καί οἱ οἰκογένειες τῶν μελῶν της εἶχαν ἑτοιμασθῆ ν᾽ ἀναχωρήσουν γιά τήν Τουρκία. Στίς 24-11-1967 οἱ οἰκογένειες τοῦ προσωπικοῦ τῆς πρεσβείας τῶν ΗΠΑ στήν Λευκωσία, ἄρχισαν νά μεταφέρονται στήν Βηρυτ­τό καθώς καί ὅλοι οἱ Ἀμερικανοί ὑπήκοοι, τό προσωπικό τοῦ Σταθ­μοῦ Καραβᾶ, ἀκόμη καί οἱ Πεζοναῦτες. Τήν ἴδια ἡμέρα οἱ οἰκογένειες τῶν Βρεταννῶν καί τῶν μελῶν τῆς UNFICYP μεταφέρονται στίς “οὐδέτερες” βρεταννικές βάσεις.

Γ. Παπαδόπουλος: ”Πόλεμος, μέ Ἀρχιστράτηγο τόν Βασιλέα”

Ἀπό τίς 17 Νοεμβρίου 1967 μέχρι τίς 26 Νοεμβρίου 1967 συ­γ­κλήθηκαν ἀλλεπάλληλα Ὑπουργικά Συμβούλια, Πο­λεμικά Συμ­βού­λια καί κυβερνη­τικές συσκέψεις ὑπό τήν προε­δρία τοῦ Βασι­λέως, μέ θέμα τό τουρκικό “τελεσίγραφο”. Στίς 19 Νοεμβρίου 1967, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος συγ­κά­λε­σε τό “Ἐπαναστατικό Συμβούλιο”. Γράφει ὁ Στυλιανός Παττα­κός:

«Συνῆλθε τό Ἐπαναστατικό Συμβούλιο, ἐν ὄψει τῆς κρίσεως, ἐν ὄψει τοῦ τελεσιγράφου καί ἀπεφάσισε πόλεμο κατά τῆς Του­ρκίας, ἀλλά θά ἐτίθετο ὁ Βασιλεύς ἐπικεφαλῆς… Ὁ Παπα­δό­πουλος διεμήνυσε στήν Κυβέρνηση, δηλαδή στόν Βασιλέα καί στόν Κόλλια, ὅτι σέ ἐνδεχόμενη πολεμική περιπέτεια ὁ Βασι­λεύς θά ἐκαλεῖτο νά τεθῆ ἐπικεφαλῆς».[7]

Τό γεγονός γνώριζε καί ὁ ἱστορικός καί πολιτικός Σπ. Μα­ρκε­ζίνης ὁ ὁποῖος ἔγραψε: «Ὁ Παπαδόπουλος ὅμως διεμήνυσε ὅτι σέ ἐνδεχόμενη πο­λε­μική περιπέτεια, ὁ Βασιλεύς θά ἐ­κα­λεῖτο νά τεθεῖ ἐπικεφαλῆς».[8] Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη, ὁ Βασιλεύς πραγμα­τοποί­η­σε ἕναν δρα­ματικό ἐλιγμό:

Στίς 20 Νοεμβρίου 1967 εἰσηγήθηκε τήν ἀνάθεση τοῦ Ὑπουρ­γείου Ἐξω­τερικῶν στόν ἔμπειρο διπλωμάτη Παναγιώτη Πιπινέλη μέ ἀποστολή τήν ἀποτροπή ἑλληνοτουρκικῆς συρρά­ξεως πάσῃ θυ­σίᾳ. Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη μέχρι τό πρωΐ τῆς 26 Νοεμβρίου 1967, ἡ πολιτικοστρατιωτική ἡγεσία διαχωρίστηκε σέ δύο ὁμάδες:

– Οἱ Γ. Παπαδόπουλος, Στ. Παττακός καί Ν. Μακαρέζος ἔμε­ναν ἀκαμ­πτοι στήν ἀπόφασή τους: «Ποτέ ἀνάκλησι ἑλληνικῶν δυ­­­νά­μεων. Ἔστω κι ἄν αὐτό σημαίνει πολεμική σύρραξι».

– Οἱ Βασιλεύς, Πρωθυπουργός Κ. Κόλλιας, Παν. Πιπινέλης καί τό ΓΕΕΘΑ πού προσπαθοῦσαν ν᾽ ἀποσοβήσουν μία πολεμική σύρ­ρα­ξη ἀποδε­χό­μενοι τήν ἀνάκληση!

Σέ ἔκθεσή του στήν συνάντηση πρεσβευτῶν στό Μπάχ Σισ­νάχ τῆς Ἐλβετίας στίς 26-8-1969, ὁ Παναγιώτης Πιπινέλης ἔγρα­­φε: «Τό Στρατιω­τι­κό Καθεστώς ἀντιμετώπισε τήν ἀπειλή πο­λέμου μέ διά­θε­σιν ἑλληνοτουρκι­κῆς ἀναμετρήσεως».

Στίς 21 Νοεμβρίου 1967 ὁ Βασιλεύς Κωνσταντῖνος συναντή­θη­κε μέ τόν πρέσβυ τῶν ΗΠΑ Τάλμποτ. Δέν παρέλειψε νά τόν δια­βε­­βαι­ώ­­ση ὅτι: «…ἡ Ἑλ­λάδα δέν θά ἐξαπέλυε πρώτη ἐπίθεση ἐνα­ντίον Του­­­ρκικῶν ἀποβατικῶν δυνάμεων (στήν Κύπρο)!…».[9]

Στίς 22 Νοεμβρίου 1967 ὁ Τάλμποτ παρουσίασε στήν Κυβέ­ρνη­­ση πέντε σημεῖα πού θά μποροῦσαν ν᾽ ἀποτελέσουν βάση συμ­φω­νίας μέ τήν Του­ρκία: 1) Βεβαίωσι τοῦ ἀπαραβιάστου καί τῆς ἀκεραιότητος τῆς Κύπρου ἀπό τήν Τουρκία, 2) Ἀποχώρησι τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων πού εὑρίσκοντο στήν Κύπρο κατά παράβασι τῶν συνθηκῶν Ζυρίχης – Λονδίνου, 3) Ἐπέκτα­σι τοῦ ρόλου τῆς UNFICYP, 4) Καταβολή ἀποζημιώσεων στούς πληγέντες Του­ρκοκυπρίους καί 5) Παροχές ἀσφαλείας τῶν Τουρκοκυπρίων ἀνεξάρτη­τες ἀπό τήν Ἑλληνοκυπριακή ἀστυνομία.

Ὁ Μακάριος ἀποδέχθηκε καί τά πέντε σημεῖα, μέ ἐπιφυ­λά­ξεις γιά τό 4ο καί 5ο ![10] Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἀπέρριψε τήν πρόταση.

Ὁ Παπαδόπουλος ἀπέρριψε τό τελεσίγραφο καί διεμήνυσε στόν Βασιλέα, ὅτι σέ ἐνδεχόμενη πολεμική σύρραξη, θά ἐκαλεῖτο νά τεθῆ ἐπικεφαλῆς

Στίς 23 Νοεμβρίου 1967 οἱ ΗΠΑ ἀπέστειλαν τόν πρώην ὑφυ­πουργό Ἀμύ­­νης Σάϊρους Βάνς στήν Ἄγκυρα. Ἐκεῖ ὁ Βασιλεύς δέν παρέλειψε νά ἐπαναλάβη τήν θέση του, ὅτι: «…σέ κα­μιά περίπτω­ση ἡ Ἑλλάδα δέν θά ἔρι­χνε τόν πρῶτο πυροβολισμό ἐναντίον τῶν Τούρκων, ἀκόμα καί στήν περί­πτωση εἰσβολῆς στήν Κύπρο».[11]

Στίς 24 Νοεμβρίου 1967 ὁ Σ. Βάνς ἐπεσκέφθη τήν Ἀθήνα καί συνα­ντή­θηκε μέ τόν Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν Π. Πιπινέλη, τόν ὁποῖ­ο ἐνημέρωσε γιά τόν «πυρετό πολέμου» πού ἀντιμετώπισε στήν Ἄγ­κυ­ρα. Τό βράδυ πραγματοποιήθηκε σύσκεψη τοῦ μικροῦ ὑπουρ­γι­κοῦ συμβου­λίου. Ὁ Βασιλεύς προσπάθησε νά πείση γιά ἕναν ἔντι­μο συμβιβασμό. Ἡ ἀντίδραση ὅμως τοῦ Γ. Παπαδοπούλου ὑπῆρ­ξε ἄμεση: Δέν δεχόταν καμμία ὑποχώρηση.

Στόχος ἡ κατάληψη νήσων τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου

Στήν Σύσκεψη τῆς 26 Νοεμβρίου 1967, οἱ Ἀρχηγοί τῶν Ἐπιτε­λείων προέ­βησαν στήν στρατιωτική ἐκτίμηση τῶν δυνατοτήτων ἑ­νός Ἑλληνοτου­ρκικοῦ πολέμου. Τό γενικό συμπέρασμα ἦταν:

Στην Κύπρο μποροῦσε ἄνετα ν᾽ ἀποκρουσθῆ μία ἀπόπειρα ἀπο­­βάσε­ως ἤ νά ἐξαλειφθῆ τυχόν “προγεφύρωμα”. Ὅμως ἡ Ἑλ­λάς ὑστεροῦσε συντρι­πτικά σέ ἀέρα καί θάλασσα καί ἡ Τουρκία μποροῦσε ν᾽ ἀποκλείση τήν νῆσο ἀεροναυτικά ἐπιβάλλωντας τούς ὅρους της.

Στόν Ἕβρο εἴχαμε δυνατότητες ἀποκρούσεως τῶν Τούρ­κων, ἐφ᾽ ὅσον δέν ἐκμεταλλεύονταν τήν κατάσταση οἱ Βούλγαροι.

Στό Ἀνατολικό Αἰγαῖο ἡ ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδος ἦταν πλήρης καί οἱ Τοῦρκοι εἶχαν τήν δυνατότητα νά καταλάβουν δύο ἤ τρία νησιά μας χωρίς νά μποροῦμε νά ἀντιδράσουμε.

Ἔπειτα ἦλθε ἡ σειρά τῆς ΚΥΠ ἡ ὁποία ἔδωσε μία συγκλο­νι­στική πλη­ροφορία: Ὑπῆρχε “σχέδιον παραπλανήσεως” τῆς Του­ρκί­ας ὡς ἑξῆς: α) Ἡ καλλιέργεια τῆς ἐντυπώσεως ὅτι ἡ κύρια ἐπιθετική ἐ­νέργεια τῶν Τού­ρκων θά γινόταν στήν Κύπρο ἦταν παραπλα­νη­τική. β) Ὁ πραγματικός στόχος τῆς Τουρκίας ἦταν ἡ κυρία ἐπιθε­τι­κή ἐνέργει­α νά ἐκδηλωθῆ στό Ἀνατολικό Αἰγαῖο μέ αἰφνιδιαστική ἀπόβαση στήν Χίο, τήν Σάμο καί τήν Κῶ ἤ τήν Ρόδο. γ) Παράλληλα, στόν Ἕβρο θά ἐκδηλωνόταν δραστηριότητα “ἀπα­σχο­λήσεως” καί ἡ Κύπρος θά ὑφίστατο ἀεροπορική ἐπιδρο­μή καί ναυτικό ἀπο­κλεισμό.[12]

Ἐν ὀλίγοις, ἡ Τουρκία παραπλανοῦσε μέ τήν ἀπειλή εἰσβο­λῆς στήν Κύ­προ. Στόχος της ἦταν ἡ κατάληψη τριῶν νήσων τοῦ Ἀνα­­­τολικοῦ Αἰγαί­ου καί ὁ ταυτόχρονος ἀεροναυτικός ἀποκλει­σμός τῆς Κύπρου! Ἡ κατοχή τῶν νήσων ὡς κύρια ἐπιθετική ἐνέ­ργεια καί ἡ ἀπό­κτηση ἀεροναυτικῆς κυριαρχίας στήν Κύπρο, θά ἐπέτρεπε κατό­πιν στήν Τουρκία νά ἐπιβάλη τούς ὅρους της στό Κυπριακό ἀ­πό θέσεως ισχύος.

Ποιός ἀνεκάλεσε τήν ΕΛΔΥΚ/Μ;

Τά δεδομένα ἦσαν συντρι­πτικά. Ἡ τελική ἐκτίμηση τῆς στρα­τιω­τικῆς ἡγε­σίας ἦταν ὅτι: «Οἱ Ἑλληνικές Ἔνοπλες Δυνάμεις δέν εἶναι εἰς θέσιν ν᾽ ἀντι­με­τω­πίσουν ἕναν πόλεμο μέ τήν Τουρκία τήν συγκεκριμένη χρο­νική στιγμή. Ἡ Ἑλλάς κινδυνεύει νά ὑποστῆ ἕνα νέο 1897!…».[13]

Κατόπιν αὐτῶν, ὁ Βασιλεύς, ὁ Πρωθυπουργός Κ. Κόλλιας καί ὁ Ὑπου­ργός Ἐξωτερικῶν Π. Πιπινέλης τάχθηκαν ἀμέσως ὑ­πέρ τῆς ἀνακλήσεως τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ ἀπό τήν Κύπρο. Τήν τελική ἀπόφα­ση τήν ἔλαβε ὁ Βασιλεύς Κωνσταντῖνος ὁ ὁ­ποῖος δήλωσε ρητά: «Ἡ ΕΛΔΥΚ/Μ πρέπει νά ἀνακλη­θῆ!…».[14]

Ὁ Κωνσταντῖνος δεσμεύθηκε προσωπικά τόσο πρός τόν πρέ­σβυ τῶν ΗΠΑ Τάλμποτ, ὅσο καί στόν πρέσβυ τῆς Μ. Βρεταννίας. Ὁ Σπ. Μαρκεζίνης γράφει: «… τήν νύκτα τῆς μεγάλης κρίσεως, ὁ Βα­σιλεύς ἐτηλεφώνησε στόν Ἄγγλο Πρέσβυ Sir Michael Stewart καί τόν παρεκάλεσε νά παρέμβει ἀμέ­σως, μέ τήν διαβεβαίωση ὅτι ἡ Μεραρχία θά ἀπεσύρετο».[15]

Σάϋρους Βάνς: «Ὁ βασιλέας τῆς Ἑλλάδος ἔπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στήν ἀνάκληση τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ»

Ἡ ἀνάλυση τῶν δεδομένων γιά τόν Γ. Παπαδόπουλο ἦταν συν­τριπτική:

– Ἡ Ἑλλάς θά “συρόταν” σέ ἕναν πόλεμο ἀνέτοιμη;

– Θά ἔδινε τήν μάχη στόν χρόνο καί τό πεδίο πού εἶχε ἐπιλέξει ὁ ἐχθρός;

– Θά ὁδηγοῦσε σέ μία ἐθνική συμφορά μέ ἀπώλεια νήσων τοῦ Ἀνα­τολικοῦ Αἰγαίου ἡ ὁποία θά ὁδηγοῦσε καί σέ ἐπιβολή τῶν ὅ­ρων τοῦ ἐχθροῦ στό Κυπριακό;

– Θά ἔδινε, γιά λόγους “γοήτρου” μία εὔκολη νίκη στόν ἀντί­πα­λο;

Ἀποδέχθηκε λοιπόν τήν ἀνάκληση ὡς ἐκτέλεση ἑνός “στρα­τηγικοῦ ὑπο­χωρητικοῦ ἐλιγμοῦ” χωρίς νά ἀπωλεσθῆ οὔτε σπιθα­μή ἐθνι­κοῦ ἐδά­φους σέ Ἑλλάδα καί Κύπρο, πού θά ἐπέτρεπε τήν “ἐπιθετική ἐπιστρο­φή”.

Ὁ Σπ. Μαρκεζίνης ἀποσαφηνίζει: «Ἡ “Μεραρχία Γεννηματᾶ”, ὅπως τήν ὀνόμασαν, θά ἀνακληθεῖ ἀπό τόν Βασιλέα Κωνσταντῖνο, μέ ὑπόδειξη τοῦ Π. Πιπινέλη».[16]

Κατέθετε χαρακτηριστικά στήν Βουλή ὁ Γ. Παπαδόπουλος τό 1987: «Τά αἱματηρά γεγονότα τῆς Κοφίνου ὑπῆρξαν μία “προβο­κά­τσια”…Ἡ ἀνά­κλη­σις τῆς “μεραρχίας” δέν ὑπῆρξε δική μου ἐνέ­ργεια, ἀλλά ἀπεφασίσθη ἀπό τό Πολεμικό Συμβούλιο ὑπό τήν προ­εδρία τοῦ τότε Βασιλέως Κωνσταντίνου».[17]

Και συμπλήρωνε: «Δέχθηκα νά ἀπομακρυνθῆ ἡ ΕΛΔΥΚ/Μ διότι ἤμασταν ἀνέτοιμοι γιά πόλε­μο καί θά ἀποτελοῦσε ἐθνική κατά­στρο­φή… Δέν θά δεχό­μουνα νά ἀπο­συρθῆ ἡ “μεραρχία” ἐάν εἶχα ἀεροπλάνα καί πλοῖα. Ἐν ψυχρῷ πῶς νά ἀποφασίσης σύγ­κρου­ση μέ βέβαιο ἀποτέλεσμα τήν συμφο­ρά;»[18]

Ὁ κορυφαίος μελετητής τοῦ Κυπριακοῦ Σπύρος Παπαγεωργίου σέ συ­νέντευξή του, ὅταν ἐρωτήθηκε γιά τό ἄν ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος εἶχε ρόλο στήν ἀπόφαση ἀ­νακλήσεως τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ, εἶπε χαρακτηριστικά: «Ὄχι, δέν εἶχε. Δέν μαρτυρεῖται ὅτι εἶχε ρόλο στήν “προβοκάτσια”. (σ.σ. τῆς Κοφίνου). Καί δέν μαρτυρεῖται ὅτι εἶχε ρόλο στήν ἀπόφαση ἀνακλήσεως τῆς “Μεραρχίας”!».[19]

Καί ὁ Σάυρους Βάνς σέ ἔκθεσή του πρός τό State Department γιά τό πό­σο καθοριστικός ἦταν ὁ ρόλος τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου στήν ἀπό­φαση τῆς ἀνακλήσεως τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ, γράφει χαρακτηριστικά: «Σέ αὐτό τό ζή­τημα, ὁ βασιλέας τῆς Ἑλλάδος ἔπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο!»[20]

Παρά τά ἀνωτέρω, ὑπάρχουν ἀκόμη αὐτοί πού συνεχίζουν νά ἰσχυ­ρί­ζονται ὅτι δῆθεν: «… ὁ Παπαδόπουλος ἀπέσυρε τήν Μεραρχία»…

Στό σημεῖο αὐτό ὅμως ὑπάρχει μία ἐντελῶς ἄγνωστη πτυχή πού οἱ περισσότεροι τήν ἀγνοοῦν ἤ δέν τήν ἀναφέρουν: Ὁ Γεώργιος Παπαδό­που­λος προσωπικά, ἀπαίτησε καί ἐπέβαλε νά παρα­μείνουν μυστικά στήν Κύ­προ ὅλοι οἱ ἀξιωματικοί καί ὁ βαρύς ὁ­πλισμός τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ! Ἔτσι παρέ­μειναν στήν Κύπρο:

675 Ἀξιωματικοί οἱ ὁποῖοι ἐντάχθηκαν στήν Ἐθνική Φρουρά!
Το βαρύ ὑλικό τῆς ΕΛΔΥΚ/Μ πού καί αὐτό ἐξόπλισε τήν Ἐθνική Φρου­ρά, μέ ἐξαίρεσι τά 34 ἅρματα μάχης τά ὁποῖα λόγῳ ἀμερικανικῆς προ­ε­­λεύσεως ἦσαν ἀναγνωρίσιμα!
Πυρομαχικά καί ἐφόδια γιά ἀγῶνα 20 ἡμερῶν!
Συνεπῶς, ἀπό τήν ΕΛΔΥΚ/Μ ἀποσύρθηκαν μόνον οἱ ὁπλῖτες μέ τόν ἀτομικό ὁπλισμό τους καί τά Μ47 καί Μ24. Τά στελέχη της, τά πυρο­μαχικά της καί ὁ λοιπός βαρύς ὁπλισμός παρέμειναν…

ΑΥΡΙΟ: ΤΙ ΕΠΡΑΞΕ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΗΝ ΠΕ­ΡΙΟΔΟ 1968 – 1973 & ΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΑΝ

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Πλήρης ἀνάλυση γιά τό θέμα γίνεται στό ἔργο μας: «Ἡ προβοκάτσια τῆς Κο­φίνου καί ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀνάκληση τῆς “με­ρα­ρχίας”» (Ἐκδόσεις ΠΕΛΑ­ΣΓΟΣ).

[2] Βλπ. Πέτρου Γαρουφαλιά «Ἑλλάς καί Κύπρος 1964 – 1965. Τραγικά σφάλματα, ευ­καιρίες πού χάθηκαν».

[3] «Ἑλλάς καί Κύπρος», σελ. 128

[4] Ἀ. Παπαχελᾶ «Ὁ βιασμός τῆς Ἑλλ. Δη­μο­κρα­τίας», σελ. 100 – Notes on NCS meeting, 29 November 1967

[5] «Τό Κυπριακό. Μία Ἐνδοσκόπηση», σελ. 102 – 103

[6] Λεπτομέρειες μέ στοιχεία στό ἔργο μας: «Ἡ προβοκάτσια τῆς Κο­φίνου καί ἡ ἀλή­θεια γιά τήν ἀνάκληση τῆς “με­ρα­ρχίας”» (Ἐκδόσεις ΠΕΛΑ­ΣΓΟΣ).

[7] «21η Ἀπριλίου – Μῦθοι καί Ἀλήθεια», σελ. 95.

[8] «Σύγχ. Πολ. Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος», Τόμος Τρίτος, σελ. 154.

[9] «USA Foreign Relations 1964 – 1968 Volume XVI», Telegrams 2294, 2295 from Athens.

[10] «USA Foreign Relations 1964 – 1968 Volume XVI», Document 314, Τη­λε­γρά­­φημα Πρε­σβεί­ας τῶν ΗΠΑ στήν Λευκωσία πρός τό State Department.

[11] «USA Foreign Relations 1964 – 1968 Volume XVI», τηλεγράφημα 2295 πρός State De­par­tment.

[12] Οἱ Τοῦρκοι ἐπεδίωκαν τήν κατάληψη νήσων τοῦ Ἀνατο­λι­κοῦ Αἰγαίου μέ ἀφορμή τό Κυπριακό ἀπό τό 1964 (βλπ. Π. Γαρουφαλιᾶ ὅ.π. σελ. 91). Ἡ Κυβέρνηση Παπα­νδρέου εἶχε ἐνημερωθῆ γι᾽ αὐτό ἀπό τόν σύμβουλο τῆς Πρεσβείας τῶν ΗΠΑ Ν. Ἄνσουτς τόν Μάϊο τοῦ 1964 (βλπ. Τ. Φρήμαν «Ξενοκρατία» σελ. 309). Τό ἴδιο βεβαι­ώνει καί ὁ Σπ. Πα­παγεωργίου στό ἔργο του «Ἀπό τήν Ζυρίχην εἰς τόν Ἀττί­λαν», τόμος Β’ σελ. 302-303 καί ὁ Ἀ. Ἀθανασίου «Ὁ Ἄγνωστος Πόλεμος Ἀθηνῶν – Λευκω­σίας» σελ. 299.

[13] Βλπ. Ἀλεξανδράκη – Θεοδωρόπουλο – Λαγάκου «Τό Κυπριακό: Μία ἐνδοσκό­πη­ση», σελ. 111.

[14] Ὁ ἴδιος τό παραδέχθηκε καί σέ συνέντευξή του στο «Βῆμα» 11-2-2006 καί τό ἐπιβεβαιώνει καί στό βι­βλίο του «Βασιλεύς Κωνσταντῖνος χωρίς τίτλο», Τόμος Β’ σελ. 289 – 293.

[15] «Συγχ. Πολ. Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος», Τόμος Τρίτος σελ. 154.

[16] «Συγχ. Πολ. Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος», Τόμος Τρίτος σελ. 116. Ὁ τότε Πρωθυπουργός Κ. Κόλλιας ἀναφέρει χαρακτηριστικά γιά τόν Βασιλέα: «Προΐστατο τῶν ἀλλεπαλλήλων ἐν τοίς Ἀνακτόροις συγκαλουμένων ὑ­πουρ­γικῶν συμβουλίων καί συσκέψεων. Ἤρχετο εἰς τηλεφωνικήν ἐπικοι­νω­νίαν μετά τῶν γνωστῶν του ἀλλοδαπῶν προσωπικοτήτων… εἰς αὐτόν ὠφείλετο ἡ κινητοποίησις τῶν ὡς ἄνω παραγόντων, χάρις εἰς τούς ὁ­ποίους ἀπετράπη ἡ σύρραξις» («Βασιλεύς καί Ἐπανάστασις 1967», σελ. 83).

[17] «Τα Νέα», 6-5-1987 & «Βραδυνή», 6-5-1987.

[18] «Μεσημ­βρινή», 7-5-1987, ρεπορτάζ Δημ. Καλάκου. Για περισσότερα στό ἔργο μας: «Ἡ προβοκάτσια τῆς Κοφίνου καί ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀνά­κλη­­ση τῆς “με­ραρχίας”» (Ἐκ­δό­σεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ)

[19] «Τηλετώρα», 15-2-1996.

[20] Ἀλ. Παπαχελᾶ «Ὁ βιασμός τῆς Ἑλλ. Δημοκρατίας», σελ. 403.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ…