30 Ιουνίου 2008 Προς κ. Κώστα Καραμανλή Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας Εξοχότατε κύριε Πρωθυπουργέ,
Η εξέλιξη των γεγονότων σχετικά με τις συζητήσεις για το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ μας προξενούν ανησυχία, ιδιαίτερα οι δηλώσεις του ειδικού μεσολαβητή, κ. Nimetz, στην ηλεκτρονική μορφή της γνωστής εφημερίδας Έθνος: «Το θέμα της ταυτότητος πηγάζει από τον ίδιο το λαό». Όσο αφορά τον Ελληνισμό η Μακεδονία είναι μια ελληνική επαρχία. Επιπλέον η ταυτότητα του Μακεδόνα ανήκει αποκλειστικά στον ελληνικό πληθυσμό της Μακεδονίας της Ελλάδας για χιλιάδες χρόνια.
Οποιαδήποτε τυχόν αναφορά από τον κύριο Nimetz περί «Μακεδονικού» έθνους και «Μακεδονικής» γλώσσας που πρέπει να αναγνωριστούν διεθνώς και νόμιμα, συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και του Συμβουλίου Ασφαλείας, αντιπροσωπεύει την πιο μεγάλη απειλή εναντίον της Ελλάδας. Αποτελεί έναν θανάσιμο κίνδυνο πολύ χειρότερο από την ύπαρξη μια χώρας βόρεια της Μακεδονίας της Ελλάδας, η οποία θα φέρει κάποια παραλλαγή του ονόματος «Μακεδονία».
Η αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδος της ιδέας της σύνθετης ονομασίας, είναι ιδιαίτερα ατυχής και επικίνδυνη διότι ακριβώς παραβλέπει το επακόλουθο της αναγνώρισης των στοιχείων του “Μακεδονικού” έθνους και “Μακεδονικής” γλώσσας. Όπως έδειξαν οι τελευταίες εξελίξεις όπου η Σκοπιανή πλευρά θέτει θέμα «Μακεδονικής» μειονότητας, αποζημιώσεις και επαναφορά των πολιτικών προσφύγων, η υποχωρητικότητα της Ελλάδος αποδεχόμενη τη σύνθετη ονομασία και αποκαλώντας τους «οι φίλοι μας τα Σκόπια», όχι μόνον δεν έχει προωθήσει τις θέσεις του Ελληνισμού, αλλά μας οδηγεί σε ένα πολύ επικίνδυνο νομικό πρόβλημα, το οποίο αν δεν χειριστεί η Ελλάδα σωστά, θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Είναι προφανές ότι μόλις γίνει διεθνώς αποδεκτό το «Μακεδονικό» έθνος, θα ανοίξει αιτήματα για οποιεσδήποτε αξιώσεις εναντίον της Ελλάδας και της Μακεδονικής επαρχίας της. Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίξουμε σε οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένων και των διεθνών δικηγόρων, ότι το «Μακεδονικό» έθνος που εμείς έχουμε αναγνωρίσει είναι ανεξάρτητο από τη Μακεδονία της Ελλάδας και έτσι δεν θα έπρεπε να έχει καμία ιστορική, γεωγραφική, γλωσσική, εδαφική και οικονομική αξίωση.
Πώς θα αποκαλούμε πλέον τους ανθρώπους τους οποίους μέχρι τώρα τους ονομάζαμε «Σκοπιανούς»; Το στρατό τους θα τον αποκαλούμε «Μακεδονικό» στρατό; Πρέπει επίσης να αναφερθούμε και στο ζήτημα της σχισματικής, παράνομης εκκλησίας της πΓΔΜ σε περίπτωση που οι Σλάβοι της χώρας αυτής αναγνωριστούν ως «Μακεδονικό» έθνος. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Ελληνικός λαός θα υποχρεωθούν να αποκαλούν την εκκλησία της πΓΔΜ από τώρα και στο εξής «Μακεδονική» Εκκλησία;
Μόλις καθιερωθεί ένα «Μακεδονικό» έθνος επίσημα και νόμιμα, ασφαλώς θα είναι σε θέση να διεκδικήσει όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες στην Ελληνική Μακεδονία για να είναι κάτω από την αρμοδιότητα ποιας άλλης, μα φυσικά της «Μακεδονικής» Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τελικά γιατί να υπάρχουν Έλληνες στη Μακεδονία, όταν υπάρχει το «Μακεδονικό» έθνος; Αναφερόμαστε και τονίζουμε με έμφαση ότι η Μακεδονία είναι σήμερα όρος καθαρά γεωγραφικός και όχι εθνολογικός.
΄Έθνος Μακεδονικό ιδιαίτερο δεν υπήρξε ποτέ, εφόσον οι αρχαίοι Μακεδόνες, μαζί με τα άλλα Ελληνικά φύλλα, χωνεύτηκαν μέσα στο μεγάλο Ελληνισμό των αλεξανδρινών, ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, ούτε σήμερα είναι δυνατόν να διανοηθεί Το πεπρωμένο της Ιστορίας ήταν να βρεθεί σήμερα το έδαφος της αρχαίας Μακεδονίας μοιρασμένο στους Έλληνες, Σλάβους και Βουλγάρους, και προσαρτημένο με σειρά διεθνών συνθηκών στα τρία αντίστοιχα βαλκανικά κράτη.
Η Ελλάδα, στερημένη από ισχυρούς εθνικούς προστάτες, όχι μόνο χρειάστηκε να ποτίσει με ελληνικό αίμα κάθε πιθαμή εδάφους ελληνικού που απελευθέρωσε διαδοχικά από τον τουρκικό ζυγό, όχι μόνο δεν είδε να αναγνωρίζονται στο ακέραιο σε καμιά συνθήκη ειρήνης τα εθνικά και πολύ λιγότερο τα ιστορικά δίκαιά της, όχι μόνο βρέθηκε αναγκασμένη να δεχθεί μέσα στα στενά σύνορα του ελεύθερου εδάφους της τα πλήθη των ξεριζωμένων από τις πανάρχαιες εστίες τους τέκνων της, αλλά και με άφθαστο πνεύμα πολιτικού ρεαλισμού αποδέχθηκε τη σημερινή παγιοποίηση των συνόρων της προς τις γειτονικές σλαβικές και άλλες επικράτειες.
Στο γεωγραφικό χώρο των Βαλκανίων, η Μακεδονία δεν ήταν ποτέ διαιρημένη ανάμεσα σε Ελληνική και μη Ελληνική περιοχή η οποία ανήκε σε άλλους λαούς, ανεξάρτητα από τα γεωγραφικά όριά της τα οποία διέφεραν ανά τους αιώνες. Διαφωνούμε σθεναρά με τη θέση την οποία εξέφρασε η κυρία Μπακογιάννη στο Wall Street Journal και τις αυθαίρετες καταχωρήσεις του κυρίου Ταμβάκη στον διεθνή τύπο, παρουσιάζοντας τη Μακεδονία σαν μια έννοια και χώρο ο οποίος ήταν πάντοτε διαιρεμένος.
Επιθυμούμε επίσης να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν υπήρξε καμία χρήση του όρου Μακεδονία (δηλαδή η αρχαία γεωγραφική Μακεδονία). Η Μακεδονία υπήρχε μόνον σε δύο βιλαέτια, το Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης και το Βιλαέτι του Μοναστηρίου (Bitola). Το Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου ποτέ δεν συμπεριλήφθηκε στη γεωγραφική Μακεδονία και η πόλη των Σκοπίων (σημερινή πρωτεύουσα της πΓΔΜ) μαζί με την γύρω περιοχή υπαγόταν σ’ αυτό το Βιλαέτι, του οποίου ήταν και πρωτεύουσα.
Τα ποσοστά τα οποία αναφέρθηκαν σε ορισμένες δημόσιες καταχωρήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης πως η «Ελλάδα έλαβε τα 52%, η πΓΔΜ 38%, και η Βουλγαρία 10%» είναι λανθασμένα. Δεν αντιστοιχούν στην γεωγραφική Μακεδονία, την μόνη υπαρκτή έννοια Μακεδονίας δια την οποία πρέπει να συζητούμε, αλλά στην περιοχή των δύο Βιλαετιών Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου που ελευθερώθηκε το 1912 από τους τέσσερις συμμάχους (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο).
Τέτοια φόρμουλα θα ήταν σωστή εάν το κράτος των Σκοπίων υπήρχε το 1913. Η γεωγραφική Μακεδονία αποτελούσε μέρος μόνο της περιοχής των δύο Βιλαετιών, και στην πραγματικότητα η Ελλάδα έλαβε 70% αυτής, ενώ το υπόλοιπο 30% παραχωρήθηκε στη Σερβία και τη Βουλγαρία. Να σημειωθεί ότι από το έδαφος της σημερινής πΓΔΜ, τα 3/5 δεν ανήκαν ποτέ στη γεωγραφική Μακεδονία!
Η αποδοχή της έννοιας «Μακεδονικού» έθνους, με «Μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα σε ανταλλαγή μιας μικρής τροποποίησης του ονόματος της ΠΓΔΜ, θα σημάνει ότι, εμείς, με το δικό μας χέρι βάζουμε ένα τέλος σε τρεις χιλιάδες χρόνια Μακεδονικού Ελληνικού πολιτισμού και κουλτούρας. Τέτοια ενέργεια θα σημάνει ότι προσποιούμαστε να αγνοούμε πώς δημιουργήθηκε το “Μακεδονικό” έθνος και η “Μακεδονική” γλώσσα από το κομμουνιστικό καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας, και πώς επεβλήθη στο λαό της νότιας περιοχής της χώρας αυτής. Θα σημάνει την επιδείνωση των σχέσεων της Ελλάδος με τη Βουλγαρία, διότι και η γείτων αυτή χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα με την εθνικότητα και γλώσσα της πΓΔΜ, η οποία μάλιστα δεν παύει να τους υπενθυμίζει ότι οι ρίζες της εθνικότητας και της γλώσσας τους είναι στοιχεία βουλγαρικά.
Τα μέλη των Παμμακεδονικών Ενώσεων ανά την υφήλιο τονίζομε πως παραμένουμε στις αποφάσεις της ολομέλειας των Παμμακεδονικών Συνεδρίων, και δεν δεχόμαστε όνομα για τη γειτονική χώρα που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία», ή παράγωγα του όρου.
Ζητούμε από την Ελληνική κυβέρνηση να αποσαφηνίσει διεθνώς και με τον πλέον επίσημο και νομικά δεσμευτικό τρόπο ότι δέχεται τους όρους Μακεδόνας/Μακεδονικό ως στοιχεία ανήκοντα του Ελληνισμού της Ελληνικής επαρχίας της Μακεδονίας.
Επιπλέον δεν αποδέχεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο την εθνολογική ονομασία «Μακεδόνας» για τους Σλάβους.
Με πατριωτικούς χαιρετισμούς, Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής-Νίνα Γκατζούλη, Ύπατη Πρόεδρος Παμμακεδονική Ένωση Αυστραλίας-Δημήτρης Μηνάς, Πρόεδρος Παμμακεδονική Ένωση Καναδά-Χαράλαμπος Μουτουσίδης, Πρόεδρος Παμμακεδονική Ένωση Ευρώπης-Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου, Πρόεδρος Μακεδονικά Τμήματα Αφρικής-Δημήτριος Βουγιουκλής, πρώην Πρόεδρος Κοινοποίηση προς Ελληνικό Κοινοβούλιο και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης /diaspora-grecque
1993, η κρίσιμη χρονιά: ‘Οταν η Ομογένεια έκανε κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπουλούσε τ’ όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Ο βρώμικος ρόλος Ελληνοαμερικανών ”ηγετών της Ομογένειας” (οι ίδιοι ”προωθούν” τα θέματά μας και σήμερα στις ΗΠΑ)
– Hνωμένα Έθνη, Συμβούλιο Ασφαλείας- αποφάσεις, ψηφίσματα, πρακτικά γιά FYROM
– H επιστολή του τότε υπουργών Εξωτερικών, Μιχάλη Παπακωνσταντίνου γιά την αποδοχή -έμμεσα- ονόματος ”Μακεδονία” (8 Απρ. 1993) – H αναγνώριση των Σκοπίων ως πΓΔΜ από την Ελλάδα, η υπογραφή της (ενδιάμεσης) συμφωνίας: Κάρολος Παπούλιας
– Stevo Crvenkovsky, 13 Σεπτ. 1995, ΟΗΕ, με Σάϋρους Βανς ως “μάρτυρα”.
– Μία αποκαλυπτική ομιλία του Κρις Σπύρου, που δείχνει τις άγνωστες πτυχές του ξεπουλήματος και ”ξεσκεπάζει” τους ”ηγέτες” της Ομογένειας
Πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε την “μάχη” της ονομασίας των Σκοπίων…
Ο ύποπτος ρόλος Ελληνοαμερικανών “ηγετών” (1993) Απόσπασμα ομιλίας του Κρις Σπύρου, πρ. πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας Νιού Χαμσάιρ, ΗΠΑ και πρ. υποψήφιου κυβερνήτη της, σ’ εκδήλωση της “Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων” στην Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 2004.
«… Στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους Συμβούλους του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού και πέρασα και τα Χριστούγεννα του ’92 και την Πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη Νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την Ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους.
Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πόλ Τσόγκα, Φίλ Αγγελίδη, Μάϊκ Πάνο, ‘Aγγελο Τσακόπουλο, Νίκ Μητρόπουλο και Τζόρτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.
Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος. Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό.
Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004.
“Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους; Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό.
Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Πόστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λές άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή.
Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει”. Φαίνεται λοιπόν πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την Κυβέρνηση Μπους, η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρούν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.
Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Έθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πώς και γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη; Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993 τρεις μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία.
Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» FYROM. Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή «συμβιβαστική» πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη;
Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι.
Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης; Ασφαλώς όχι!!
Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» . Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπίλ Κλίντον. Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»;
Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!
Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπίλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από την Κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπίλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.
Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»! Ιδού τι έγινε Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manato” δημιούργησαν μια «προσωρινή ειδική» επιτροπή με την ονομασία ”Ad hoc American Hellenic Leadership Committe”. Ποιά ήταν τα μέλη αυτής της «προσωρινής επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ.
Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας.
Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση! Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπίλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία». Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.
Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των:
Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ ‘Aγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο Andrew Athens (‘Aντριου ‘Aθενς), Προέδρου του Ηνωμένου ΑμερικανοΕλληνικού Κογκρέσου John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του “Red Apple Groups” Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA dr. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχάρης), Chairman KOS Pharmaceutical INC Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises Andrew Manatos (‘Aντριου Μανάτος), Special Counsel United Hellenic American Congress John Nathenas (Τζων Νάθενας) President Hellenic American National Council Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute Angelo Tsakopoulos (‘Αγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University. Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γούορεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake (‘Αντονυ Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράϊτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.
Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου “Ώρα καλή Μακεδονία μας”. Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη “Μακεδονία” θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία “Μακεδονία” και δεν θα ήταν Ελληνική.
Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα “Μακεδονία” και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστη νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. ‘Αλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι “αγώνες” περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη. Τελικά η μάσκα έπεσε.
Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Στις 8 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα! Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.
Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.
Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!
Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.
Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!
Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton (Λι Χάμιλτον) όπως είχε γραφεί στην (τότε) ημερήσια εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης, λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.
Είπε ο κύριος Χάμιλτον: «ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»
Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος ‘Αντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βάνς και Λόρδου Όουεν.
Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.
Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας. Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.
Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου».
Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου, Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος. Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας.
Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».
Μετά από όλα αυτά κυρίες και κύριοι τώρα πια ξέρετε: Τι κάνανε οι Ελληνοαμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Αμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Ευρωπαίοι
Ξέρετε τι κάνανε οι Σκοπιανοί και
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΝΤΟΠΙΑΝΟΙ !…»
( Τα όσα αναφέρει παραπάνω ο κ. Σπύρου, δυστυχώς, τα προσυπογράφουμε γιατί τα ζήσαμε κι εμείς από “πρώτο χέρι”/kalami)
