Το σύνθημα του συνεργατισμού, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας λέει: «Ο ένας για όλους και όλοι για τον ένα».
Το σύνθημα στις εκλογές, όπως και στις διενέξεις, λέει: «Ο ένας εναντίον όλων και όλοι εναντίον του ενός».
Με την ευκαιρία των Βουλευτικών Εκλογών στην Κύπρο σας μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Δρα Γιώργου Ν. Οικονόμου «Από την κρίση του Κοινοβουλευτισμού στη Δημοκρατία», (κατόπιν βεβαίως αδείας του συγγραφέα) διότι πιστεύω πως αποκαλύπτουν την αλήθεια όσον αφορά την ύπαρξη και το ρόλο των πολιτικών κομμάτων και των διαδικασιών εκλογής αντιπροσώπων για τη στελέχωση των κρατικών και κοινωνικών θεσμών και οργάνων (κυβέρνησης, κοινοβουλίου, δήμων, κομμάτων και κοινωνικών οργανώσεων παντός είδους).
Είναι διαδεδομένη η άποψη ότι το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στις δυτικές χώρες είναι «Δημοκρατικό», καλείτε με δύο λέξεις «Αστική Δημοκρατία» ή με μια λέξη απλώς «Δημοκρατία».
Είναι πράγματι Δημοκρατία με την αληθινή έννοια του όρου ή μήπως στην πραγματικότητα είναι «ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ»;
Λέγεται ότι κατά τις εκλογές ο λαός καλείται να ασκήσει το «δημοκρατικό του δικαίωμα» και να ψηφίσει με την ιερή ψήφο του αντιπροσώπους που θα τον εκπροσωπούν για 4 ή 5 χρόνια και θα αποφασίζουν για λογαριασμό του. Είναι αυτό Δημοκρατία με την αληθινή σημασία του όρου ή είναι άρνηση της Δημοκρατίας;
Επικρατεί ταχτική να κρίνεται η Απολυταρχία και η Δικτατορία με την Ολιγαρχία που αναδεικνύεται από το κοινοβουλευτικό ή αντιπροσωπευτικό σύστημα και να αποφαίνονται ότι το κοινοβουλευτικό ή αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι πολύ καλύτερο από την Απολυταρχία και τη Δικτατορία.
Σ’ αυτό συμφωνούμε. Όμως όταν κρίνουμε το αντιπροσωπευτικό σύστημα με την (Άμεση) Δημοκρατία αποφαινόμαστε ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα οδηγεί στην άρνηση της Δημοκρατίας, και αναδεικνύει μια ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
Διαβάστε για όλα τα πιο πάνω και για πολλά άλλα για τα οποία επιμελώς μας έχουν αποκρύψει και αποκρύβουν την αλήθεια στην εκπαίδευσή στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή οι εκπαιδευτικοί, οι πολιτικοί, οι κάθε λογής κομματικοί ιδεολόγοι και τα μέσα ενημέρωσης. Αφιερώστε λίγη ώρα στη μελέτη αυτού του ζητήματος που αφορά άμεσα τη θέση και το ρόλο σας στην κοινωνία.
Μάθετε την αλήθεια που για τόσα χρόνια σας την αποκρύβανε!
Και πάρτε τις σωστές αποφάσεις.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Χαμπής Κιατίπης
Από την κρίση του Κοινοβουλευτισμού στη Δημοκρατία
Του Δρα Γιώργου Ν. Οικονόμου
Αθήνα 2009
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Από το φθινόπωρο του 2008, η ανθρωπότητα ζει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της: την κρίση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού-οικονομικού συστήματος, μετά από την πανθομολογούμενη αποτυχία της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Πρόκειται για κρίση του φιλελεύθερου καπιταλισμού, αφού, όπως αποδείχθηκε εμπράκτως, ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αναγκαστική επέκταση ή το ανώτατο στάδιο του φιλελευθερισμού.[i] Όμως η κρίση είναι βαθύτερη, είναι κυρίως κρίση κοινωνική και πολιτική, κρίση δομών, αξιών και σημασιών, αφορά και το λεγόμενο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, όπως έχει αποκρυσταλλωθεί στη Δύση εδώ και δύο αιώνες.
Αυτό διαπιστώνεται εδώ και μερικά χρόνια από πολλές πλευρές, όμως οι διαγνώσεις και οι αιτιολογίες ποικίλουν αναλόγως της οπτικής του εκάστοτε ερευνητή.[ii]
Από την άλλη πλευρά, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, σε βιβλία και τηλεόραση το πολίτευμα αυτό αποκαλείται δημοκρατία, ενίοτε συνοδευόμενη από ένα επίθετο αναλόγως της αρεσκείας εκάστου (αντιπροσωπευτική, έμμεση, αστική, κοινοβουλευτική, σύγχρονη, σοσιαλδημοκρατία κ.λπ.).
Μάλιστα, ο πολύς Φ. Φουκουγιάμα το 1989, μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, δήλωνε σε άπταιστο προφητικό στυλ το «τέλος της ιστορίας», γράφοντας χαρακτηριστικά τα εξής: «παρατηρούμε το τελικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και την καθολικοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως τελικής μορφής της ανθρώπινης διακυβερνήσεως».[iii]
Αποκρύπτεται όμως με αυτόν τον τρόπο, συνειδητώς ή ανεπιγνώστως, η ουσία αυτού του συστήματος, που είναι ο βαθιά ολιγαρχικός του χαρακτήρας. Χρησιμοποιείται ο όρος δημοκρατία για να συγκαλύψει τον χαρακτήρα αυτόν. Αυτή η απόκρυψη εκφράζει την επιθυμία διατηρήσεως του και συμβάλλει στη διαιώνιση του.
Σωστότερο θα ήταν να αποκαλείται αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική ή φιλελεύθερη ολιγαρχία. Αυτό θα αναλυθεί στο πρώτο μέρος του παρόντος βιβλίου. Περαιτέρω θα αναπτυχθούν εν συντομία η έννοια της πολιτικής, τα χαρακτηριστικά του κοινοβουλευτισμού, και σε αντιπαράθεση με αυτόν, οι βασικές αρχές, οι τρόποι λειτουργίας και οι σημασίες του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Κατόπιν θα αναλυθεί η αντίθεση του κοινοβουλευτισμού στη δημοκρατία και θα εκτεθούν οι συγκαλύψεις της δημοκρατίας στο πέρασμα των αιώνων. Εν συνεχεία θα παρατεθούν και θα ανασκευασθούν βασικά σημεία της αντιδημοκρατικής ιδεολογίας και επιχειρηματολογίας, και θα επιχειρηθεί η αναζήτηση του νέου δημοκρατικού ανθρώπου και της απαιτούμενης προς τούτο παιδείας. Τέλος, θα διερευνηθούν οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της δημοκρατίας.
Σημειώσεις:
[i] C. Lasch (1999), 11. Κ. Καστοριάδης (1998).
[ii] Εκτός της H. ArenctΙ και του Κ. Καστοριάδη υπάρχουν και άλλοι μελετητές που πραγματεύονται την κρίση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, όπως ο C. Kascg (1999) και (2004), ο J. Raciére (2005), ο Crouch (2006), ο Barber (2007), ο Κυρ. Σιμόπουλος (1992), ο Γ. Κοντογιώργης (2008). Επίσης ο L. Mumford, ο Z. Bauman, ο R. Senet, ο U. Beck, ο S. Latouche, ο Τ. Φωτόπουλος κ.ά.
[iii] F. Fukuyama (1989) και (1993), 13.
Διαβάστε ακολούθως το:
Κεφάλαιο Πρώτο: Κομματοκρατία, η βάση της ολιγαρχίας
Σημείωση:
Το βιβλίο διατίθεται από τις Εκδόσεις Παπαζήση ΑΕΒΕ και από τα καλά βιβλιοπωλεία.
Αν δεν υπάρχει παραγγείλατε το.
Θα πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους, ανεξάρτητα από τις ελλείψεις και αδυναμίες που πιθανόν να έχει.
Δείτε επίσης το Σχεδιάγραμμα:
Πυραμιδικός χαρακτήρας του τρόπου οργάνωσης ενός πολιτικού κόμματος
Διαβάστε επίσης το άρθρο του Αντώνη Πολυδώρου:
Η αποχή είναι ανοχή ή το αντίθετο;
Όπως πάμε σε λίγο η αποχή δεν θα είναι απλά δικαιολογημένη αλλά και επιβεβλημένη
