Μετά από μια εκτεταμένη δημοσιογραφική έρευνα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας μια πολυσυζητημένη μελέτη μαζί με το νέο χάρτη για την αναδιάταξη και επαναχάραξη των συνόρων της «Νέας Μέσης Ανατολής». Μια ανάλυση- μελέτη η οποία εδώ και μήνες «κυκλοφορεί» στα γραφεία γνωστών αμερικανικών think tank, σε κάποια ελάχιστα εναλλακτικά site, σε πολλά μουσουλμανικά forum τα οποία κυριολεκτικά έχουν «ανάψει» από τις κατάρες και τις απειλές των πιστών του Ισλάμ, αλλά και στις αμερικανικές στρατιωτικές ακαδημίες και σχολές πολέμου.
Μάλιστα, πρόσφατα-στις 15.09.2006 – αποτέλεσε αντικείμενο σοβαρού επεισοδίου μεταξύ Αμερικανών και Τούρκων στρατιωτικών και ανώτερων πολιτικών αξιωματούχων στο πλαίσιο σύσκεψης του ΝΑΤΟ στη Ρώμη. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε από την Άγκυρα το ταξίδι Ερντογάν στην Ουάσιγκτον το οποίο έγινε στις 2 Οκτωβρίου…
Ο χάρτης της περιοχής όπως είναι σήμερα. Πρόκειται για τη μελέτη που παρουσίασε το Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (Center for research on Globalization μέσα από μια εμπεριστατωμένη πολιτική και γεωστρατηγική ανάλυση του ειδικού σε θέματα γεωστρατηγικής αναλυτή Mahdi Darius Nazemroaya ο οποίος παρουσιάζει και αναλύει για πρώτη φορά { για λογαριασμό του παραπάνω κέντρου Αμερικανικό – Καναδικών συμφερόντων } τον χάρτη για την «Νέα Μέση Ανατολή», όπως την οραματίζονται οι ισχυροί του κόσμου.
Σε αυτή τη μελέτη- ανάλυση αναλύονται και παρουσιάζονται τα επαναδιαμορφωμένα σύνορα. Τα νέα κράτη με τις ονομασίες τους που δημιουργούνται και φυσικά οι «νέοι πρωταγωνιστές», ως αποτέλεσμα της συντονισμένης πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών (με την συμμετοχή της Βρετανίας και του Ισραήλ) στην περιοχή της σημερινής “Ευρύτερης Μέσης Ανατολής”.
Στο αυτό το νέο χάρτη όπως θα δούμε αναλυτικά –και αυτό είτε μεσοπρόθεσμα είτε και ως μακροπρόθεσμο γεγονός παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θέση και το ρόλο της Ελλάδας εφεξής στη Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και φυσικά την Ε.Ε. η οποία δε θα πρέπει να αφήσει διέλθει της προσοχής της, αφού – η θέση της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή εκ των πραγμάτων πλέον περιορίζεται, όπως θα δούμε αφού προωθείται η ίδρυση του Ελεύθερου Κουρδιστάν. Κάτι για το οποίο και μόνο στο άκουσμα του η Άγκυρα επαναστατεί. Ο καινούργιος χάρτης, προέκυψε ως «προϊόν φαντασίας» όπως έγραψε ο εμπνευστής του, απόστρατος αντισυνταγματάρχης Ralph Peters, και βασίζεται στην επαναδιάταξη των συνόρων με την δημιουργία νέων ανεξάρτητων κρατών, ύστερα από μια σειρά μεγάλων αλλαγών που θα φέρουν –όπως υποστηρίζεται- ηρεμία στην περιοχή.
Μπορεί ο συγκεκριμένος χάρτης να αποτελεί «προϊόν φαντασίας», το ίδιο και η ανάλυσή του, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει από το να δημοσιεύεται σε εξειδικευμένα περιοδικά ανάλυσης. Να διδάσκεται (ή να παρουσιάζεται) στην αμερικανική εθνική ακαδημία πολέμου, στην σχολή άμυνας του ΝΑΤΟ, καθώς και σε Think Tanks ως μια απλή «υπόθεση εργασίας» ή ακόμα και ως σενάριο για «ασκήσεις επί χάρτου »
Όρος «Νέα Μέση Ανατολή».
Ο τεχνικό- πολιτικό- οικονομικό- στρατιωτικός όρος εισήχθη στην παγκόσμια πολιτική σκηνή τον Ιούνιο του 2006 στο Τελ Αβίβ από την αμερικανίδα υπουργό εξωτερικών Condoleezza Rice, (στην οποία και χρεώθηκε από τα δυτικά ΜΜΕ ο νεόκοπος όρος σε αντικατάσταση του παλαιότερου «Ευρύτερη Μέση Ανατολή»)
Στα εγκαίνια του Baku-Tbilisi-Ceyhan (BTC) τερματικού πετρελαϊκού σταθμού στην Ανατολική Μεσόγειο και εν μέσω της γενικότερης αναστάτωσης που επικρατούσε στην περιοχή από τις ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο, η αμερικανίδα υπουργός προσέθεσε στο λεξιλόγιο της αμερικανικής πολιτικής τον όρο «Νέα Μέση Ανατολή», -παρουσία μάλιστα του Πρωθυπουργού του Ισραήλ Ολμέρτ-, ρίχνοντας τους πρώτους «σπόρους» για μελλοντικές –ανοιχτές πιθανότατα- συζητήσεις που στοχεύουν σε μια ευρύτερη αναδιαμόρφωση και αναδιάταξη συνόρων της περιοχής.
Λίγες μέρες αργότερα σε συνέντευξη τύπου, η αμερικανίδα Υπουργός, αναφορικά με τα όσα συνέβαιναν στο Λίβανο δήλωσε ότι «αυτό που βλέπουμε εδώ [σ.σ. οι ΗΠΑ σε σχέση με την καταστροφή του Λιβάνου και τις ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο], κατά μια έννοια, είναι ωδίνες τοκετού της «Νέας Μέσης Ανατολής» και οτιδήποτε κάνουμε, οφείλουμε να είμαστε σίγουροι ότι προχωρούμε προς μια «Νέα Μέση Ανατολή» (και) όχι να επιστρέψουμε στην παλιά.
Η δήλωσή της αυτή είχε προκαλέσει αρνητικές επικρίσεις σε πολλά δυτικά ΜΜΕ, τα οποία όμως εστίασαν περισσότερο στο γεγονός ότι η αμερικανίδα υπουργός εξέφρασε την αδιαφορία της για ένα ολόκληρο έθνος (του Λιβάνου) που υπέφερε, βομβαρδιζόμενο χωρίς διακρίσεις από τις Ισραηλινές αεροπορικές δυνάμεις, παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει ο Mahdi Darius Nazemroaya, συγγραφέας της συγκεκριμένης ανάλυσης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση, η αναγγελία του όρου από την αμερικανίδα υπουγό των εξωτερικών, αποτέλεσε την επιβεβαίωση του αγγλο-αμερικανο-ισραηλινού «στρατιωτικού οδικού χάρτη» στην Μέση Ανατολή. Αυτό το σχέδιο, που για χρόνια ήταν σε επίπεδο σχεδιασμού, «συνίσταται στην δημιουργία ενός τόξου αστάθειας, χάους και βίας, το οποίο εκτείνεται από το Λίβανο, την Παλαιστίνη και τη Συρία ως το Ιράκ, τον Περσικό Κόλπο και τα σύνορα (φρουρούμενα από το ΝΑΤΟ) του Αφγανιστάν».
Το σχέδιο για την «Νέα Μέση Ανατολή» εισήχθη δημοσίως από την Washington και το Tel Aviv με την προσδοκία ότι ο Λίβανος θα ήταν το σημείο πίεσης για την επανευθυγράμμιση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής και ως εκ τούτου για την εξαπόλυση των δυνάμεων του «κατασκευασμένου χάους». Αυτό το «κατασκευασμένο χάος» -το οποίο γενικεύει τις συνθήκες της βίας και του πολέμου στην περιοχή- με τη σειρά του θα χρησιμοποιείτο έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και το Ισραήλ να μπορέσουν να επανασχεδιάσουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, σύμφωνα με τις γεωστρατηγικές τους ανάγκες και στόχους.
Για τον συγγραφέα της έρευνας, η ομιλία της αμερικανίδας υπουργού των εξωτερικών Condoleezza Rice για την «Νέα Μέση Ανατολή» παρείχε τη βάση, ενώ οι ισραηλινές επιθέσεις στον Λιβάνο –οι οποίες υποστηρίχθηκαν πλήρως από την Washington και το Λονδίνο- εξέθεσαν και επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των νέων γεωστρατηγικών στόχων των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Ισραήλ στην περιοχή.
Επίσης ο αγγλο-αμερικανός στρατιωτικός οδικός χάρτης –σύμφωνα πάντα με το ερευνητικό κέντρο και τον συγγραφέα της συγκεκριμένης έρευνας- εμφανίζεται να προωθεί είσοδο των συμμαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ) στην Κεντρική Ασία μέσω της Μέσης Ανατολής. Η Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν αποτελούν το πέρασμα για την επέκταση της αμερικανικής επιρροής στην πρώην Σοβιετική Ένωση και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, της οποίας το νότιο τμήμα συμπίπτει ως ένα βαθμό –όπως υποστηρίζεται- με την Μέση Ανατολή και αποτελεί –βάσει των όσων υποστηρίζουν Ρώσοι και κεντρο-ασιάτες μελετητές, σύμβουλοι ασφαλείας, οικονομολόγοι και πολιτικοί- το πιο ευπρόσβλητο τμήμα Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Η διαίρεση και ο επανακαθορισμός των συνόρων της Μέσης Ανατολής από τις μεσογειακές όχθες του Λιβάνου της Συρίας ως την Ανατολία (Μικρά Ασία), την Αραβία, τον Περσικό Κόλπο και το ιρανικό οροπέδιο στηρίζεται στους οικονομικούς, στρατηγικούς και στρατιωτικούς στόχους, που αποτελούν μέρος μιας μακράς αγγλο-αμερικανικής και ισραηλινής ατζέντας συμφερόντων στην περιοχή και –σύμφωνα πάντα με τον Mahdi Darius Nazemroaya- η σημερινή Μέση Ανατολή αποτελεί καζάνι που είναι έτοιμο να εκραγεί, προβλέποντας ή υιοθετώντας μελλοντικά αγγλο-αμερικανικά και/ή ισραηλινά χτυπήματα από αέρος στο Ιράν και την Συρία.
Ως εκ τούτου, ένας ευρύτερος πόλεμος στην Μέση Ανατολή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τον επανασχεδιασμό των συνόρων, τα οποία στρατηγικά οφελούν τα αγγλο-αμερικανικά συμφέροντα και το Ισραήλ. Αναφορικά με το Αφγανιστάν, ο Mahdi Darius Nazemroaya θεωρεί ότι η χώρα με επιτυχία έχει διαιρεθεί σε όλα, πλην του ονόματος. Διαπιστώνει ακόμα ότι η έχθρα έχει καλλιεργηθεί και στην ανατολική μεσόγειο, όπου ο παλαιστινιακός εμφύλιος μαίνεται, ενώ και στο Λίβανο προωθούνται διαιρέσεις.
Για το Ιράκ και την επέμβαση των συμμαχικών δυνάμεων, και κυρίως για την περιοχή του του ιρακινού Κουρδιστάν, η όλη στρατηγική φαίνεται να στηρίζεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί το «εισαγωγικό» έδαφος για την βαλκανιοποίηση (διαίρεση) και τη φιλανδοποίηση (ειρήνευση) της Μέσης Ανατολής. Ήδη το νομικό πλαίσιο, για την ιρακινή ομοσπονδιοποίηση για το διαμελισμό του Ιράκ σε τρεις περιοχές σχεδιάζεται.
Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε ότι το σχέδιο για την τριχοτόμηση του Ιράκ αποτέλεσε εναλλακτική πρόταση ομάδας δημοκρατικών με εισηγητή τον γερουσιαστή Joseph Biden, του οποίου το σχέδιο προβλέπει ένα αποκεντρωμένο Ιράκ, διασπασμένο σε τρεις περιοχές υπό μια περιορισμένη αλλά αποτελεσματική κεντρική κυβέρνηση.
Το συγκεκριμένο σχέδιο υποστηρίχθηκε από την επίτιμο πρόεδρο L. Gelb του Council of foreign Relations, -ένα πανίσχυρο Think Tank-,η οποία σε ανάλυση της για το εν λόγω σχέδιο αναφέρει ότι «πιθανά να μην ικανοποιήσει πολλούς Ιρακινούς, αλλά δίνει σε κάθε μια από τις τρεις ομάδες –Κούρδους, Σιίτες και Σουνίτες- αυτό που (το σχέδιο) θεωρεί ουσιώδες. Αυτονομία για τους Κούρδους, χρήματα και ενός βαθμού αυτονομίας για τους Σουνίτες και την ιστορική ελευθερία στους Σιίτες να κυβερνούν εαυτούς και την δυνατότητα να απολαμβάνουν τα μελλοντικά πλούτη».
Το παραπάνω σχέδιο δέχτηκε την κριτική από πανεπιστήμια αλλά και Think tanks, κριτική, η οποία επικεντρώνεται στην δυσκολία εφαρμογής, μια και ο πληθυσμός στις διάφορες επαρχίες της χώρας είναι πολυεθνικός, συνεπώς η δημιουργία του Κουρδιστάν, Σιιστάν και Σουνιστάν δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο.
Επίσης, η Συρία και το Ιράν συνεχίζουν να δαιμονοποιούνται από τα δυτικά ΜΜΕ, σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης μιας μελλοντικής στρατιωτικής επέμβασης στην περιοχή. Για τον ρόλο τον δυτικών ΜΜΕ για το Ιράκ, ο Mahdi Darius Nazemroaya αναφέρει ότι –σε καθημερινή βάση- προωθούν διαστρεβλωμένες και λανθασμένες πληροφορίες ότι οι πληθυσμοί στο Ιράκ δεν μπορούν να συνυπάρξουν και ότι οι διαμάχες που μαίνονται δεν αποτελούν πόλεμο εναντίον των κατοχικών δυνάμεων στην περιοχή αλλά έναν «εμφύλιο πόλεμο» που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση Σιιτών, Σουνιτών και Κούρδων, ενώ σε ένα γενικότερο πλαίσιο ο αναλυτής σημειώνει ότι «οι προσπάθειες για μια εντέχνως καλλιεργούμενη έχθρα μεταξύ διαφόρων εθνικο-πολιτισμικών και θρησκευτικών ομάδων της Μέσης Ανατολής είναι συστηματικές» αποκαλύπτοντας ότι «στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος μιας προσεκτικά σχεδιασμένης ατζέντας των μυστικών υπηρεσιών».
Τέλος ο αναλυτής επισημαίνει την ύπαρξη κυβερνήσεων της σημερινής Μέσης Ανατολής, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα αυτό της Σαουδικής Αραβίας που παρέχουν βοήθεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, υποθάλποντας διαμάχες μεταξύ των πληθυσμών της περιοχής, προσδοκώντας με αυτόν τον τρόπο να εξασθενίσουν τα κινήματα αντίστασης εναντίον της εξωτερικής κατοχής μέσω μια τακτικής «διαίρεσης και κατάκτησης», η οποία εξυπηρετεί τα αγγλοαμερικανικά και ισραηλινά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.
Ο χάρτης της «νέας Μέσης Ανατολής». Ένας σχετικά άγνωστος χάρτης της Μέσης Ανατολής κυκλοφορεί σε στρατηγικούς, κυβερνητικούς, νατοϊκους, πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους από τα μέσα του 2006. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει Mahdi Darius Nazemroaya ο χάρτης προωθήθηκε στη δημοσιότητα ίσως σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ομοφωνία και σιγά-σιγά να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για πιθανές –ίσως και κατακλυσμικές- αλλαγές στην Μέση Ανατολή. Αυτός ο χάρτης αποτελεί τον επανασχεδιασμό και επαναδιαρθρωμένη Μέση Ανατολή υπό το όνομα «Νέα Μέση Ανατολή».
Ο νέος χάρτης σημείωση: προετοιμάστηκε από τον στρατηγό Ralph Peters. Δημοσιεύτηκε στο Armed Forces Journal iτον Ιούνιο 2006, ο Peters είναι απόστρατος αντισυνταγματάρχης της αμερικανικής εθνικής ακαδημίας πολέμου. Αν και ο χάρτης δεν αντανακλά το επίσημο δόγμα του Πενταγώνου, εντούτοις χρησιμοποιείται στα εκπαιδευτικά προγράμματα για ανώτερους στρατιωτικούς αξιωματούχους της σχολής Άμυνας του ΝΑΤΟ.
Επίσης, ο συγκεκριμένος χάρτης καθώς και άλλοι παρόμοιοι με αυτό χρησιμοποιούνται προφανώς και στην εθνική ακαδημία πολέμου, αλλά και σε στρατιωτικούς κύκλους.
Ο χάρτης για την «Νέα Μέση Ανατολή» φαίνεται να είναι βασισμένος σε σειρά άλλων χαρτών, συμπεριλαμβανομένων παλαιοτέρων χαρτών για πιθανά σύνορα στην Μέση Ανατολή από την εποχή του προέδρου Woodrow Wilson και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο συγκεκριμένος χάρτης παρουσιάστηκε ως προϊόν φαντασίας του εν αποστρατεία αντισυνταγματάρχη Ralph Peters, ο οποίος πιστεύει ότι τα νέα σύνορα που περιλαμβάνονται στο χάρτη θα λύσουν εκ θεμελίων τα προβλήματα της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Ο χάρτης της Νέας Μέσης Ανατολής ήταν ένα στοιχείο κλειδί στο βιβλίο του αντισυνταγματάρχη εν αποστρατεία «Ποτέ μην εγκαταλείπεις τη μάχη» (Never Quit the Fight), το οποίο εκδόθηκε στις 10 Ιουλίου 2006.
Ο ίδιος χάρτης για την «Νέα Μέση Ανατολή» δημοσιεύτηκε με την τίτλο «Ματωμένα Σύνορα: Πώς μια καλύτερη Μέση Ανατολή θα έμοιαζε» στο περιοδικό των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων με σχόλια από τον Ralph Peters.
Το concept για τον επανασχεδιασμό της Μέσης Ανατολής παρουσιάστηκε ως «ανθρωπιστική» και «δικαιολογημένη» διευθέτηση, η οποία θα ευεργετούσε τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής και των περιφερειακών περιοχών αυτής. Ο απόστρατος αντισυνταγματάρχης προτείνει τον απανασχεδιασμό της περιοχής με νέα σύνορα, βασισμένος στην «κατάσταση των εθνικών μειονοτήτων» και στην πεποίθηση ότι «τα διεθνή σύνορα ποτέ δεν είναι εξ ολοκλήρου δίκαια». Θεωρώντας ότι τα υπάρχοντα σύνορα είναι τα πιο αυθαίρετα και παραμορφωμένα, τα οποία σχεδιάστηκαν από Ευρωπαίους βάσει ιδίων συμφερόντων, δεν ασπάζεται την άποψη αυτών που υποστηρίζουν ότι τα σύνορα δεν αλλάζουν, λέγοντας ότι τα σύνορα δεν είναι κάτι το στατικό.
Ξεκινώντας από το Ισραήλ, ο Peters υποστηρίζει ότι πρέπει να επιστρέψει στα σύνορα της εποχής πριν το 1967, «εάν θέλει η χώρα να ζήσει ειρηνικά». Για την Σαουδική Αραβία, τα νέα δεδομένα –σύμφωνα πάντα με το νέο χάρτη που προτείνει ο αντισυνταγματάρχης Peters- δείχνουν τη χώρα να χάνει πολλά εδάφη, αφού το σχέδιο προβλέπει την τριχοτόμηση στην Ανατολική Επαρχία, η οποία θα συνδέεται με το «Αραβικό Σιιτικό Κράτος», το οποίο θα αποτελείται κυρίως από εδάφη του νότιου Ιράκ και του Ιράν, ενώ το Κουβέιτ και το Ομάν μένουν ανεπηρέαστα από τις συνοριακές αλλαγές.Η Υεμένη επίσης κερδίζει εδάφη από την Σαουδική Αραβία.
ΙΕΡΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ & ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ
Προβλέπεται επίσης η δημιουργία του «Ισλαμικού Ιερού Κράτους», -κατά το πρότυπο του Βατικανού- το οποίο θα περιλαμβάνει τις πόλεις Μέκκα και Μεδίνα. {σ.σ. Σκέψη και άποψη που τη συναντάμε εδώ και δεκαετίες σε θεωρητικούς αναλυτές για τη θρησκεία του Ισλάμ σε όλες τις χώρες που ασπάζονται το Ισλάμ.
Και εδώ έχει ιδιαίτερη και θα πρέπει να τονιστεί με έμφαση το γεγονός και η σημασία που αποδίδεται στη δημιουργίας αυτού του κράτους διότι είναι στο μόνο που συμφωνούν Σουνίτες και Σιίτες εδώ και αιώνες. Αν και εκ των πραγμάτων θα υπάρξει θέμα ελέγχου και διοίκησης από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές εδώ και αιώνες.
Με το κράτος αυτός πιστεύεται ότι το Ισλάμ θα πάψει να διεκδικεί μέρος ή και ολόκληρη της Ιερουσαλήμ που ως γνωστών εδώ και δεκαετίες αποτελεί το μήλον της έριδος και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες {Ιουδαϊσμό- Χριστιανισμό- Μωαμεθανισμό} που εξίσου θεωρούν Αγία και Ιερή Πόλη της Ιερουσαλήμ. Ακριβώς επειδή στην περιοχή αυτή αφενός ξεκίνησε ο γενάρχης και πατέρας των τριών Θρησκειών ο Αβραάμ τον οποίο αποδέχονται και σέβονται επίσης και οι τρεις μεγάλες θρησκείες.
Λύση που συνολικά ο χριστιανικός κόσμος θα έβλεπε καταρχήν θετικά αφού έτσι τακτοποιείται οριστικά η εκκρεμότητα της Ιερουσαλήμ η οποία θα μπορούσε εθνικά να παραμείνει γεωγραφικά περιθώρια του Ισραήλ και θρησκευτικά να συνεχίζει να ελέγχεται από τους Χριστιανούς και μάλιστα τους Ορθόδοξους που αυτή την χρονική περίοδο κατέχουν έστω και με επίπονες διαδικασίες από τα χρόνια των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου και των Σταυροφοριών{πριν από το σχίσμα του 1054} μέχρι και σήμερα.
Αλλά και εδώ υποβόσκουν συμφέροντα και διεκδικήσεις εκ μέρους του Βατικανού από τη μια αλλά και από το Πατριαρχείο Μόσχας από την άλλη που διεκδικεί για το εαυτό του το ρόλο της Τρίτης Ρώμης.
Το νέο κράτος αυτό ασφαλώς και θα επηρεάσει και την επίλυση του παλαιστινιακού κράτους το οποίο στην πλειοψηφία του από πλευράς θρησκευτικής αποτελείται από Μωαμεθανούς και από Ορθοδόξους.} Να σημειώσουμε δε ότι ο αντισυνταγματάρχης Peters θεωρεί ότι η Σαουδική Αραβία αποτελεί «την αιτία της αποτελμάτωσης του μουσουλμανικού κόσμου».
Για το Ιράκ, ο Peters προτείνει να διασπαστεί σε τρία μικρότερα κράτη, το Αραβικό Σιιτικό κράτος (του οποίου βάση αποτελεί το νότιο –σιιτικό- σημερινό Ιράκ), το Σουνίτικο κράτος και το Κουρδιστάν. Για τον αντισυνταγματάρχη επικαλούμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα, «την μεγαλύτερη αδικία στην περιοχή αποτελεί η απουσία ενός ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, στο οποίο θεωρεί ότι όλοι οι Κούρδοι της Συρίας, του Ιράν αλλά και της Τουρκίας –αν μπορούν- θα προστρέξουν στο νέο κράτος, το οποίο θα εκτείνεται από το Diyarbakir της Τουρκίας μέχρι το Tabriz του Ιράν, καλύπτοντας και ένα κομμάτι του σημερινού Ιράκ.
Η Συρία χάνει την παράκτια ζώνη της (στη Μεσόγειο), η οποία συνδράμει στην διαμόρφωση του νέου Λιβάνου και την αναγέννηση της Φοινίκης. Το Ιράν χάνει αρκετές περιοχές από το Ενωμένο Αζερμπαϊτζάν, το ελεύθερο Κουρδιστάν, το Αραβικό Σιιτικό Κράτος, το ελεύθερο Μπαλουχιστάν (μια από τις 32 επαρχίες του Αφγανιστάν), αλλά κερδίζει εδάφη από τις επαρχίες γύρω της Heart (επαρχία του Αφγανιστάν).
Το Ιράν –σύμφωνα με τα νέα σύνορα- μετατρέπεται σε ένα Εθνικό Περσικό Κράτος.
Το Αφγανιστάν, ενώ χάνει στα δυτικά περιοχές προς την Περσία, κερδίζει από τα ανατολικά από το Πακιστάν, το οποίο και αυτό με τη σειρά του χάνει εδάφη από την δημιουργία του Μπαλουχιστάν. Μπορεί ο νέος χάρτης να μην αντανακλά τις επίσημες θέσεις του Πενταγώνου, όπως ανακοινώθηκε προς απάντηση στις έντονες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις της Άγκυρας, ωστόσο το όλο σχέδιο διδάσκεται και αναλύεται τόσο στην αμερικανική ακαδημία πολέμου και σε στρατιωτικές σχολές, αλλά και στο ΝΑΤΟ.
Ο αντισυνταγματάρχης Peters χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στο Πεντάγωνο, ως ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς με μεγάλο αριθμό εκθέσεων σε περιοδικά στρατιωτικού περιεχομένου και στρατηγικής, αλλά και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. επίσης δεν είναι αμελητέο το γεγονός ότι η πρότασή του αυτή δημοσιεύτηκε στο επίσημο περιοδικό των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και το ότι το όλο σχέδιο παρουσιάστηκε από την στρατιωτική σχολή του ΝΑΤΟ στη Ρώμη.
Η ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΟ ΤΑΞΔΙ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ
Σύμφωνα με τουρκικά ΜΜΕ και σχετικά δελτία τύπου στις 15 Σεπτεμβρίου 2006 ο χάρτης για την «Νέα Μέση Ανατολή», ο οποίος παρουσιάστηκε στην στρατιωτική σχολή του ΝΑΤΟ στη Ρώμη το ίδιο χρονικό διάστημα, Τούρκοι αξιωματούχοι προσβλήθηκαν από το προτεινόμενο σχέδιο που εμφανίζει την Τουρκία να χάνει εδάφη από την ίδρυση του ελεύθερου Κουρδικού κράτους και σύμφωνα με πληροφορίες από τον τουρκικό τύπο αποχώρησαν από τη διάσκεψη.
Ο χάρτης ωστόσο είχε ένας είδος «έγκρισης» από την αμερικανική εθνική ακαδημία πολέμου, πριν παρουσιαστεί στους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ στην Ρώμη. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η τουρκική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Zaman σε δημοσίευμά της στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Τούρκος αρχηγός του στρατού Buyukanit, αφού ήρθε σε επαφή με τον αμερικανό στρατηγό Peter Pace, και διαμαρτυρήθηκε για την παρουσίαση του επανασχεδιασμένου χάρτη της Μέσης Ανατολής, δέχτηκε τις απολογίες των αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι από τη μια διαβεβαίωναν την Άγκυρα ότι ο συγκεκριμένος χάρτης δεν αντανακλά τις επίσημες αμερικανικές θέσεις, και αποδοκιμάζοντας το περιστατικό από την άλλη.
Το περιστατικό στη διάσκεψη της Ρώμης το δεν διέλαθε της προσοχής του ΝΑΤΟ το οποίο προσπάθησε όπως ήταν φυσικό να το υποβαθμίσει και αποσιωπήσει δια της γνωστής τακτικής ενώ η Ουάσιγκτον παρακολουθούσε διαρκώς την εξέλιξη και την έκβαση του περιστατικού το οποίο κρατήθηκε μυστικό μέχρι που άρχισε να κυκλοφορεί προφανώς από Τούρκους αξιωματούχους σε διάφορα bogs spot. Ίσως λοιπόν να μην τυχαίο το γεγονός της επίσκεψης του Τούρκου Πρωθυπουργού Recep Tayip Erdogan στον Λευκό Οίκο στις 2 Οκτωβρίου, με βασικό θέμα στην ατζέντα της συνάντησης με τον αμερικανό πρόεδρο Bush το κουρδικό.
Να θυμίσουμε ότι ο κ. Ερντογάν δεν κατάφερε να πάρει καμία δέσμευση από τον αμερικανό πρόεδρο για το θέμα των Κούρδων, έστω και αν προσπάθησε να συνδέσει την παρουσία τους με την τρομοκρατία. Σε εκείνη τη συνάντηση ο αμερικανός πρόεδρος είχε περιοριστεί σε δηλώσεις απλής αβροφροσύνης, ενώ το επικοινωνιακό «παιχνίδι» προσπάθησε να το κάνει όλο μόνος του ο Τούρκος πρωθυπουργός σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, χωρίς ωστόσο να απαντήσει επί της ουσίας σε βασικά ερωτήματα. “αναγκαίος ο πόνος”
Πέρα από την πεποίθηση ότι υπάρχει ένας «πολιτισμικός μαρασμός» στην Μέση Ανατολή, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ralph Peters στο περιοδικό για τις Ένοπλες Δυνάμεις παραδέχεται ότι οι προτάσεις του είναι “δρακόντιες”, και «επώδυνες» ωστόσο όμως επιμένει ότι είναι αναγκαία «άλγη» -τα οποία δεν απέχουν πολύ από τις «ωδύνες τοκετού της Condolleeza Rice- για τους κατοίχους της Μέσης Ανατολής, ώστε να δημιουργηθεί η «Νέα Μέση Ανατολή», αυτή που πιθανότατα οραματίζεται η Washington, ίσως και το Λονδίνο, και φυσικά το Τέλ Αβίβ.
Για τον εμπνευστή του χάρτη η αποσύνθεση και η επανασυναρμολόγηση των κρατών της Μέσης Ανατολής αποτελούν την λύση στις εχθροπραξίες στην περιοχή, κάτι που για τον Mahdi Darius Nazemroaya αποτελεί «γεγονός κατηγορηματικά παραπλανητικό, λάνθασμένο και εικονικό, μια και οι θιασώτες της ‘‘Νέας Μέσης Ανατολής’’ και των επανασχεδιασμένων συνόρων στην περιοχή αποφεύγουν και αποτυγχάνουν να απεικονίσουν τις ρίζες τους προβλήματος και των συγκρούσεων που υπάρχουν στην σημερινή Μέση Ανατολή.
«Αυτό που τα ΜΜΕ δεν γνωρίζουν είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες διαμάχες που ταλαιπωρούν την Μέση Ανατολή αποτελούν συνέπεια της αγγλο-αμερικανο-ισραηλινής ατζέντας». Πολλά από τα προβλήματα που επηρεάζουν την σημερινή Μέση Ανατολή είναι τα αποτελέσματα μιας αργής επιδείνωσης των ήδη υπαρχουσών περιφερειακών τάσεων. Αιρετικοί διχασμοί, εθνικές τάσεις και εσωτερική βία παραδοσιακά έχουν αξιοποιηθεί από τις ΗΠΑ και την Βρετανία, όχι μόνο στην περιοχή της μέσης Ανατολής αλλά και σε διάφορα μέρη του πλανήτη συμπεριλαμβανομένων της Αφρικής, Λατινικής Αμερικής και των Βαλκανίων.
Η σημερινή κατάσταση στο Ιράκ είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα της αμερικανο-αγγλικής στρατηγικής «διαιίρεσης και κατάκτησης», ενώ ο αναλυτής φέρει την Ρουάντα, τη Γιουγκοσλαβία, τον Καύκασο και το Αφγανιστάν ως ανάλογες περιπτώσεις της συκρεκριμένης πολιτικής του διαίρει και βασίλευε.Τέλος, θέτει την έλλειψη δημοκρατικών καθεστώτων στα κράτη της περιοχής ως ένα από τα βασικά προβλήματα, υπογραμμίζοντας ότι σκοπίμως εμποδίζεται η εφαρμογή τους. Από την άλλη, θεωρεί ο συγγραφέας της έρευνας ότι η δυτικού τύπου δημοκρατία έχει γίνει αξίωση μόνο για εκείνα τα κράτη της Μέσης Ανατολής, τα οποία δεν συμμορφώνονται με τις πολιτικές απαιτήσεις της Washington, ενώ για κράτη, όπως η Σαουδική Αραβία και η Ιορδανία, τα οποία αποτελούν παραδείγματα μη-δημοκρατικών κρατών, δεν αντιμετωπίζουν το παραμικρό πρόβλημα με τις Ηνωμένες Πολιτείες μια και βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση με την τροχιά τους.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ Η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ «ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ» ΘΑ ΠΡΟΕΛΕΘΕΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ…
Ελεύθερο Μπαλουχιστάν: που θα προέλθει από εδάφη κυρίως του σημερινού αλληλοσπαρασσόμενου Αφγανιστάν, ένα μικρό μέρος του Πακιστάν, και ένα ακόμα μικρότερο μέρος του Ιράν
Το Ελεύθερο Κουρδιστάν: από εδάφη κυρίως της Τουρκίας, του Ιράκ και του Ιράν
Το Ιερό Ισλαμικό κράτος που περιλαμβάνει τις δυο ιερές πόλεις Μέκκα και Μεδίνα, παίρνει τα εδάφη του από Σαουδική Αραβία. Το Ιράκ τριχοτομείται και με την προσθήκη εδαφών από γειτονικά κράτη. δημιουργούνται → Το Αραβικό Σιιτικό Κράτος → Το Ελεύθερο Κουρδιστάν → Το Σουνίτικο Ιράκ από το ντόμινο που δημιουργείται: -ο Λίβανος Κερδίζει εδάφη από τη Συρία
–Η Συρία χάνει παράκτια εδάφη τα οποία κερδίζει ο Λίβανος και δημιουργείται η επαναγέννηση της αρχαίας Φοινίκης – Τον Ιράν χάνει κάποια εδάφη τα οποία παίρνουν : Το Αζερμπαϊτζάν – το Ελέυθερο Κουρδιστάν – Το Αραβικό Σιιτικό κράτος – Το Ελεύθερο Μπαλουχιστάν Ενώ κερδίζει εδάφη από τη σημερινή επαρχία Χεράτ του Αφγανιστάν και μετονομάζεται σε Εθνικό Περσικό κράτος. Το Πακιστάν χάνει εδάφη που πάνε στο Αφγανιστάν και στο Μπαλουχιστάν
–Το Ισραήλ επιστρέφει στα σύνορα της εποχής πριν από το πόλεμο των επτά ημερών το 1967. – Η Ιορδανία κερδίζει εδάφη από τη Σαουδική Αραβία – το Κουβέιτ και το Ομάν μένουν ως έχουν .
Ο Zbigniew Brzezinski, και «Η μεγάλη σκακιέρα»
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι η αναλυτής του global research, Mahdi Darius Nazemroaya συνεχίζοντας την εκτενή και εμπεριστατωμένη ανάλυση για την προτεινόμενη αναδιάταξη των συνόρων για τη δημιουργία της «Νέας Μέσης Ανατολής» που προτείνεται από τον Αμερικανό αντισυνταγματάρχη, συνδέει το θέμα της «Νέας Μέσης Ανατολής» με παλαιότερες σκέψεις του πάλαι ποτέ ισχυρού ανδρός των μυστικών υπηρεσιών Zbigniew Brzeznski για τον οποίο πολλά λέγονται και γράφονται, και ακόμα περισσότερα είναι αυτά που του καταλογίζουν για τα χρόνια της παντοδυναμίας του, στο πλάϊ του επίσης πανίσχυρου –και μέχρι σήμερα – Henry Kissger.
Αναφέρει λοιπόν ότι «επίσης θα πρέπει να αναφέρουμε το βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1998 του Zbigniew Brzezinski[1], πρώην Αμερικανού συμβούλου εθνικής ασφαλείας, «Η μεγάλη σκακιέρα» (The Grand Chessboard), στο οποίο ο πρώην σύμβουλος παρουσιάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως την μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη (στη δύση του 20ου αιώνα), θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα για το τι πολιτική πρέπει να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ ώστε να διατηρήσουν την πρώτη αυτή θέση και τον 21ο αιώνα.
Τη «μεγάλη σκακιέρα» για τον Zbigniew Brzezinski, αποτελεί η Ευρασία, μια περιοχή που διαθέτει μεγάλο πληθυσμό, φυσικούς πόρους και οικονομική δραστηριότητα, -και που πάντα κατά την εκτίμηση του – θα «επικυρώσει» την κυριαρχία των ΗΠΑ, ύστερα από την άσκηση εξουσίας και τον έλεγχο των συγκρούσεων στην περιοχή. Μιλώντας για την Ευρασία ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας κάνει λόγο για τα ευρασιατικά Βαλκάνια [σ.σ.
Τα ευρασιατικά Βαλκάνια αποτελούνται από τον Καύκασο (Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν και Αρμενία) και την Κεντρική Ασία (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κυργιστάν Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν και Αφγανιστάν), και ως ένα βαθμό από το Ιράν και την Τουρκία], αναφέροντας ότι «…στην Ευρώπη ο όρος Βαλκάνια παραπέμπει σε εικόνες με εθνικές καθώς και μεγάλες περιφερειακές διαμάχες. Η Ευρασία επίσης έχει τα δικά της Βαλκάνια, [που] είναι πολύ μεγαλύτερα, πολυπληθέστερα, πολύ θρησκευτικά, πολυπολιτισμικά και εθνικά ανομοιογενή. Βρίσκονται σε μια μεγάλη στενόμακρη περιοχή, η οποία οροθετεί την κεντρική ζώνη της παγκόσμιας αστάθειας (…) της οποίας τα εδάφη ξεκινούν από την νοτιοανατολική Ευρώπη, την Κεντρική Ασία και μέρη από την Νότια Ασία [Πακιστάν, Κασμίρ, Δυτική Ινδία], τον Περσικό Κόλπο και την σημερινή Μέση Ανατολή. Τα Ευρασιατικά Βαλκάνια κατά τον Ζ. Β. σχηματίζουν τον εσωτερικό πυρήνα αυτής της στενόμακρης περιοχής (…) διαφέρουν όμως από την εξωτερική ζώνη με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έχουν κενό εξουσίας.
Αν και τα περισσότερα κράτη που βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο και στην Μέση Ανατολή είναι ασταθή, η αμερικανική δύναμη αποτελεί τον τελευταίο διαιτητή της περιοχής». Για την Τουρκία και το Ιράν ο Brzezinski δηλώνει ότι και η Τουρκία και το Ιράν αποτελούν τα πιο ισχυρά κράτη των «Ευρασιατικών Βαλκανίων», που βρίσκονται στην νότια σειρά, και είναι «ενδεχομένως ευπρόσβλητα σε εσωτερικές εθνικές διαμάχες [βαλκανιοποίηση]» και ότι « αν το ένα κράτος ή και τα δυο επρόκειτο να αποσταθεροποιηθούν, τα εσωτερικά προβλήματα της περιοχής δεν θα μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο».
ΟΙ «ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Επομένως με βάση το σχέδιο που προωθείται από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της -μέσα και έξω από το ΝΑΤΟ- για την επαναδιάταξη και επαναχάραξη των νέων συνόρων με δεδομένο πάντα ότι η γειτονική Τουρκία πλέον χάνει τον αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό ρόλο, που εδώ και χρόνια διαδραμάτιζε στην ευρύτερη περιοχή πάντοτε με τις «ευλογίες» και υπό το άγρυπνο βλέμμα της Ουάσιγκτον, αυτομάτως και αβασάνιστα δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε αναγωγή περί αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδος τουναντίον θα απαιτηθεί μεγαλύτερη προσοχή στην εξωτερική της πολιτική σε όλα τα μέτωπα ακριβώς διότι θα πρέπει, ως αντισταθμιστικός παράγων η παραδοσιακή συμμαχία μεταξύ της γείτονος και των ΗΠΑ, να κατευθυνθεί σε άλλη περιοχή και με άλλη δυναμική.
Πάντα με την υποσημείωση του δυνητικού ρόλου που μπορεί να διαδραματίζει στους κόλπους της Ε.Ε. ως στρατηγικός εταίρος της υπερδύναμης. Δικαίως, λοιπόν οι Αμερικανοί- και οι στενοί σύμμαχοι τους με το Λονδίνο να πρωτοστατεί- για τα δικά τους πολιτικό οικονομικά συμφέροντα γνωρίζοντας τι σχεδιάζεται, άρα και τι μέλλει γενέσθαι στο εγγύς μέλλον, κατευθύνουν και ενισχύουν τα βήματα της Άγκυρας προς την Ε.Ε.
Έτσι εξηγείται το μεγάλο ενδιαφέρον και οι γνωστές πιέσεις των ΗΠΑ από τις παραμονές της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση (Δεκέμβριος 2005) μέχρι και σήμερα. Θα θυμάστε ότι και τότε ένα τηλεφώνημα της Condi έλυσε το πρόβλημα και έβαλε τέλος στο θρίλερ πάει δεν πάει στις Βρυξέλλες ο Αμπτουλάχ Γκιούλ ο οποίος επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο την τελευταία στιγμή και αφού πλέον η αδρεναλίνη στους διπλωματικούς κύκλους είχε χτυπήσει κόκκινο.
Οι ελληνικές θέσεις και η παρεχόμενη στήριξη προς την Τουρκία– η οποία θα πρέπει να δίδεται όχι πλέον χωρίς ανταλλάγματα- για την Ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος εστιάζονται αλλού, και ουδεμία σχέση έχουν με το γενικότερο ρόλο που διαδραματίζει τώρα η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή χρόνια τώρα, με μόνιμο θεατή των εξελίξεων την Ελλάδα η οποία μόλις την τελευταία 10ετία άρχισε να βγαίνει στο διεθνές προσκήνιο από την εσωστρέφεια που διακατείχε την εξωτερική της πολιτική. Πολιτική που χαράσσονταν στο πόδι όπως πολλοί υπουργοί και διπλωμάτες στο ελληνικό υπουργείο των εξωτερικών, έχουν παραδεχθεί δημοσίως ακριβώς διότι δεν υπάρχει όραμα, και μακροπρόθεσμη και σε βάθος χρόνου σχεδιασμένη εξωτερική πολιτική σε όλα τα επίπεδα και τα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα από τα χρόνια του Ελ. Βενιζέλου μέχρι σήμερα.
Σε αντίθεση με την Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ που, όπως τα γεγονότα και η ιστορία της γείτονος κατέδειξε, άφησε ως ιερή παρακαταθήκη το όραμα και τον θεμελιώδη σχεδιασμό της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής η οποία ακολουθείται χωρίς παρεκκλίσεις και ανεξάρτητα από τις εσωτερικές πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα από τα χρόνια που εγκαθιδρύθηκε το Κεμαλικό κράτος και εντεύθεν.
Έστω και αν σήμερα αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί και πολιτικοί αναλυτές της Τουρκίας θεωρούν από κάθε άποψη την ακολουθούμενη πολιτική και υπό τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στο διεθνές και παγκόσμιο προσκήνιο, εντελώς παρωχημένη και σε κάποιες περιπτώσεις επικίνδυνη την συγκεκριμένη πολιτική έντασης και ανοιχτών μετώπων. Μάλιστα κάποιοι στην Ουάσιγκτον, την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα –ερμηνεύοντας περισσότερο τις προθέσεις και τις διαθέσεις της Ουάσιγκτον – συνδέουν τη νέα αυτή εξέλιξη επαναδιάταξης των συνόρων και την οριστική απόφαση της Ουάσιγκτον για τη δημιουργία του Ελεύθερου Κουρδιστάν, με την άρνηση της Άγκυρας να παραχωρήσει τον εναέριο χώρο της στο πόλεμο με το Ιράκ. Γεγονός που –κατά τα λεγόμενα και τις αναλύσεις κυρίως φανατικών ισλαμιστών αλλά και φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ – η Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να ξέχασε ποτέ…
Όλα αυτά τα χρόνια που η Τουρκία έπαιζε εκ του ασφαλούς στη «σκακιέρα» της περιοχής έχοντας στο τσεπάκι το «χαρτί» της Ουάσιγκτον και με δεδομένη την κατάσταση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής η άμεση συνέπεια για την Ελλάδα ήταν μια και μοναδική. Πάντα τα γνωστά και πάγια ελληνικά εθνικά θέματα που έθιγαν τα συμφέροντα της γείτονος στην δική μας ευαίσθητη περιοχή, (αιγαίο, κυπριακό, παλαιότερα το γνωστό 7 προς 10, κτλ) έμεναν στο περιθώριο για τους Αμερικανούς πολιτικούς ( Βουλευτές και Γερουσιαστές) κάθε φορά που τα έθεταν οι γνωστοί δραστήριοι Ελληνοαμερικανοί -έστω και σπασμωδικά και ποτέ συντονισμένα ως συγκροτημένο και οργανωμένο lobby το οποίο πλέον αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο μύθο που από τη μια κάποιοι έχουν λόγους να συντηρούν και από την άλλη καθημερινά καταρρέει αν δει κανείς βαθύτερα το γίγνεσθαι της ΕλληνοΑμερικανικής πραγματικότητας μέσα από τη δράση και τις αντιδράσεις των διαφόρων ημια-ανύπαρκτων οργανισμών που υποτίθεται κάνουν lobby για λογαριασμό της Ελλάδας και πολλές φορές εν αγνοία της…
Αυτό το θέμα του ελληνικού lobby όμως είναι μια άλλη σοβαρή υπόθεση και αντικείμενο μιας ακόμα μεγαλύτερης έρευνας που πολύ σύντομα θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα της…
Τώρα, σε ότι αφορά την σύγχρονη Ελλάδα που ο ρόλος της δείχνει να είναι σαφώς αναβαθμισμένος εκ των πραγμάτων : -στα Βαλκάνια ως πύλη Ειρήνης και σταθερότητας -στην Ε.Ε. ως εξισσορπητικός παράγων -με τον αναπτυξιακό και με πολλές προοπτικές διάδρομο που ανοίγει η στρατηγικής σημασίας συμφωνία για τον αγωγό του φυσικού αερίου Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη που υπεγράφη πρόσφατα και ανοίγει δρόμο για διακριτικό εξισορροπητικό και σταθεροποιητικό ρόλο στην περιοχή και σχέσεις με τις λεγόμενες ευρασιατικές χώρες.
Περιοχές και χώρες τις οποίες η Τουρκία του Ερντογάν έχει πλησιάσει εδώ και χρόνια με το ίδρυμα του Fendulah Giulen το οποίο στηρίζει τον σημερινό πρωθυπουργό και άνοιξε το δρόμο για τη μεγάλη περιοδεία που είχε ξεκινήσει στην περιοχή ο Τουρκούτ Οζάλ λίγο πριν πεθάνει προφανώς βλέποντας τότε σχεδόν διορατικά πολλά από αυτά που σήμερα συμβαίνουν στην περιοχή. -την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, η οποία εν πολλοίς καθορίζεται από το χρόνιο πρόβλημα του Παλαιστινιακού το οποίο σίγουρα επηρεάζετε από τις γενικότερες ανακατατάξεις που εδώ και χρόνια προωθούνται και έχουν ως κυρίαρχο και στενό σύμμαχο της Ουάσιγκτον το Τελ Αβίβ με το οποίο η Ελλάδα διατηρεί παραδοσιακά καλές σχέσεις παρά το γεγονός ότι μόλις προ ολίγων ετών η Ελλάδα αναγνώρισε (επί Κ. Μητσοτάκη) το σύγχρονο Ισραήλ.
Φυσικά και δεν θα πρέπει να διέλθει της προσοχής εκείνων που χαράσσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας οι ανακατατάξεις που προωθούνται στην «Νέα Μέση Ανατολή» είτε είναι αυτός ο χάρτης που προωθείται είτε κάποιος άλλος και αυτός απλά είναι άλλο ένα «πείραμα» ελέγχου των «δράσεων» και των πιθανών αντιδράσεων της παγκόσμιας κοινής γνώμης…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ & ΧΡΟΝΟΣ: ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΜΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΕΛΕΊΩΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ
Όλες αυτές οι ανακατατάξεις που είδαμε μέσα από τη μελέτη αυτή που σήμερα αποκαλύψαμε , με την κοινή λογική και χωρίς πολλές και βαθυστόχαστες αναλύσεις και έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια μάλλον θα ακολουθήσουν την τακτική του ντόμινο για πολλές από της χώρες που επηρεάζονται και φυσικά δεν θα είναι αναίμακτες…
Ανακατατάξεις -και επαναχάραξη συνόρων- οι οποίες κατά τα φαινόμενα δείχνουν να είναι ραγδαίες, αν κρίνουμε από τις ανακατατάξεις που ακολούθησαν μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ στα Βαλκάνια –εξ ου και ο όρος «Βαλκανιοποίηση» που πλέον χρησιμοποιείται ευρέως – την Ε.Ε. και τις χώρες πρώην μέλη του πάλαι ποτέ ισχυρού «κόκκινου» συμφώνου της Βαρσοβίας.
Αν και ο χρόνος ποτέ δεν υπήρξε καλός σύμμαχος της ιστορίας η οποία πάντοτε τον προλάβαινε με τις εξελίξεις και τα γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο και εκείνος απλά ακολουθεί και παρακολουθεί αμέτοχος αλλά πάντοτε συμπρωταγωνιστής …
Πάντως οι ιστορικοί του μέλλοντος μας θα καταγράφουν και θα αναλύουν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται σήμερα στην αυγή του 21ου αιώνα διαδραματίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης … γεγονότα και καταστάσεις που σε βάθος χρόνου ο ιστορικός ανέπαφος και αμέτοχος πια από τα γεγονότα που σήμερα συνταράσσουν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας θα παρατηρεί έχουν ένα αδιαμφισβήτητο κοινό σημείο. Την έστω και πρόσκαιρη επικυριαρχία της νεοπαγούς και θνησιγενούς νέας μεγάλης αυτοκρατορίας που καθημερινά απλώνεται με την αστερόεσσα να κυματίζει σε όλο και περισσότερα σημεία του πλανήτη…
Μόνο που τότε, που οι ιστορικοί θα διαβάζουν και θα μελετούν την σημερινή σύγχρονη και ζώσα ιστορία αποφορτισμένη πια από την ένταση των γεγονότων και του απόηχου που αφήνουν στο βάθος του χρόνου, τα πάντα θα έχουν αλλάξει και όλα αυτά θα είναι απλώς ιστορικό παρελθόν και άλλη μια μικρή παρένθεση στην ιστορία των μεγάλων αυτοκρατοριών που άφησαν εποχή και ιστορία είτε για τη μακροβιότητα τους όπως η χιλιόχρονη Βυζαντινή ιστορία είτε για την πολυπολιτισμική διαχρονικότητα τους όπως η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Global Research. Center of research on Globalization “Κέντρο έρευνας για την παγκοσμιοποίηση”
Ποιο είναι όμως αυτό το κέντρο έρευνας; Το (CRG) είναι ένα ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, κέντρο έρευνας ( think tank ) , με την συνδρομή ομάδας συγγραφέων, μελετητών και ακτιβιστών και έδρα το Μόντρεαλ του Καναδά. Δημοσιεύει μελέτες σε βάθος αναλύσεις, καινούργια άρθρα, σχόλια, έρευνες αναφορικά με μια ευρεία γκάμα θεμάτων, εστιάζοντας σε κοινωνικές, οικονομικές, στρατηγικές, γεωπολιτικές και περιβαλλοντικές διαδικασίες.
Η ολοκλήρωση της κατασκευής της ιστοσελίδας του κέντρου έρευνας έγινε την 9η Σεπτεμβρίου 2001 και ελάχιστες μέρες μετά το κέντρο έρευνας μετατράπηκε σε πηγή πληροφοριών για πολλά και ισχυρά αμερικανικά think tank τα οποία προωθούν και αναλύουν την επερχόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων η οποία μοιραία είναι συνδεδεμένη με τον πόλεμο της Washington κατά της τρομοκρατίας.
Πόσο τυχαίες άραγε είναι πολλές από αυτές τις συμπτώσεις; (…) Πάντως το συγκεκριμένο κέντρο έρευνας από τον Σεπτέμβριο του 2001 έχει δημοσιεύσει θέματα που καλύπτονται ελάχιστα από τα mainstream media των ΗΠΑ ενώ αντιθέτως οι μελέτες, οι αναλύσεις και οι εκθέσεις του συγκεκριμένου κέντρου «περιφέρονται» σε όλα τα γνωστά ερευνητικά κέντρα, σε πολλά από τα sites των στρατιωτικών υπηρεσιών, σε εκατοντάδες blogs spot αμερικανών και Αραβοαμερικανικών αναλυτών, ενώ το συγκεκριμένο σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή» είναι και αντικείμενο σχολιασμού σε πολλά chats rums σε μουσουλμανικές χώρες.
Πολλοί από τους συνεργάτες του κέντρου έχουν βραβευθεί για τις αναλύσεις τους, ενώ συγκαταλέγεται στα 80 καλύτερα sites εναλλακτικής ειδησεογραφίας.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ RALPH PETERS ,γεννημένος το 1952 στο Pottsville, Pennsylvania και μεγαλωμένος στο Schuylkill Haven είναι συγγραφέας (και δοκιμιογράφος), έμπειρος σε χάραξη στρατηγικής, σχολιαστής και απόστρατος αξιωματικός. Έχει γράψει 19 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα, στήλες και δοκίμια σε έντυπα μέσα. Έχει ταξιδέψει σε πάνω από 60 χώρες, είτε εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεων, είτε από προσωπικό ενδιαφέρον, είτε για έρευνες. Υπηρέτησε στο στρατό για 22 χρόνια, πρώτα ως απλός στρατιώτης και μετά ως αξιωματικός. Συνταξιοδοτήθηκε λίγο μετά την προαγωγή του σε αντισυνταγματάρχη για να γράφει με μεγαλύτερη ελευθερία.
Ως στρατιώτης υπηρέτησε στο πεζικό και σε μονάδες στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας, πριν γίνει αξιωματικής σε θέματα εξωτερικής πολιτικής για το Πεντάγωνο, με εξειδίκευση στη Ρωσία και στις γύρω περιοχές. Ειδικές αποστολές τον έφεραν στην Νοτιοανατολική Ασία, στον Καύκασο, στο Κρεμλίνο και στο νοτιοδυτικό κομμάτι των ΗΠΑ. Έχει ταξιδέψει πολύ στον μουσουλμανικό κόσμο, και έχει μελετήσει την Ινδία, τη Νότια Αφρική και την Ινδονησία.
Σε αποστολές για το Πεντάγωνο και το Γραφείο του προέδρου έμεινε στην Ευρώπη για 10 χρόνια. πρόσφατα ταξίδια του ήταν στο Ιράκ και στην Αφρική. Έχει εκδώσει τρία βιβλία στρατηγικής και στρατιωτικών υποθέσεων «Beyond Baghdad», «Beyond Terror» και «Fighting for the Future» καθένα από τα οποία περιέχουν συγκεντρωμένα όλα τα άρθρα και τις εκθέσεις που έχει κατά καιρούς δημοσιεύσει.
Ως συγγραφέας, με το όνομα Owen Parry, έχει γράψει πολλά bestsellers και βραβευμένα ιστορικά μυθιστορήματα. Τα σχόλια του, οι αναλύσεις και τα δοκίμια του έχουν δημοσιευτεί στους New York Post, την Washington Post, την Wall Street Journal, τη USA Today, την Atlanta Journal-Constitution, τους Los Angeles Times, τη Newsday, το Frankfurter Allgemeine Zeitung, το Newsweek, το Harpers, το Parameters, το Strategic Review, το Maclean’s και σε μια σειρά άλλων αμερικανικών και διεθνών εκδόσεων.
Επίσης ως σχολιαστής και αναλυτής στρατιωτικών θεμάτων έχει εμφανιστεί στα τηλεοπτικά δίκτυα PBS, FOX News, CNN.Ο Peters θεωρεί ότι η εμπειρία του κόσμου μας επιτρέπει να κάνουμε έξυπνες κρίσεις για θέματα που αφορούν τον πόλεμο και την είδηση. Ο Ralph Peters ζει στην ευρύτερη περιοχή της Washington, D.C.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο Zbigniew Kazimierz Brzezinski (γεν. στις 28 March 1928, στην Βαρσοβία) είναι πολιτικός επιστήμονας και ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής. Υπηρέτησε στις κυβέρνηση του Jimmy Carter ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου από το 1977 μέχρι το 1981. Στις προεδρικές εκλογές του 1960 υπήρξε σύμβουλος του υποψηφίου John F. Kennedy, υποστηρίζοντας μια μη ανταγωνιστική πολιτική με την ανατολική Ευρώπη, ενώ στις εκλογές του 1964 στήριξε την προεκλογική εκστρατεία του Lyndon Johnson και την κοινωνική πολιτική που προωθούσε ο νέος υποψήφιος. Ο Brzezinski ήταν υπέρμαχος της επέμβασης στο Βιετνάμ και από το 1966 έως το 1968. υπηρέτησε ως μέλος στο συμβούλιο σχεδιασμού πολιτικής στο State Department.
Στο τέλος του 1975 ο Brzezinski έγινε ο ειδικός σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής στον Jimmy Carter, ενώ μετά την εκλογή του τελευταίου το 1976 έγινε σύμβουλος εθνικής ασφαλείας. Το 1985 στην κυβέρνηση Reagan ήταν μέλος της επιτροπής του προέδρου για τον χημικό πόλεμο, και έπειτα από το 1987 έως το 1988 εργάστηκε για την επιτροπή μακροπρόθεσμης στρατηγικής του υπουργείου άμυνας.
Το 1988 ήταν μέλος της επιτροπής ασφαλείας του προέδρου Bush, αποχωρώντας από την δημοκρατική παράταξη. Εναντιώθηκε στον πόλεμο του κόλπου τη δεκαετία του ’90, ενώ το 1993 άσκησε έντονη κριτική στον πρόεδρο Clinton για την διστακτικότητα που επέδειξε να χτυπήσουν οι ΗΠΑ τη Σερβία. Εξέφρασε την έντονη κριτική του για την καταπίεση των Τσετσένων από τους Ρώσους, ενώ είδε αρνητικά την ανάληψη της εξουσίας στην Ρωσία από τον πρώην πράκτορα της KGB, Vladimir Putin. Μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2001, ο Brzezinski αποτέλεσε αντικείμενο κριτικής για το ρόλο του που είχε στην ενίσχυση του δικτύου των Μουτζαχεντίν, το οποίο εν συνεχεία αποτέλεσε το δίκτυο της Al Qaeda.
Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας έγινε από τους δριμείς επικριτές του σημερινού προέδρου Bush και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του επετεύχθη η ομαλοποίηση των σχέσεων με Κίνα, η υπογραφή της συνθήκης για τον έλεγχο των όλων, η μετάβαση του Ιράν σε ένα αντι-δυτικό, ισλαμικό κράτος, η ενθάρρυνση των μεταρρυθμίσεων στην Ανατολική Ευρώπη, η έμφαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αμερικανικής εξωτερική πολιτική, την ενίσχυση των Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν.
Θεωρείται ότι είναι η δημοκρατική απάντηση στον Henry Kissinger.Σήμερα είναι καθηγητής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins, ειδικός συνεργάτης στο Κέντρο στρατηγικών και διεθνών μελετών και μέλος σε διάφορα συμβούλια. Επίσης συνεργάζεται ως ειδικός αναλυτής στο τηλεοπτικό δίκτυο PBS στο πρόγραμμα του Jim Lehrer «The NewsHour»
πηγή;greekamericanewsagency.
