Στην εκπομπή “Ελληνικό Φαινόμενο”(22/1/2005) με τον δημοσιογράφο Νίκο Βάνη στο Ράδιο Σπορ 98,7 FM
“… το 1998 ξεκινήσαμε δειλά – δειλά να κάνουμε τις πρώτες εισπράξεις, και σήμερα πλέον το 2005 να μιλάμε για εισπράξεις σε όλη την Ελλάδα…”
Κύριε Λαμπριανίδη τι κάνουμε;;
Γιώργος Λαμπριανίδης: Καλά ευχαριστώ.
Ν. Βάνης: Να πούμε ότι είστε πρόεδρος του σωματείου “Απόλλων”.
Γ. Λαμπριανίδης: Πρόεδρος του οργανισμού Ελλήνων Μουσικών.
Ν. Βάνης: Θέλω να μας πείτε, τι ακριβώς το σωματείο, γιατί πολλοί μουσικοί και εδώ στην Βόρεια Ελλάδα δεν το γνωρίζουν, και αυτό είναι λυπηρό.
Γ. Λαμπριανίδης: Σαφώς και είναι λυπηρό, υπάρχει ένα πρόβλημα επικοινωνίας, δεν ξέρω γιατί. Εμείς πολλές φορές προσπαθήσαμε να ενημερώσουμε τους συναδέλφους ,αλλά υπάρχει η αδράνεια, η αμέλεια, και ο κακός συντονισμός. Κατ΄ αρχήν να διευκρινίσουμε κύριε Βάνη ότι δεν πρόκειται για σωματείο, είναι εισπρακτικός οργανισμός με την μορφή συνεταιρισμού περιορισμένης ευθύνης, όπως προβλέπει ο νόμος. Βέβαια η ίδρυση αυτού του οργανισμού οφείλεται κατά κύριο λόγο στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, που χρόνια αγωνίστηκε γι΄ αυτό για να μπορούμε να εισπράττουμε τα δικαιώματα μας.
Ν. Βάνης: Πρώρα υπήρχε κύριε Λαμπριανίδη μόνο το σωματείο.
Γ. Λαμπριανίδης: Ναι, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος ο οποίος αγωνίστηκε μαζί με τα άλλα προβλήματα, να λύσει και το πρόβλημα αυτό που στην Ευρώπη υπήρχε από το 1960 και εδώ ευδοκίμησε να το κατακτήσουμε το 1993.
Ν. Βάνης: Τόσο αργά έγινε;; Πάντως εδώ στην Ελλάδα όλα αργά ξεκινούν.
Γ. Λαμπριανίδης: Δυστυχώς τόσο αργά έγινε. Οι αγώνες του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου ξεκίνησαν από το 1966, το 1980 ψηφίστηκε ένας νόμος που εμείς είχαμε αντίρρηση, γιατί λέγαμε ότι με την μορφή που πάει να γίνει, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Όντως έτσι έγινε και ήλθε το 1993 για να γίνει πλέον ο νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία και τα συγγενικά δικαιώματα, και το 1998 ξεκινήσαμε δειλά – δειλά να κάνουμε τις πρώτες εισπράξεις, και σήμερα πλέον το 2005 να μιλάμε για εισπράξεις σε όλη την Ελλάδα.
Ν. Βάνης: Τα δικαιώματα των μουσικών πάνε κατ΄ ευθείαν στις τσέπες τους, ή εισπράττουν και αυτοί που κάνουν την διανομή;;
Γ. Λαμπριανίδης: Η διανομή είναι υποχρεωτική. Πάνε όπως προβλέπει ο νόμος στους δικαιούχους. Επειδή όμως τυχαίνει το πνεύμα της αλληλεγγύης στο χώρο μας να επικρατεί από την ίδρυση του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου, γνωρίζαμε ότι αυτό το θέμα, γι΄ αυτό και αγωνιζόμαστε θα βοηθήσει και αρκετούς συναδέλφους οι οποίοι δεν θα έλεγα ότι είναι αναξιοπαθούντες μόνο, αλλά πραγματικά αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης.
Ν. Βάνης: Πράγματι υπάρχουν μουσικοί που δεν έχουν ακόμα και να φάνε;;
Γ. Λαμπριανίδης: Έτσι είναι ακριβώς όπως το λέτε. Ένα μέρος λοιπόν των χρημάτων αυτών έχει συμφωνηθεί μεταξύ μας, από την ίδρυση του εισπρακτικού αυτού οργανισμού να πηγαίνει σ΄ αυτούς που δεν δικαιούνται τυπικά, ουσιαστικά όμως τα δικαιούνται, γιατί αγωνίστηκαν και αυτοί για να κατακτήσουμε αυτόν τον νόμο.
Ν. Βάνης: Και το σωματείο γίνεται αρωγός στους συγκεκριμένους μουσικούς που έχουν πρόβλημα.
Γ. Λαμπριανίδης: Έτσι είναι ακριβώς.
Ν. Βάνης: Από δημοσιογραφικές πληροφορίες μαθαίνω ότι το σωματείο τα τελευταία χρόνια δεν είχε εισπράξεις από τα Ραδιόφωνα και από κάποιους άλλους φορείς.
Γ. Λαμπριανίδης: Ναι, βεβαίως και συνεχίζουν τα ραδιόφωνα να μην πληρώνουν, είμαστε στα δικαστήρια. Οι διάφορες άλλες επιχειρήσεις όπως εστιατόρια, καφετέριες, club, μπαρ, κ.τ.λ.π άρχισαν να πληρώνουν σχεδόν κανονικά με μια μικρή εξαίρεση που δεν λέει να συμμορφωθεί, και πάλι προσφεύγουμε στα δικαστήρια. Όμως οι τηλεοπτικοί σταθμοί άρχισαν να πληρώνουν από πέρυσι, οι μεγάλοι τουλάχιστον. Με τα Ραδιόφωνα είμαστε σε δικαστική διαμάχη, πλην της ΕΡΤ η οποία μας πληρώνει.
Ν. Βάνης: Μόνο η ΕΡΤ πληρώνει, όλα τα υπόλοιπα Ραδιόφωνα λέτε ότι δεν πληρώνουν.
Γ. Λαμπριανίδης: Ο Σκάι, το Ράδιο Μελωδία πλήρωναν, επειδή όμως δεν πληρώνουν οι υπόλοιποι μπήκαν και αυτοί στην λογική, αφού πάτε τους άλλους στα δικαστήρια, θα πάτε και εμάς , γιατί να πληρώνουμε εμείς, κορόιδα είμαστε.
Ν. Βάνης: Δεν ξέρουν ότι στα δικαστήρια μπορεί αυτά να διπλασιαστούν.
Γ. Λαμπριανίδης: Ή να τριπλασιαστούν.
Ν. Βάνης: Μαθαίνω ότι οι σύλλογοι των Ραδιοφωνικών σταθμών της Αθήνας και της Θεσ/νίκης είναι αρκετοί.
Γ. Λαμπριανίδης: Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Με τους εστιάτορες τα βρήκαμε γιατί υπήρχε η Πανελλήνια Ομοσπονδία εστιατόρων και συναφών επαγγελμάτων, μάλιστα το διάστημα που υπογράψαμε πρόεδρος της ήταν Θεσσαλονικιός ο κύριος Γκόβας, επί προεδρίας του οποίου υπογράφτηκε η σύμβαση, και έτσι άρχισαν να πληρώνουν. Ήταν όμως μια ομοσπονδία ενιαία για όλη την Ελλάδα, επί ενάμιση χρόνο συζητούσαμε ένα βήμα μπρος, δύο πίσω, τελικά καταλήξαμε κάπου και υπογράφηκε η συμφωνία. Με τα Ραδιόφωνα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ,γιατί η ένωση ιδιοκτητών ραδιοφωνικών σταθμών που καλύπτει την υπόλοιπη Ελλάδα πλην της Θεσ/νίκης. Στη Θεσ/νίκη υπάρχουν τρεις σύλλογοι ιδιοκτητών ραδιοφώνων. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον με ποιον να πρωτοσυζητήσει κανείς, με τον έναν συμφωνείς, με τον άλλον διαφωνείς, και έτσι δεν μένει τίποτα άλλο, από το να οδηγούμαστε στα δικαστήρια, και να αποφασίζουν πλέον τα δικαστήρια για το εάν έχουμε δίκιο, ή όχι, και για το ποσό που θα πρέπει να μας καταβάλουν.
Σας λέω δε ότι μέχρι τώρα δικαστικές αποφάσεις είναι όλες υπέρ μας, όσον αφορά τα ραδιόφωνα. Ενώ διαπραγματευόμαστε ποσοστό 2% όπως είναι το αμοιβολόγιο μας. Ο νόμος λέει ότι εμείς πρέπει να δημοσιεύσουμε ένα αμοιβολόγιο.
Ν. Βάνης: Το έχετε δημοσιεύει κύριε Λαμπριανίδη;;
Γ. Λαμπριανίδης: Βεβαιότατα, όπως προβλέπεται από τον νόμο σε τρεις εφημερίδες Πανελλήνιας Εμβέλειας. Επίσης λέει ο νόμος ότι εάν αυτό το αμοιβολόγιο δεν γίνει αποδεκτό, από την άλλη πλευρά, πρέπει να προσφύγουμε στα δικαστήρια, και στα Πρωτοδικεία με την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων να αποφασίζουν. Εμείς λοιπόν προτείναμε το 2% παρ΄ ότι στο αμοιβολόγιο μας είχαμε δημοσιεύσει, και ζητούσαμε 3%. Όταν δεν συμφωνεί ο άλλος προσφεύγοντας στα δικαστήρια, όπως καταλαβαίνετε, εμείς ζητάμε ότι ακριβώς είχαμε δημοσιεύσει, και πλέον τα δικαστήρια μας δίνουν αυτό το οποίο είχαμε δημοσιεύσει. Δηλαδή το σχοινί μόνο δεν φτάνει, διπλό φτάνει και περισσεύει.
Ν. Βάνης: Πολλοί μου έχουν πει από τα ραδιόφωνα ότι εμείς πληρώνουμε την Α. Ε. Π. Ι. Τι γίνεται σ΄ αυτήν την περίπτωση κύριε Λαμπριανίδη;;
Γ. Λαμπριανίδης: Πολύ σωστά κάνουν και έτσι πρέπει να γίνεται και την Α. Ε. Π. Ι πρέπει να πληρώνουν γιατί η Α. Ε. Π. Ι εκπροσωπεί τα δικαιώματα των συνθέτων και των στιχουργών, κατά νόμο των πνευματικών δημιουργών όπως λέμε. Ο δικός μας οργανισμός όμως που έχει τον διακριτικό τίτλο “Απόλλων”, και ο οργανισμός “Ερατώ” που εκπροσωπεί τις δισκογραφικές εταιρείες. Είμαστε το σύνολο των συγγενικών δικαιωμάτων, όπως λέει ο νόμος. Εμείς εκπροσωπούμε τους ερμηνευτές. Ένα τραγούδι για να φτάσει στον ακροατή, όπως ξέρει όλος ο κόσμος, θέλει τον δημιουργό του, θέλει όμως και τον ερμηνευτή του.
Μ΄ αυτήν την έννοια λοιπόν και γι΄αυτό παγκοσμίως υπάρχει το πνευματικό και συγγενικό δικαίωμα ο δημιουργός και ο ερμηνευτής. Η Α. Ε. Π. Ι λοιπόν εκπροσωπεί την μερίδα των δημιουργών, και εμείς εκπροσωπούμε την μερίδα των ερμηνευτών, των μουσικών, των τραγουδιστών και τις εταιρείες δίσκων. Για να μας καταλάβει ο ακροατής θα έλεγα το εξής, αν δεν είχε προχωρήσει η τεχνολογία, θα έπρεπε να πάρει μια παρτιτούρα κάποιος ,και να την βάλει στο πικάπ να παίξει. Γράφτηκε το τραγούδι, θα βάλουμε λοιπόν τον στίχο στο πικάπ, ή στο CD player να παίξει;;
Ν. Βάνης: Δεν παίζει με τίποτα.
Γ. Λαμπριανίδης: Πρέπει να βρεθεί η εταιρεία που θα βάλει τα χρήματα, να μπει ο μουσικός στο στούντιο να το παίξει, να μπει ο τραγουδιστής να το τραγουδήσει, να βγει αυτό στο CD και να μπει στο πικάπ πριν, σήμερα στο CD player και να το παίξει, δεν γίνεται αλλιώς. Γι΄ αυτό λοιπόν πρέπει και την Α. Ε. Π. Ι να πληρώσουν γιατί εκπροσωπεί τον δημιουργό και εμείς γιατί εκπροσωπούμε τον ερμηνευτή.
Ν. Βάνης: Τώρα θέλω να σας υποβάλω μια ερώτηση κρίσεως. Οι μουσικοί που παίζουν στα πολιτιστικά κέντρα και πληρώνονται από τα κέντρα θα πρέπει τα κέντρα να πληρώσουν και εσάς;;
Γ. Λαμπριανίδης: Όχι, στα κέντρα με ζωντανή μουσική, πληρώνεται μόνο ο συνθέτης. Γιατί ακριβώς εκεί υπάρχει ο μουσικός που παίζει ζωντανά το τραγούδι, υπάρχει ο τραγουδιστής που το τραγουδά στο κοινό, επομένως ο μόνος που δεν αμείβεται είναι ο δημιουργός, γι΄ αυτό θα πρέπει να πληρωθεί, άρα εκεί εισπράττει μόνο η Α. Ε. Π. Ι. Όπου υπάρχει ζωντανό πρόγραμμα εμείς δεν παίρνουμε χρήματα. Εμείς παίρνουμε χρήματα εκεί που το ζωντανό πρόγραμμα έχει αντικατασταθεί από το CD.
Ν. Βάνης: Έχω μάθει άλλα και το έχω γράψει στην απόλυτη τηλεφημερίδα στο Ίντερνετ www.elliniko-fenomeno.gr . Σας το αναφέρω αυτό γιατί είναι πολύ γνωστό και διαβάζουν όλοι, όσοι ασχολούνται με την διασκέδαση και γενικά με προβλήματα του κλάδου της μουσικής, της δισκογραφίας, και των ερμηνευτών, αλλά και τα πολιτιστικά κέντρα. Από πληροφορίες που είχα από την Αθήνα υπήρξαν κάποιες συσκέψεις με τα ραδιόφωνα των Αθηνών και καταλήξατε κάπου, αληθεύει αυτό;;
Γ. Λαμπριανίδης: Όντως έτσι είναι. Όπως καταλαβαίνετε συζητάμε γιατί με τον διάλογο όλα λύνονται, και με καλή πρόθεση βρίσκονται πάντα λύσεις. Ο διάλογος αυτός όντως υπάρχει, γίνεται εδώ και κοντά τρία χρόνια τώρα, πάντοτε φτάνουμε στην πηγή και δεν πίνουμε νερό. Κάτι γίνεται την τελευταία στιγμή και χαλάει αυτό που πάει να γίνει. Γι΄ αυτό ακριβώς και εμείς μετά από τρία χρόνια σχεδόν συζητήσεων, αφού βρέθηκε λύση, καταλήξαμε στο ότι δεν μένει τίποτα άλλο από το να προσφύγουμε στα δικαστήρια, γι΄ αυτό και το κάνουμε.
Ν. Βάνης: Έχουν κατατεθεί ασφαλιστικά μέτρα;;
Γ. Λαμπριανίδης: Βεβαίως, έχουμε ξεκινήσει, έχει ξεκινήσει πλέον η δικαστική οδός, δεν γίνεται αλλιώς.
Ν. Βάνης: Σε μια συνέντευξη που είχα με τον μεγάλο μας μουσικό Γιώργο Κατσαρό, μου είπε “…δεν ζητάμε κύριε Βάνη, εμείς απαιτούμε, είναι δικά μας, τα θέλουμε…”.
Γ. Λαμπριανίδης: Είναι ακριβώς έτσι όπως σας τα είπε γιατί ο κύριος Κατσαρός εκτός του ότι είναι γνωστός της πάσης, το πόσο μεγάλος συνθέτης είναι, υπήρξε και πρόεδρος του οργανισμού μας, από τους πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας, και από τα άτομα που υπερασπίστηκαν αυτόν τον αγώνα. Έχει κατεβεί στο δρόμο, έχει πάει στο εξωτερικό, έχει δώσει πολλά γι΄ αυτήν την υπόθεση και δικαιούται να το λέει αυτό, γιατί ακριβώς είναι και μπράβο του.
Ν. Βάνης: Μου είπε ότι έχουν γίνει σεμινάρια και στο εξωτερικό γι΄ αυτό το θέμα, και παντού στο εξωτερικό όλοι πληρώνουν, μόνο εδώ στην Ελλάδα δεν πληρώνουν. Γ. Λαμπριανίδης: Ακριβώς, εδώ στην Ελλάδα μάθαμε, να κάνουμε τα πάντα τσάμπα, να εισπράττουμε, μιλάω σε πρώτο πληθυντικό, γιατί δεν εξαιρώ και τον εαυτό μου, και όχι να πληρώνουμε. Ν. Βάνης: Δηλαδή αυτό που απολαμβάνουμε από το ραδιόφωνο, δεν το πληρώνουμε.
Γ. Λαμπριανίδης: Βεβαίως θα πρέπει να το πληρώνουμε.
Ν. Βάνης: Πόσο χρονικό διάστημα θα διαρκέσουν όλα αυτά για να καταλήξετε κάπου για να πάρετε και εσείς τα χρήματα σας, που τα δικαιούστε βάσει νόμου;;
Γ. Λαμπριανίδης: Κάθε φορά που γίνεται ένα δικαστήριο για κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, η απόφαση αργεί, δηλαδή δεν είναι υποχρεωμένος ο δικαστής να βγάλει απόφαση αργεί, δηλαδή δεν είναι χρονικό διάστημα, αλλά απ΄ ότι έχω παρατηρήσει σε 2-3 μήνες βγαίνει η απόφαση, η οποία είναι και άμεσα εκτελεστή. Έτσι μέσα σ΄ αυτόν τον χρόνο εμείς θα οδηγηθούμε σε μια βιομηχανία δικών. Θα είμαστε κάθε μέρα στα δικαστήρια, και κάθε μέρα θα έχουμε ανάλογα με το πινάκιο του δικαστηρίου από έναν ή δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς. Εκτός και εάν έστω και την τελευταία στιγμή βρεθεί λύση, που περιμένουμε εδώ και τρία χρόνια όπως σας είπα.
Ν. Βάνης: Να κάνω εγώ τώρα λίγο τον συνήγορο του διαβόλου, να έλθω στην θέση των ραδιοφώνων που λένε ότι εμείς πληρώνουμε, αλλά δεν μπορούμε να πληρώσουμε και αυτούς. Εμείς εξυπηρετούμε το συμφέρον των μουσικών.
Γ. Λαμπριανίδης: Πως το εξυπηρετούν;;
Ν. Βάνης: Διότι πληρώνουμε την Α. Ε. Π. Ι παίζουμε και τα τραγούδια τους, και τους κάνουμε γνωστούς.
Γ. Λαμπριανίδη: Αυτό το επιχείρημα συγχωρήστε μου την έκφραση, αλλά δεν έχω κάποια άλλη πιο δόκιμη να χρησιμοποιήσω. Θεωρώ τουλάχιστον γελοίο. Δηλαδή τι κάνει γνωστό το τραγούδι;; Μα εάν δεν είναι γνωστό το τραγούδι δεν θα το παίξει κύριε Βάνη. Παίζουν τραγούδια οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που δεν είναι γνωστά;; Και να προχωρήσω και ακόμα περισσότερο, εάν δεν παίξουν τραγούδια οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, τι θα παίξουν κύριε Βάνη;;
Αφού η πρώτη ύλη ενός ραδιοφωνικού σταθμού είναι ή το σπικάζ από κάποιον δημοσιογράφο, ή η μουσική, τι άλλο έχει σαν πρώτη ύλη ένας ραδιοφωνικός σταθμός. Επομένως ας μην υποτιμούμαι την νοημοσύνη του καθενός μας. Τι πάει να πει το κάνουν γνωστό, ποιο κάνουν γνωστό;; Αυτό πιστεύουμε τουλάχιστον. Απεναντίας το μόνο που κάνουν είναι να καταχρώνται το δικαίωμα μας, ένεκα της τεχνολογίας. Γιατί παλαιότερα εγώ το πρόλαβα τουλάχιστον για να λειτουργήσει ένας ραδιοφωνικός σταθμός πήγαιναν ορχήστρες, και έπαιζαν ζωντανά. Το μόνο που γίνεται ότι τα μηχανήματα μας έχουν αντικαταστήσει ,και εμείς να μην παίρνουμε το δίκιο μας.
Ν. Βάνης: Ήθελα να μου πείτε την γνώμη σας για την μουσική και τα τραγούδια που γράφονται, γιατί τα περισσότερα τραγούδια σήμερα γράφονται από υπολογιστές, χωρίς ζωντανά όργανα. Γ. Λαμπριανίδης: Συμβαίνει και αυτό δυστυχώς, γιατί ίδιο είναι να παίζει ένα ζωντανό όργανο, και ίδιο είναι να παίζει μαϊμού. Ν. Βάνης: Η μουσική σήμερα βρίσκεται σε καλό δρόμο;;
Γ. Λαμπριανίδης: Φοβάμαι ότι δεν είμαστε σε καλό δρόμο. Στο βωμό του εμπορίου έχει θυσιαστεί κάθε έννοια ποιότητος. Γράφονται καλά τραγούδια και υπάρχουν τραγούδια καλά, αυτά όμως δεν προβάλλονται δυστυχώς. Προβάλλεται το υποπροϊόν, το εύπεπτο, αυτό που βολεύει σήμερα να είναι ένα σουξέ, και μετά από ένα μήνα να είναι άλλο σουξέ, για να μην υπάρχει η διάρκεια του καλλιτέχνη, να μην δημιουργεί δύναμη ο καλλιτέχνης, διότι αυτό ενοχλεί. Όταν κάθε μήνα έχουμε και ένα σουξέ δεν υπάρχει διάρκεια, δεν υπάρχει αυτό που δημιουργεί την επαφή με το κοινό όπως ο διάτων αστέρας, λάμπει για λίγο και μετά χάνεται.
Ν. Βάνης: Πόσα είναι τα χρήματα που αναλογούν για κάθε ραδιόφωνο όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει;;
Γ. Λαμπριανίδης: Δεν είναι στάνταρ, γιατί για να μην θεωρηθεί ότι έχουμε διάθεση να καταπνίξουμε κάποιο σταθμό, δεν μπορούμε να βάλλουμε στάνταρ ποσό.
Ν. Βάνης: Είχα διαβάσει ότι σε κάποιο ραδιόφωνο των Αθηνών αναλογούσαν κάπου 300.000 Ευρώ. Νομίζω ότι είναι πολλά τα χρήματα.
Γ. Λαμπριανίδης: 300.000 δεν είναι πολλά εάν αυτό το ραδιόφωνο εισπράττει 350 δις. Ακούγεται το ποσό, αλλά δεν ακούγεται το ραδιόφωνο. Γι΄ αυτό εμείς στην λογική μας επικράτησε το πνεύμα του ποσοστού και όχι του ποσού. Αν είχαμε ένα φιξ ποσό, θα είχαμε ισοπεδώσει τους μικρούς με τους μεγάλους. Εμείς λοιπόν λέμε 2% επί των εισπράξεων, λίγα εισπράττει, λίγα θα μας δώσει, πολλά εισπράττει, πολλά θα μας δώσει. Να μην θεωρηθεί ότι εμείς θέλουμε να υποχρεώσουμε κάποιους να κλείσουν. Αλλά δεν μπορεί να μην πληρώνει και 2% για την πρώτη ύλη της επιχείρησης του, ένας επιχειρηματίας κύριε Βάνη δεν νομίζω ότι είναι πολύ.
Εδώ οποιαδήποτε επιχείρηση διαψεύστε με εάν θέλετε, πείτε μου ποια είναι η επιχείρηση αυτή που διαθέτει τουλάχιστον το 40% των εισπράξεων της για τις πρώτες ύλες που θέλει να λειτουργήσει. Αυτό που σας λέω το έχουμε ψάξει πολύ. Είναι από το 40% και πάνω, και εμείς λέμε το 2%.
Ν. Βάνης: Εμείς κύριε Λαμπριανίδη θα το παρακολουθήσουμε το θέμα γιατί μας αφορά σαν δημοσιογραφικό λειτούργημα, και θα είμαστε στην διάθεση σας, αλλά και των ραδιοφώνων γιατί είναι και οι εργοδότες μας.
Γ. Λαμπριανίδης: Να είστε καλά, γιατί χρειαζόμαστε συμμάχους σ΄ αυτόν τον αγώνα, και κυρίως θέλουμε να μας στηρίξει η κοινωνία, εάν πιστεύει ότι έχουμε δίκιο. Την βοήθεια σας θα την χρειαστούμε, όπως και την βοήθεια οποιονδήποτε άλλο.
Ν. Βάνης: Και φυσικά θα το συζητήσουμε ξανά, γιατί το επόμενο Σάββατο θα φιλοξενήσουμε και άλλους καλεσμένους , και από το σωματείο των ερμηνευτών, αλλά και από τις δισκογραφικές εταιρείες για να ακούσουμε και την δική τους γνώμη στο πρόβλημα αυτό.
Γ. Λαμπριανίδης: Μακάρι εμείς το θέλουμε. Εγώ θα είμαι πάντα στην διάθεση σας.
Ν. Βάνης Κύριε Λαμπριανίδη θέλω να σας ευχαριστήσω και εύχομαι να λυθεί σύντομα το θέμα.
Γ. Λαμπριανίδης: Σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους των Ελλήνων μουσικών και για ένα παραπάνω λόγο, γιατί μας δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε κα με την Βόρεια Ελλάδα που λόγω καταγωγής μάλιστα, επειδή από μάνα και από πατέρα είμαι Πόντιος μπορεί να με τραβάει λίγο παραπάνω.
