Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου (ΑΠ)απέρριψε την αίτηση αναίρεσης υπέρ του νόμου που είχε ασκήσει ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Φ.Μακρής κατά της απόφασης του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, το 2009, με την οποία αθωώθηκε κατά πλειοψηφία ο δικηγόρος Κώστας Πλεύρης για το περιεχόμενο του βιβλίου του «Εβραίοι: Όλη η αλήθεια».
Ο Κ.Πλεύρης αθωώθηκε από τις κατηγορίες της δημόσιας πρόκλησης σε πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος, βία κατά προσώπων λόγω εθνιστικής καταγωγής και για δημόσια έκφραση προσβλητικών ιδεών κατά προσώπων λόγω εθνιστικής καταγωγής.
Ο Φ.Μακρής ανέφερε, μεταξύ των άλλων, στην αναίρεση του υπέρ του νόμου, ότι η εμπάθεια και ο φανατισμός που αποτυπώνονται σε ορισμένα κομμάτια του βιβλίου καθιστούν άνευ ετέρου αυταπόδεικτο το γεγονός ότι ο συγγραφέας από πρόθεση εξέφρασε δημόσια απόψεις ικανές «να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος και βία εις βάρος των Εβραίων και προσέβαλε πρόσωπα και ομάδα προσώπων λόγω της εθνοτικής τους καταγωγής».
Ο κ. Μακρής είχε υποστηρίξει ότι η αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον Πλεύρη είχε ελλιπή και εσφαλμένη αιτιολογία. Κατά την συζήτηση της υπόθεσης ενώπιον της Ολομέλειας του ΑΠ τον Οκτώβριο του 2009, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι.Τέντες είχε προτείνει να γίνει δεκτή η αναίρεση υπέρ του νόμου του συναδέλφου του Μακρή.
Ο κ. Τέντες είχε υποστηρίξει ότι το Εφετείο στην αθωωτική απόφασή του έχει ελλιπή και εσφαλμένη αιτιολογία, καθώς δεν αναφέρει στοιχεία που τον έπεισαν για την αθωότητα του Πλεύρη.
Ακόμη, είχε αναφέρει ο ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός ότι η αθωωτική απόφαση, δεν έχει την ειδική αιτιολογία που απαιτεί το Σύνταγμα και εσφαλμένα εφήρμοσε τον νόμο 927/1979 που αφορά τον κολασμό των πράξεων που αποσκοπούν σε φυλετικές διακρίσεις.
Η Ολομέλεια ΑΠ έκρινε ότι η εφετειακή απόφαση έχει πλήρεις και σαφείς αιτιολογίες ενώ «δεν προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος είχε πρόθεση να προτρέψει τον αναγνώστη σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά των Εβραίων, ή να εκφράσει προσβλητικές κατά των Εβραίων ιδέες εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, στηλιτεύοντας, κατά τις παραδοχές της προσβαλλόμενης αποφάσεως πάντοτε, συγκεκριμένα αναφερόμενες πράξεις των Εβραιοσιωνιστών ή ότι συνδέονται με την θρησκεία τους, η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται στο κατηγορητήριο, ως στοιχείο της αντικειμενικής υποστάσεως των αποδιδόμενων στο κατηγορητήριο αξιόποινων πράξεων».
Αναφέρεται ακόμη στην αρεοπαγιτική απόφαση ότι το Εφετείο Αθηνών στήριξε την αθωότητα του Πλεύρη στο ότι «δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων, αλλά κατά των Εβραιοσιωνιστών, οι οποίοι προφανές είναι ότι δεν αποτελούν ομάδα προσώπων που εντάσσεται στην έννοια της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής».
Παράλληλα, η Ολομέλεια του ΑΠ αφού ερμήνευσε το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναφέρει:
«Στο πλαίσιο προστασίας των συνταγματικών δικαιωμάτων περιλαμβάνεται τόσο η ελευθερία του επιστήμονα (ιστορικού) να συγγράψει και να κυκλοφορήσει έργο στο οποίο θα καταγράφει, ερμηνεύει και αξιολογεί ιστορικά γεγονότα, όσο και το δικαίωμα κάθε πολίτη στην απρόσκοπτη και ελεύθερη πληροφόρηση, μέσω και γραπτών κειμένων, για τα ιστορικά γεγονότα, καθώς και την αξιολόγηση αυτών από τον συγγραφέα.
Ο ιστορικός στα πλαίσια άσκησης των ως άνω συνταγματικών δικαιωμάτων του δικαιούται να ερμηνεύει και να αξιολογεί τα ιστορικά γεγονότα και τις πράξεις προσώπων που συμμετείχαν στη διαμόρφωση των γεγονότων αυτών, κατά τρόπο υποκειμενικό και σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του και τις εν γένει πολιτικές και κοινωνικές του αντιλήψεις, καταφεύγοντας και σε οξεία κριτική και δυσμενείς χαρακτηρισμούς των ιστορικών προσώπων και των πράξεων τους, υπό τους περιορισμούς όμως που θέτουν τα άρθρα 20 παρ. 2 της ΕΣΔΑ, 2 παρ. 1 5 παρ. 1 και 25 παρ. 3 του Συντάγματος και τα συναφή άρθρα των ποινικών εν γένει νόμων».
πηγή: Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
