Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης Δικηγόρος.
Η συνειδητή αποχή μου από την αρθογραφία του “Μαχητή” μας, τα δυο τελευταία χρόνια, ήταν απόρροια προσωπικής επιλογής, αλλά και θλιβερών προσωπικών στιγμών που μεσολάβησαν. Όμως η δημόσια έκφραση, τώρα ενόψει των εκλογών, είναι επιβεβλημένη για τους “μετέχοντες των κοινών”, αλλά και για κάθε πολίτη που αισθάνεται την συμμετοχική δημοκρατία ως καθήκον και όχι ως υποχρέωση. Έτσι μόνο μπορούν να αναγνωσθούν οι παρακάτω σκέψεις.
Οι επικείμενες, λοιπόν εκλογές, όπως όλες οι εκλογές στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται ως “κρίσιμες”, όχι μόνο από τους κατ΄ επάγγελμα πολιτευόμενους, αλλά και για πρώτη φορά, και τους ψηφοφόρους.
Το κοινωνικο – πολιτικό τοπίο, μέσα στο οποίο θα διεξαχθούν δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη ιστορική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας, με εξαίρεση μόνον την μακρινή εποχή του μεσοπολέμου ή την ακόμη μακρινότερη των Βαλκανικών πολέμων.
Τα οικονομικά δεδομένα, προσωπικά αλλά κυρίως δημοσιονομικά, έχουν άρδην αλλάξει και η ανεύρεση της αλήθειας, του ορθού λόγου κατά τον Καντ, που θα αποτελέσει και κριτήριο, της επιλογής, είναι δυσδιάκριτα έως αόρατα.
Ο απολογισμός όμως είναι εύκολος για τον ψύχραιμο παρατηρητή, που δεν θέλει να έχει παρωπίδες.
1. Το πολιτικό σύστημα, και το πολιτικό προσωπικό, κατέρρευσε και ο μη ενταφιασμός του, αποτελεί πράξη παραφροσύνης. Το σύστημα δεν προδόθηκε τα δυο τελευταία χρόνια, αλλά πολύ πριν. Γι΄ αυτό, άλλωστε κάποιοι μιλούσαμε για την ανάγκη μιας νέας “αναπολίτευσης” που φυσικά δεν έγινε, με ευθύνη και κυρίως του ΠΑΣΟΚ του open Gove.
Το πολιτικό προσωπικό που με τις επιλογές του, τα τελευταία τριάντα χρόνια οδήγησε την χώρα σ΄ αυτό το σημείο, θέλει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι είναι το ίδιο, και μόνον, που μπορεί να μας “σώσει”. Τα ίδια κόμματα, αντί να αυτοδιαλυθούν αι να οδηγηθούν σε νέες αναλύσεις, επιστημονικά υποστηριζόμενες και διατύπωση αρχών και θέσεων, παίζουν το παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών και των εθνοσωτήρων.
Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι η εμφάνιση “νέων κομμάτων” με παλιά υλικά, αλλά και η πλήρης ιδιωτικοποίηση. Ο εγκλεισμός στο σπίτι με πρόσχημα την εγκληματικότητα, τους αλλοδαπούς και την έλλειψη χρημάτων.
Για άλλη μια φορά η Ελλάδα πρωτοτύπησε. Ενώ σε όμοιες ιστορικές περιπτώσεις άλλων χωρών, αναδείχθηκαν νέες προσωπικότητες στην πολιτική κονίστρα, εδώ επετεύχθη η πολυδιάσπαση και η αλλαγή προσώπων εντός του συστήματος.
Το γεγονός ότι κάποιοι ευθέως μιλούν για την αναβίωση της “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης”, με όλες τις ολέθριες συνέπειες, δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν και κυρίως τους θεσμικούς παράγοντες.
2. Το οικονομικό σύστημα, για να περάσουμε στον δεύτερο τομέα του απολογισμού, κατέρρευσε παταγωδώς. Και τώρα τα κροκοδείλια δάκρυα των ιθυνόντων, συγχέονται με τους πραγματικούς κοπετούς των απόκληρων, των ανέργων και των νεόπτωχων.
Η προσχηματική και άναυδη συμπεριφορά μπροστά στις αποκαλύψεις και τις “αποκαλύψεις” της καθημερινότητας, δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραπλανήσουν τον λαό τα εκβιαστικά διλήμματα, τα τελεσίγραφα και τα υπονοούμενα για την επόμενη μέρα.
Δεν χρειαζόταν να έρθει η τρόικα για να μάθουμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, τις “μαϊμού” συντάξεις, τους τυφλούς ανοιχτομάτηδες, τις δημόσιες σπατάλες, τι μίζες, και τις “φορολογικές ασυλίες” “των ισχυρών και των celebrities”.
Δεν χρειαζόταν το τραπεζικό σύστημα να φτάσει στο σημείο να επιδεικνύει τα άδεια από ρευστό ταμεία και να εκφοβίζει, δια των εισπρακτικών εταιρειών, τους δανειολήπτες, για να καταλάβουμε την φούσκα που απειλεί ότι θα σκάσει, για να χρηματοδοτείται από το δημόσιο ταμείο και να δίνει δάνεια, αγύριστα στο κομματικό σύστημα.
Όλοι γνώριζαν ότι δεν μπορείς να δίνεις διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και άλλα…δάνεια, με μόνο δικαιολογητικό την ταυτότητα και επίκληση του Α.Φ.Μ.
Όμως το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που ας σημειωθεί δεν είχε “τοξικά ομόλογα”, είχε τοξική δομή και σχέσεις, Το σφικτό εναγκαλισμό του με το κομματικό σύστημα και την πολιτική νομενκλατούρα. Σε σημείο να λειτουργεί (π.χ. “Αγροτική Τράπεζα”) ως άτυπος, και απλήρωτος τελικά, χρηματοδότης του συστήματος.
Και για να μην μιλήσουμε για τους “επιχειρηματίες” τους “εμπόρους” και τους αυτοαπασχολούμενους. Επιχειρηματίες που δεν ρισκάρουν, αλλά ζητούν δανεισμό ή επιδοτήσεις. Επιχειρηματίες που τους ενδιαφέρουν όχι η αύξηση του κέρδους ή οι επενδύσεις ιδίων κεφαλαίων, αλλά η συμπίεση του κόστους παραγωγής εις βάρος των εργαζομένων, και μετά κλαίνε για την πτώση της ζήτησης. Θυμίζουν τον πατροκτόνο που επικαλείται την επιείκεια του Δικαστηρίου γιατί είναι ορφανός.
Και οι μεταπράτες Έλληνες έμποροι. Αρκέστηκαν στο να καταγγέλλουν την παραοικονομία των μαύρων και ολοφύρονται για την πτώση του ποσοστού κέρδους από 1500 % σε μόλις 1000 %.
Όμως, βαριά ευθύνη για ότι ζούμε, και θα ζήσουμε έχουν και οι εργαζόμενοι, οι προλετάριοι. Που πίστεψαν, και αυτό είναι θεμιτό, ότι μπορούν να ζήσουν ως μπουρζουαζία. Γιατί η απεργία, το έσχατο και μοναδικό μέσον αντίδρασης κατά τον Κ. Μαρξ κατάντησε “πας παρτού” για τα τριήμερα, τις ενδιάμεσες μη βολικές εργάσιμες. Και η συμμετοχή σ΄ αυτές με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, δέχονται να γίνεται χωρίς την μείωση του μισθού τους στην καλύτερη των περιπτώσεων και στην χειρότερη με τα “εξτραδάκια” (ρεπό, άγραφη άδεια κ.λ.π) εκ μέρους της “σκληρής εργοδοσίας”.
3. Και μένει ο ανήμπορος, απροστάτευτος πολίτης, να στραφεί προς την πνευματική ηγεσία για να εμπνευστεί, να πάρει θάρρος, κουράγιο, και κυρίως όραμα. Εκεί είναι που ο απολογισμός γίνεται τραγικός. Από την μακαρίτη τον Γιαννόπουλο και τα “πολιτιστικά κέντρα” του (Διογένης Παλλάς και άλλα μπουζουκομάγαζα) μέχρι την επίσημη εκκλησία της Ελλάδας, οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες.
Το ενδιάμεσο κενό άνετα μπορούν να καλύψουν “τηλεπερσόνες” του κύρους μιας Μπεζαντάκου, μιας Μενεγάκη, αλλά και μιας μουσικοσυνθέτριας όπως η κ. Μανωλίδου που σίγουρα αδημονεί να φωτογραφηθεί γυμνή, όταν ο Άδωνης πάψει να πολιτεύεται, και της ετοιμάζει την αρχαιοελληνική πολιτική πλατφόρμα για το μεγαλείο του γυμνού σώματος που τόσο ανέδειξε ο Πραξιτέλης και που αντικαθίσταται από τους φωτογράφους.
Η δε διοικούσα εκκλησία της Ελλάδας, βολεύεται με συσσίτια, βλέπει τις επενδύσεις της σε μετοχές της “Εθνικής Τράπεζας” να κουρεύονται και να μην αποζημιώνεται. Βλέπει το παγκάρι να μην αποδίδει, να χρειάζεται να πει ψέματα για να κάνει την δουλειά της, όπως ομολόγησε ο Αρχιεπίσκοπος στην τηλεόραση και να επαναλαμβάνει μονότονα ότι δεν έχει. Δεν έχει τίποτα να δώσει.
Ξεχνάει ότι στους κρίσιμους καιρούς των εθνικών επαναστάσεων, αλλά και των κατακτήσεων, έδωσε τα χρυσά καντήλια, τα χρυσά άμφια, τα έδωσε όλα. Αλλά όχι όλοι. Κάποιοι μόνον που έμειναν στην Ιστορία. Γιατί, τελικά, είναι πολύ δύσκολο να αναμετρηθεί με την ιστορία και να την νικήσεις.
Όσο οι “Ακαδημαϊκοί” και η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου, ασχολούνται με την καταπάτηση του ασύλου και το περιμάζεμα των αλλοδαπών εμπόρων με τα σεντόνια στον χώρο τους, οι δε ιερείς με τις μετοχές και τις επενδύσεις τους, τόσο ο Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και ο Κυρού Πατριάρχης Σερβίας, επί εποχής νατοϊκών βομβαρδισμών, θα φαίνονται ως μεγάλοι Άγιοι, ενώ οι σύγχρονοι, ως νάνοι και πάντως κατώτεροι των περιστάσεων.
Γι αυτούς τους λόγους ο απολογισμός είναι αρνητικός για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, εν δυνάμει ψηφοφόρο της 6ης Μαΐου. Που παραδέρνει ανάμεσα στην φτώχια του, την αδυναμία του να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα του, από την μια πλευρά, και στις σειρήνες του πολιτικού σκηνικού από την άλλη. Όλοι τους κουνούν το χέρι, το δάκτυλο συγκεκριμένα. Και επειδή βλέπουν ότι δεν πείθεται για πρώτη φορά, φωνάζουν για βοήθεια και από το εξωτερικό.
Βέβαια τώρα αποσύρθηκε ο θορυβώδης κ. Σόιμπλε και ο Ολλανδός ομόλογος του. Η κ. Μέρκελ έχει δουλειές στο σπίτι και δεν εξαπολύει την ημερησία επίθεση της στον “τεμπέλη Έλληνα”. Οι αγορές “ξέχασαν” την Ελλάδα και ανέθεσαν στους εγχώριους, υπογράψαντες πολιτικούς του μνημονίου, να καθαρίσουν την βρώμικη δουλειά. Δηλαδή να πετύχουν την “Συνεργαζόμενη – Δημοκρατία”. Στο όνομα της διάσωσης.
Όμως ο Έλληνας ψηφοφόρος, αυτός ο παγκοσμίως γνωστός όχι ως τεμπέλης, αλλά ως αυτός που δίδαξε την Δημοκρατία στην Ανθρωπότητα. Αυτός για τον οποίον ο Τσόρτσιλ είπε ότι “οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες και όχι οι Έλληνες ως ήρωες”, μπορεί και πρέπει να δώσει ένα ακόμη μάθημα ήθους και αξιοπρέπειας.
Τα ερωτήματα, διλλήματα του τύπου τι θα γίνει την επόμενη. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί. Θα καταρρεύσει το Ευρώ. Είναι απορριπτέα, όταν τίθενται ενώπιον του κυρίαρχου λαού. Φανταστείτε να είχαν ανάλογα ερωτήματα οι Σουλιώτισσες, αλλά και οι αντάρτες στα βουνά όταν τα έβαζαν με τον κατακτητή.
Όσοι πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες τα θέτουν τελούν το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας. Γιατί είναι προδοσία να μην πιστεύει κάποιος ότι η Ελλάδα θα επιβιώσει, όπως επιβίωσε 2500 χρόνια, Γιατί είναι προδοσία να θεωρείς τον πολίτη – οπαδό και μάλιστα ντοπαρισμένο.
Καλή ψήφο!!!
Στάθης Θ. Τσομίδης Δικηγόρος.
