Του Δημήτρη Ρομποτή*
Για όσους δεν το πήρατε είδηση,την Τρίτη 4 Νοεμβρίου, έχουμε εκλογές ανά την επικράτεια των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των αποικιών και υπερποντίων κτήσεων.
Δυστυχώς, εξακολουθεί να ισχύη ο αναχρονισμός να ψηφίζουμε σχεδόν μεσοβδόμαδα αντί της Κυριακής που είναι και αργία για τον περισσότερο κόσμο.
Το θέμα δε, παρουσιάζει και μία ακόμη αντίφαση: η Τρίτη επιλέχτηκε τα πρώτα χρόνια του ελεύθερου κράτους ώστε να δίδεται περισσότερος χρόνος σ’αυτούς που έμεναν έξω από τις πόλεις και τα χωριά να πάνε στα κατά τόπους εκλογικά κέντρα να ψηφίσουν.
Στην εποχή μας έχει παραμείνει η συγκεκριμένη μέρα για ακριβώς τον αντίθετο λόγο, να ψηφίζουν λιγότεροι! Αμα δουλεύεις ολημερίς και γυρίσεις ό,τι ώρα γυρίσης κουρασμένος, νά’ναι και κρύος ο καιρός, έχει αλλάξει η ώρα και νυχτώνει νωρίτερα, άντε να ψάχνης να βρης το σχολείο όπου θα ψηφίσης και να περιμένης στην ουρά! Βαριέσαι και δεν πας, με αποτέλεσμα η δημοκρατική διαδικασία να είναι λιγότερο αντιπροσωπευτική, όπως δηλαδή εξαρχής το είχε προνοήσει το σύστημα που ήθελε το δικαίωμα ψήφου μόνο για αυτούς που είχαν περιουσία.
Εν πάσι περιπτώσει, δεν είχα κατά νου να κάνω ιστορική αναδρομή στις αμερικανικές εκλογές ούτε να ασχοληθώ με τα όχι λίγα προβλήματα της διαδικασίας αποτέλεσμα των οποίων είναι καμμιά φορά να εκλέγωνται αξιωματούχοι ακόμη κι’αν έχουν λάβη λιγότερους ψήφους!
Ηθελα να σταθώ στην ανάγκη εμείς οι …ωμογενείς να ασκούμε το δικαίωμα του εκλέγειν μαζικότερα. Παρά τις κατά περιόδους εξάρσεις, ούτε οι ελληνοαμερικανικές οργανώσεις έχουν δώσει την πρέπουσα προσοχή στο θέμα. Σε περιοχές με έντονη ελληνική παρουσία και με βάση τα υψηλά ποσοστά αποχής στο μείζον εκλογικό σώμα, η ομογένεια θα είχε τη δυνατότητα να επηρεάζη καθοριστικά το αποτέλεσμα των εκλογών με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Διότι δεν είναι μόνο ο πρόεδρος (για τον οποίον δεν ψηφίζουμε ), ούτε οι κυβερνήτες, οι βουλευτές, ομοσπονδιακοί και τοπικοί, αλλά μια σειρά από άρχοντες, μέχρι δικαστές, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση του συλλογικού επιπέδου ζωής.
Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους αξιωματούχους ευθύνονται για την κατανομή κονδυλίων σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς οι οποίοι στην Αμερική του εκ των πραγμάτων περιορισμένου κράτους, έχουν αποκτήσει ευρύτερη κοινωνική αξία.
Δεν είναι τυχαίο που οι «απένταροι σπανιόλοι” και οι “ξεβράκωτοι οι μαύροι” έχουν τέτοιας εμβέλειας, αλλά και ποιότητας οργανώσεις, πολιτιστικού χαρακτήρα και μη, ενώ οι δικοί μας, οι “ξύπνιοι” και “αρχόντοι” με εξαίρεση πέντε-έξι είναι …για τα μπάζα και πέφτουν όπως τις μύγες στους ίδιους και τους ίδιους δωρητές για να βρούνε την οικονομική ενίσχυση που χρειάζονται ώστε να φυτοζωούν και να κάνουν τα ίδια (και χειρότερα) κάθε χρόνο.
Οι «φτωχοί» έχουν μάθει να δουλεύουν με το σύστημα εξ ανάγκης και διαθέτουν τους αριθμούς που δεν επιτρέπουν σε κανένα πολιτικό και γενικά εκλεγμένο αξιωματούχο να τους αγνοήση. Η ελληνοαμερικανική κοινότητα από την άλλη, είναι σε καλύτερη κατάσταση οικονομικώς γεγονός που λειτουργεί αρνητικά ως προς τη συσπείρωσή της και σίγουρα δεν διαθέτει τα αριθμητικά μεγέθη των προαναφερθέντων κοινωνικών ομάδων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επηρεάση τις εξελίξεις με χειρουργικής ακριβείας επεμβάσεις.
Κι’αυτό μετράει περισσότερο από τα όχι λίγα λεφτά που δίνουν διάφοροι επώνυμοι Ελληνοαμερικανοί στις προεκλογικές εκστρατείες. Πολλές αναμετρήσεις έχουν κριθεί για εκατοντάδες ψήφους.
Οργανωτικά απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο και επί του παρόντος θα πρέπη να μείνουμε σε πιο ρεαλιστικούς στόχους, όπως η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσέλευση ομογενών ψηφοφόρων στις κάλπες. Ο καθένας από εμάς που έχει το δικαίωμα της ψήφου ας πράξη το καθήκον του κι’ας φροντίση να το υπενθυμίση σε όσους γνωρίζει.
Η πολιτικοποίηση σε επίπεδο κοινωνικών ή εθνικών ομάδων είναι μακρόχρονη διαδικασία και σε πολλές περιπτώσεις απαιτεί εξελίξεις που παίζουν ρόλο καταλύτη ώστε να εκδηλωθεί μαζικότερα. Στην περίπτωση της ομογένειας τέτοιοι «σταθμοί» ήταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74 και η έξαρση του Μακεδονικού αρχές του ’90.
Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν υπήρξαν περισσότεροι καταλύτες αυτού του είδους μα ούτε θα πρέπη να περιμένουμε να προκύψουν για να πάρουμε φόρα. Εκτός από τις ανάγκες μας ως εθνική ομάδα εντός των ΗΠΑ, έχουμε πλείστα ανοιχτά «μέτωπα» όσον αφορά στις ιδιαίτερες πατρίδες, Ελλάδα και Κύπρο. Η εν εξελίξει τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ ήρθε να το υπενθυμίση με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Η προσέλευση στις κάλπες αύριο προσφέρει τη δυνατότητα ανώδυνης και ουσιαστικής αντίδρασης …
(Δεν αναφέρομαι στα «φούμαρα» περί ειδικής υποχρεώσεως ως Ελλήνων να ψηφίζουμε επειδή επινοήσαμε – ούτε και να ήταν ηλεκτρικό σίδερο – τη δημοκρατία και τα λοιπά φαιδρά. Είμαστε αρκετά ώριμοι για να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας – γιατί τους άλλους δεν τους κοροϊδεύουμε ούτως ή άλλως, έστω κι’αν το νομίζουμε – και υπερπλήρως χρησιμοθήρες για να γίνουμε κάποια στιγμή κανονικοί Αμερικανοί.)
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ:
α) Θα δή ο Αλέξης ο Τσίπρας τον τίτλο και θα με γράψη στο κόμμα. Ποιό κόμμα δηλαδή, στη συνιστώσα του ήθελα να πω …
β) Τελικά οι κομμουνισταί είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου που την Οκτωβριανή Επανάσταση (Вели́кая Октя́брьская социалисти́ческая револю́ция) τη γιορτάζουν τον …Νοέμβριο! (Εντάξει, αστείο είναι, οι Ρώσσοι ακολουθούσαν το Ιουλιανό ημερολόγιο τότε …)
