γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Προερχόταν από πολύτεκνη οικογένεια, είχε δύο αδερφούς και μια αδερφή κι ο πατέρας του ήταν γραμματέας στο 15o στρατιωτικό νοσοκομείο. Μέχρι τα 20 χρόνια του, άλλαξε πολλές δουλειές για να βγάλει το ψωμί του. Πουλούσε στις γειτονιές τσιγάρα και κουλούρια,
εργάσθηκε σε εργοστάσιο βερνικιών και αργότερα δούλεψε βοηθός μηχανικού κι εργάτης λιθογραφείου.
Το επίπεδο των γραμματικών του γνώσεων περιορίστηκε στην ανάγνωση και τη γραφή κι όπως έλεγε ο ίδιος: «Από τη στιγμή που άφησα το σχολείο, το πήρα απόφαση ότι σε όλη μου τη ζωή θα είμαι μαθητής»
. Ο μεγαλύτερος αδελφός του τον έφερε σε άμεση επαφή με τη μουσική κι ο Άκης Πάνου, ως αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε να παίζει και να τραγουδά τα Σαββατοκύριακα σε ταβέρνες. Η καλλιτεχνική του σταδιοδρομία είναι λίγο – πολύ γνωστή στους περισσότερους.
Συνθέτης και στιχουργός, έγραψε περισσότερα από 200 τραγούδια κι αρκετά από αυτά αποδείχθηκαν διαχρονικές επιτυχίες, αφού ακόμα και σήμερα κάθε λαϊκό πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια του Άκη Πάνου.
Αν κι ήταν ο μόνος που τοποθέτησε σε δύο σειρές τις καρέκλες στο πάλκο και ζητούσε από τους τραγουδιστές να κάθονται στην πίσω σειρά, ενδεικτικό της νοοτροπίας του περί υποδεέστερης θέσης των ερμηνευτών έναντι των μουσικών, συνεργάστηκε με πολλούς από τους κορυφαίους (Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Διονυσίου, Νταλάρας, Μαρινέλλα, Μητσιάς) με τεράστια επιτυχία.
Αργότερα ήλθε σε σύγκρουση με τις δισκογραφικές εταιρίες, επειδή πίστευε ότι αυτές εκμεταλλεύονταν τους καλλιτέχνες γενικότερα, αλλά και τον ίδιο ειδικότερα κι έπειτα από πολλά επεισόδια διακόπηκε η συνεργασία τους κι αποσύρθηκε στην Ξάνθη με την οικογένειά του, όπου συνέχισε να γράφει τραγούδια, που τελικώς έμειναν ανέκδοτα.
«Είμαι αναρχικός με την πραγματική έννοια του όρου και όχι του βιτρινοθραύστη. Έχω δικό μου κόμμα, του οποίου είμαι ιδρυτής, αρχηγός και μόνος οπαδός. Προσπαθώ να βάλλω εναντίον αυτού του συστήματος με το μόνο μέσον που διαθέτω: τη συνεχώς διαμορφούμενη λογική μου».
Όσον αφορά στην προσωπική του ζωή, το 1954 παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, όμως αργότερα βρέθηκαν σε διάσταση κι από τη δεύτερη σύντροφό του, Άννα Μπακιρτζή-Πάνου, απέκτησε 4 παιδιά, ένα κορίτσι και τρία αγόρια,
Όσοι γνώρισαν τον Άκη Πάνου κάνουν λόγο για ένα σοβαρό και αυστηρό οικογενειάρχη. Χαρακτηριστικό τού ιδιόρρυθμου προσωπικού του ηθικού κώδικα ήταν το ότι ζητούσε από τα παιδιά του να του μιλούν στον πληθυντικό, όπως μιλούσε κι εκείνος στους γονείς του.
Τα σοβαρά οικογενειακά προβλήματα ξεκίνησαν με την ενηλικίωση της κόρης του, Ελευθερίας με αποτέλεσμα η οριστική ρήξη στις σχέσεις πατέρα & κόρης.«Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία.
Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας.
‘…Όλα έγιναν σε μια “κακιά στιγμή”. Διέπραξε ένα έγκλημα, στο οποίο συνετέλεσαν κάποιες κακές συγκυρίες». Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου…” είπε στην απολογία του,
Η απόφαση στις 23/3/98 επέβαλε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ούτε της πολιτισμικής προσφοράς, επειδή σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου «ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου», ούτε και του πρότερου έντιμου βίου, επειδή κατείχε παράνομα στο σπίτι του δύο όπλα και επειδή, χωρίς να έχει χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα, είχε εν γνώσει της δημιουργήσει οικογένεια με την Άννα Μπακιρτζή.
Η απόρριψη της πολιτισμικής προσφοράς του ήταν αυτό που τον ενόχλησε κι όχι επειδή δεν μειώθηκε η ποινή του, αφού όπως είχε ήδη εκμυστηρευθεί στο δικηγόρο του «εγώ τον έχω δικάσει πριν από δαύτους ισόβια τον εαυτό μου, μην κουράζεσαι άδικα».
Πρότερος έντιμος βίος σύμφωνα με τη θεωρία και τη νομολογία σημαίνει ανταπόκριση της προηγούμενης πορείας του δράστη στα σύγχρονα πρότυπα ζωής με τέτοια συνέπεια, ώστε το έγκλημα να εμφανίζεται ως παραφωνία με βάση την, έως την εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς, ζωή του.
«Στη νομική μου σταδιοδρομία πρώτη φορά συναντώ τέτοια απόφαση», δήλωσε ο συνήγορός του. Οι κρίνοντες, όμως, δεν κρίθηκαν, αφού η υπόθεση δεν εκδικάστηκε ποτέ σε δεύτερο βαθμό.
Ο Πάνου εγκλείστηκε στη Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού, εκεί επιδεινώθηκε η κατάσταση της υγείας του και στις 19 Απριλίου 1999 το Α΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά διέταξε πεντάμηνη αναστολή της ποινής του, λόγω προβλημάτων με την επάρατη νόσο.
Τα προβλήματα, όμως, δεν ανεστάλησαν κι ο καρκίνος τον κατανίκησε σαν σήμερα στης 7 Απριλίου 2000,ήταν ετών 67
Ο καλλιτέχνης Άκης Πάνου ήταν σπουδαίος. Ο άνθρωπος Αθανάσιος Πάνου ήταν εξαιρετικά ιδιόρρυθμος και σίγουρα έσφαλε κι εγκλημάτισε, η δε ποινή που του επέβαλε η κοινωνία μέσω του δικαστηρίου ήταν συζητήσιμη, ακριβώς γιατί αψήφησε τη σπουδαιότητα του έργου του.
• Ο τίτλος είναι στίχος από το τραγούδι του Άκη Πάνου «Πόσα πρέπει» (1978) Πέθανε σήμερα στο “Ευγενίδειο Θεραπευτήριο”, σε ηλικία 67 ετών, ο μουσικοσυνθέτης Άκης Πάνου μετά από μάχη με τον καρκίνο.
Στις μεγάλες επιτυχίες του συγκαταλέγονται “Το παιδί μου απόψε πίνει”, “Ενα δάκρυ έσταξα”, “Μια βραδιά καταραμένη”, “Ρολόι – κομπολόι” “Θα κλείσω τα μάτια”, “Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός”, “Η πιο μεγάλη ώρα”, “Η ζωή μου όλη”, “Κοίτα με στα μάτια”. Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη όλα μου τα παίρνει, τίποτα δε δίνει· η ζωή μου όλη είν’ ένα καμίνι που έχω πέσει μέσα και με σιγοψήνει.
Γράμματα στη Μελίνα
Επιστολή του Άκη Πάνου στην Μελίνα Μερκούρη. Στάλθηκε στην Υπουργό Πολιτισμού συστημένη, χωρίς να λάβει απάντηση ο αποστολέας της Άκης Πάνου.
Δημοσιεύτηκε στο εξαιρετικό περιοδικό του Γιώργου Χρονά ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ – Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων, στο τεύχος 43, έτος 1989
* * * Κυρία, Την Κυριακή 12-2-89 στην εκπομπή «Αυτοπροσωπογραφίες» είχα και εγώ την τύχη να σας απολαύσω στο ρόλο της Αγίας Υπουργού.
Τα όσα άκουσα, παραβάλοντάς τα με αυτά που ΖΩ, με ωθούν να σας γράψω αυτά τα ολίγα. Κατ’ αρχήν, σαν θεατρίνα κυρία είσαστε καταπληκτική! Με κάνατε και θυμήθηκα τα νεανικά μου χρόνια, τότε που σας απολαμβάναμε στο πανί, και ο καθένας για πάρτη του, σας θεωρούσε δική του. Και τώρα όμως είσαστε μυγδαλάκι με ζάχαρη! Κουφέτο!! Τι να πρωτοϋμνήσω;
Τα χρυσά σας μαλλάκια, τα εκφραστικά χεράκια σας (που τα ενώσατε μπροστά στο γλυκό στοματάκι και την τρισχαριτωμένη σας μυτούλα σε στυλ ικεσίας) ή τη γάμπα σας, που μας την έδειξε ο φακός καβαλημένη πάνω στην άλλη σας γάμπα και μας σοκάρισε! Μας αναστάτωσε!!
Αφού η γυναίκα μου ζήλεψε και μου κόλαγε συνέχεια. – Δε βάζεις το άλλο κανάλι να δούμε τι έχει (μούλεγε) και κάθεσαι και βλέπεις αυτήν την …(τόσο κακία) αλλά που εγώ; Εγώ σας κοιτούσα` μαγεμένος και δεν της έδωσα σημασία. Αυτήν θα κοίταγα; Έ, τώρα τι να λέμε; Σαν ηθοποιός παίρνετε άριστα με τόνο. Σαν γυναίκα (ντρέπομαι αλλά το γράφω) είσαστε… ώρε μανάρα μου! Τύφλα νάχουνε οι Πρωθυπουργικές γκόμενες του αέρως! Και ο σοφατζής όμως είχε κάνει ζόρικη δουλειά. Όποιος έχει μεσάνυχτα από ιστορία, δεν θα σας έκανε παραπάνω από 25, άντε 27.
Η γυναίκα μου, η φαρμακόγλωσσα, όπως πάντα, πέταξε το καρφί της. – Ξέρεις πόσο πρέπει νάναι η «δικιά» σου (μου λέει) αυτή πρέπει νάναι ίσαμε 36! Τι νάκανα; Να την πλάκωνα στη σφαλιάρα και νάχανα την εκπομπή; Εγώ έλιωνα, και κει πάνω στη φάση, μου μπερδέψατε τη θεατρινάρα μου με την Υπουργό, και μου τα σκατώσατε (με το συμπάθειο).
Τι ήταν αλήθεια αυτά τα «κουφά» που λέγατε; Συνήθως το θέατρο έχει κάποια δόση πολιτικής, όπως και η πολιτική έχει κάποια δόση θέατρο. Όταν όμως το θέατρο είναι σκέτη πολιτική, χέσε θέατρο (με το συμπάθειο) και όταν η πολιτική είναι σκέτο θέατρο, χέσε πολιτική (με το συμπάθειο). Η ατμόσφαιρα της εκπομπής σας πάντως, ήταν σφόδρα συγκινητική. Τι ψυχική ευγένεια! Τι αλτρουιστικά αισθήματα!!! Αφού βούρκωσα.
Και τώρα που σας το γράφω… να! Μου σηκώνεται (με το συμπάθειο) η τρίχα!!! Με συγκλόνισε η λεπτότητα με την οποία καυτηριάσατε κάποιους ακατανόμαστους κακοήθεις, προφανώς επικριτές σας, που δεν αναγνωρίζουν ούτε σέβονται το μεγαλείο του έργου σας (του Υπουργικού), και τα πλάνα όλα ήταν μπογιατισμένα φουτουριστικά από αθώους …υπαινιγμούς χαρμανιασμένους με τη Θεία μακροθυμία που σας διακρίνει, και που σας βοηθάει να ξεπερνάτε τέτοιες άθλιες καταστάσεις και να συγχωρείτε κάποιες μικρότητες!
Μα την Αγία Λαΐδα, ΚΟΚΑΛΩΣΑ! Τελικά συνήλθα.
Και επειδή τους τρεις τελευταίους μήνες έχω απευθυνθεί δια του Τύπου προς την εξοχότητά σας πέντε φορές, επειδή δεν είδα κανέναν άλλον να έχει κάνει κάτι τέτοιο, υπέθεσα, για μια στιγμή πως αυτά που λέγατε ίσως αφορούσαν και την ασημαντότητά μου. Αν είναι έτσι έχω παρεξηγηθεί και λυπάμαι αληθινά. Πέρασαν περισσότερο από τρία χρόνια από τότε που πρωτοπροσπάθησα, ανεπιτυχώς, να κλείσω ένα «ραντεβού» μαζί σας.
Τη μία τρέχατε για τη γνωστή υπόθεση «μάρμαρα». Αμέσως, σας προέκυψε η κηδεία του Πάλμε, έπειτα πάλι για τα μάρμαρα και …τράβα καλούμπα. Έτσι σφίξαν τα γάλατα και στα μέσω του Τύπου ραβασάκια. Ελπίζοντας πως θα διακρίνετε πίσω από το σαρκασμό τη σοβαρότητα της πραγματικότητας. Τρία απ’ αυτά φιλοξενήθηκαν στη σελίδα του Μανόλη Ρασούλη, στο «Καλάμι» στις 10, 17 και 24 Νοεμβρίου 1988.
– Το πρώτο έγραφε: …Μανόλη μου, γράψε στην κυρία Πολιτισμού περαστικά της… (παραλείπονται 4 γραμμές) Πες της όμως να μου κάνει μια χάρη. Να με περιλάβει στους καταλόγους αυτοεξορίστων, πολυτέκνων, σεισμοπαθών, απροσαρμόστων ή όπου βρίσκει σκόπιμο και να μου παραχωρήσει ένα αντίσκηνο για εξαμελή οικογένεια.
Την ευχαριστώ πολύ και της είμαι υπόχρεως δια βίου. (Βεβαίως, αν στείλει το αντίσκηνο)… Ουδέ μία απάντηση.
Στο δεύτερο ο Ρασούλης γράφει: ΤΟ ΑΝΤΙΣΚΗΝΟ ΤΟΥ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ …Ο Άκης Πάνου είναι φίλος μου, μοναδική περίπτωση τραγουδοποιού, και υποστηριχτής της αξιοπρέπειάς του και της αξιοπρέπειας. Σ’ ένα σημείωμα στο προηγούμενο τεύχος απευθύνθηκα στο Υπουργείο Πολιτισμού να του δοθεί ένα αντίσκηνο για να στεγάσει τα παιδιά του.
Πράγματι το σπίτι που μένει είναι ερείπιο και τα ταβάνια τρέχουν. Με πικρό χιούμορ μεταφέρω ένα δεύτερο σημείωμα του Άκη για να του σταλεί ένα αντίσκηνο και συνυπογράφω ότι είναι ανάγκη. Το σημείωμα έχει ως εξής: …Παρακάλεσα την κυρία Πολιτισμού να φροντίσει να μου παραχωρηθεί ένα αντίσκηνο, και δεν αστειεύτηκα καθόλου.
Ούτε ο καιρός αστειεύεται. Τα κεραμίδια και οι τοίχοι «κατεβάζουν» νερά. Τα παιδιά κοιμούνται στη μισή κρεβατοκάμαρα και στην άλλη μισή κάνουν μπάνιο!!! Δεν ζήτησα τα Ελγίνεια κονδύλια. Μια σκηνή ζήτησα για να καλύψω την οικογένειά μου και τον εαυτό μου από τον κακό καιρό. Τόση μικροψυχία; Μια σκηνή για να καλύψω (το κατά δύναμιν) το θίασο του Πολιτισμικού μας θεάτρου. Τόση μικρόνοια;… Ουδέ μία απάντηση.
Το τρίτο έχει ως εξής: ΤΟ ΑΝΤΙΣΚΗΝΟ ΤΟΥ ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ Νο 3 Δυστυχώς δεν είναι πλάκα. Φαίνεται μπλακ χιούμορ όμως είναι πικρή αλήθεια και άμεση ανάγκη να σταλεί ένα αντίσκηνο στον Άκη Πάνου από το Υπουργείο Πολιτισμού. Στη μη απάντηση των δύο προηγούμενων κρούσεων, ο Άκης μου είπε, και εγώ το γράφω. …Μανόλη, στις υποχρεώσεις μου έναντι του Κράτους είμαι απολύτως εν τάξει.
Στα 15 έδωσα τα αποτυπώματά μου, και μου δώσανε ταυτότητα. Στα 21 με κάλεσε η πατρίς και υπηρέτησα 27 ½ μήνες. Δεν την έκανα δηλαδή «λούφα». Όταν θέλησα να περάσω τα σύνορα, έβγαλα διαβατήριο. Δεν την έκανα λαθραία ποτέ και με κανένα πρόσχημα. Στην εφορία υποβάλω δήλωση κανονικά κάθε Φεβρουάριο, και παίρνω (άτοκα) τις επιστροφές τον Οκτώβριο, άντε Σεπτέμβριο.
Το 1986 έφυγα από την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, και εγκαταστάθηκα στην επαρχία προκειμένου να βοηθήσω στη μολόφα «αποκέντρωση». Έκανα 4 πιτσιρίκια να βοηθήσω και στη λύση του Δημογραφικού προβλήματος. Σε ό,τι ορίζουν οι Άρχοντες, εγώ παρών και σούζα. Έφτασα 55 χρόνων μη έχοντας κάνει ούτε μία παράβαση έστω και για διατάραξη κοινής ησυχίας.
Τέτοιο χαϊβάνι! Σε άλλη χώρα με διατηρούσαν σαν σπάνιο δείγμα προς μελέτη σε γυάλα με φορμόλη. Εδώ τι γίνεται; Δε μου αξίζει μια σκηνή; Έτσι… σαν αναγνώριση της βλακείας μου; Ίσως το γραφείο Τύπου της κυρίας Πολιτισμού δεν την ενημερώνει επαρκώς για τα δημοσιεύματα που την αφορούν.
Ίσως η κυρία Πολιτισμού απορροφημένη από την Τιτάνεια προσπάθεια που καταβάλλει προς συγκέντρωσιν των καλλιτεχνικών… οστών των αρχαίων μας προγόνων, ένα έργο τόσο σημαντικό και ειδικό, αδιαφορεί για τα ασήμαντα και τα κοινά. Μανόλη, μήπως χτυπήσαμε λάθος πόρτα;
Μήπως θάπρεπε να απευθυνθούμε στον κύριο ΥΠΕΧΩΔΕ, στον κύριο Γεωργίας ή στον κύριο Άνευ; Άκης Πάνου… Αυτά μου είπε ο Άκης, αυτά αντιγράφω μέχρι να δοθεί μία απάντηση από τους ιθύνοντες. Ουδέ μία απάντηση. Επανέρχομαι για τέταρτη φορά στην «Απογευματινή της Κυριακής», στις 22-1-89. Μεταξύ άλλων γράφω:
…Φεύγοντας το 1986 από την Αθήνα, φέρθηκα σα φιλόνομος και συνεργάσιμος με την εκάστοτε Κυβέρνηση Πολίτης. Άσχετα ότι ήταν κυβέρνηση της οικογενειοκρατίας Γεωργίου – Παύλου – Κωνσταντίνου – Φρειδερίκης, ή της δυναστείας Γεωργίου – Ανδρέα- Γεωργίου – Μαργαρίτας.
Τη στιγμή που η χώρα τραμπαλίζεται στο μεταίχμιο ύπαρξης –ανυπαρξίας, έθεσα τον εαυτό μου και τα παιδιά μου στο Με(χ)μέτιο της Θράκης. Υπάκουσα στις παροτρύνσεις και τις εντολές του Μοναρχικού μας σοσιαλισμού.
…Όταν το Κέντρο διατάζει: Αποκέντρωση, τι να κάνω; Να μην αποκεντρωθώ και να μείνω εφ’ όρου ζωής με το στίγμα του υπονομευτή της αποκέντρωσης; Την κοπάνισα, απέφυγα ογκωδέστερα φακελώματα, και απολαμβάνω τα… κίνητρα που παρέχει κάθε τόσο… η τηλεόραση. – – –
Οι καλλιτέχνες του είδους μου, βρίσκονται πάντα σε διακριτική απόσταση από την «πολιτική» και η πολιτική απ’ αυτούς. Εδώ όμως σήμερα, δεν ε΄χουμε να κάνουμε με πολιτικούς καλούς ή κακούς, αλλά με ψεύτες –κλέφτες – τυχάρπαστους. Θες δείγμα;
– Έχω τέσσερα παιδιά και το Κράτος δεν με θεωρεί πολύτεκνο!
– Το Ιδρυμα Κοινωνικής Αφαίμαξης μου έχει πάρει μέσα σε πέντε χρόνια πάνω από ενάμισι εκατομμύριο!
Και είμαστε ανασφάλιστοι και εγώ και τα παιδιά μου, έχοντας προβλήματα υγείας και πληρώνοντας τα πάντα από την τσέπη μου ή την τσέπη των δανειστών μου. Ο ΟΑΕΔ… ετεροχρονίζει την πληρωμή του επιδόματος των παιδιών λέγοντας:
– Ξαναπεράστε το …Μάρτιο, τώρα έχουμε πολλή δουλειά, δίνουμε τα… βοηθήματα των… ανέργων! – Τη βγάζω «επ’ ενοικίω» σε ένα κατεδαφιστέο προσφυγικό που κάνει νερά απ’ όλες τις μεριές (για τρίτο χειμώνα), απευθύνομαι τρεις φορές δια του Τύπου στην κυρία Μερκούρη ζητώντας της τουλάχιστον μία σκηνή, και αυτή, «ευφραίνεται νιώθοντας ρυθμιστής της δικαίωσης ή της εξαθλίωσης των άλλων»,
με… γράφει, και υπογράφει για μερικές δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμυρίων προκειμένου να αυξηθεί το λίπος ορισμένων πολιτιστικών μας χοιριδίων… Ουδέ μία απάντηση.
Στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 11-2-89 γράφω σχετικά: …Εγώ προσφέρω για τον αθλητισμό και τα νιάτα παίζοντας ΠΡΟ-ΠΟ. Έτσι και «κάτσει» καλό δεκατριάρι, καβαλάω αεροπλάνο και πάω για τα Παρίσια. Εκτός αν φιλοτιμηθεί η κ. Υπ. Πολιτισμού και μου στείλει το αντίσκηνο που της έχω ζητήσει, οπότε, λύνεται το πρόβλημά μου.
Δηλώνω Τσιγγάνος και δεν πάω πουθενά. Λέτε να φιλοτιμηθεί; ΦΙΛΟΤΙΜΟ!!
Που τη θυμήθηκα πάλι αυτή την αστεία λέξη… Ουδέ μία απάντηση. Καταλαβαίνετε κυρία γιατί απευθύνθηκα ΚΑΙ σε σας, και αν χρειαστεί (αφού το διασκεδάζετε) θα συνεχίσω;
Γιατί το έργο που προσφέρω υποτίθεται ότι είναι Πολιτιστικό, και εσείς «υποτίθεται» ότι είστε Υπουργός Πολιτισμού. Άσχετα με το αν με εγκρίνετε σαν καλλιτέχνη και αν σας εγκρίνω σαν Υπουργό, είμαι καλλιτέχνης, είστε Υπουργός, και αυτή τη στιγμή για μένα αντιπροσωπεύετε το Κράτος στο οποίο ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ απευθύνομαι.
Το αν κάποιοι κακοηθέστατοι τα έχουν βάλει άδικα μαζί σας, Σας κολακεύει ή και Σας βολεύει να το πιστεύετε, είναι θέμα δικό σας. Γιατί δεν τους ξεσκεπάζετε «στα ίσα» και δεν τους παραδίδετε στην κοινή περιφρόνηση αντί να αφήνετε να εννοηθεί πως ο καθένας αγανακτισμένος μη σύντροφος που θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί δίκαια και βάσιμα για την κακή και υποκριτική συμπεριφορά σας, είναι «από χέρι» συκοφάντης;
Είστε ξεδιάντροποι αλλά και άφοβοι, και ο συνδυασμός είναι πολύ κακός. Εκείνοι που εκτοξεύουν κατηγορίες ασαφείς και αόριστες είναι κατάπτυστοι. Αυτό ισχύει και για μένα και για σας και για τους πάντες.
Αν έχετε την αξίωση να σας διακρίνουν απ’ το σωρό και να σας σέβονται, μέθετε να διακρίνετε και να σέβεστε και σταματήστε να παίζεται τον «παπά» (κατά παράδοση). Εγώ κυρία, αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό μου διαμαρτύρομαι από το 1969 στα αφεντικά των Κρατικών μέσων μαζικής τύφλωσης και τα σχετικά Υπουργεία.
Δεν είστε η πρώτη, αλλά η τελευταία σ’ αυτή την χωρίς τέλος ιστορία. Έχω «πακέτο» αλληλογραφίας, αποδεικτικής της χυδαιότητας των διαφόρων Καισαρίσκων που ζεσταίνουν κατά καιρούς με τον ποπό τους τις «μεγάλες καρέκλες». Δική σας δεν έχω, ούτε θα έχω φαντάζομαι. Πώς να το κάνουμε, μπορεί τώρα ολόκληρη Αυτοκρατορική Υπουργάρα να ασχολείται με Κάφρους και μάλιστα της δικής μου υποστάθμης;
Εσείς είστε «πρόθυμη» και «ανοιχτή» σε όλους τους ανθρώπους και σε όλους τους φίλους σας. Με αυτούς που δεν είναι φίλοι σας ή που δεν θεωρείτε ανθρώπους, τι γίνεται; Ξέρετε κανέναν Αυτοκράτορα, Βασιλιά, Δικτάτορα, που να μην ήταν «ανοιχτός» στους φίλους του; Σε τι διαφέρετε; Μόνο στο ότι τους φίλους αυτών τους λέτε «καμαρίλα», ενώ τη δική σας «καμαρίλα» τη λέτε «φίλους».
Το Υπουργείο σας, η τηλεόραση, ο ΕΟΤ και όλες οι συναφείς υπηρεσίες, έχουν γίνει εντευκτήρια και καφενεία των «φίλων» σας, και φίλους σας, μάλλον θεωρείτε όσους υπηρετούν κρετίνικα το γούστο σας και ασπάζονται ασυζητητί τις απόψεις σας. Το δικό σας γούστο περιορίζεται στα «μάρμαρα».
Εγώ στην «ιστορία» μου πότε σας γράφω Υπουργό Μαρμάρων και πότε Μαρμαρωμένη Υπουργό. Εσείς πιστεύετε ότι κάνετε το καθήκον σας αλλά δεν βρίσκετε ανταπόκριση από τους αντιδραστικούς και τους κακούς! Πρόσφατα την άποψή σας αυτή μετέφερε μελωδικά από την τηλεόρασή σας και ο εκ των κολλητών σας «σύντροφός μας» κ. Γιάννης Μαρκόπουλος με το ενωτικό (λόγω εκλογών;) ασμάτιον «Σύντροφε τι μας χωρίζει» που μας… αφύπνισε.
Την «απάντηση στο ερώτημά του» την έχω έτοιμη προς ηχογράφηση. Έτσι για να μπω και γω στο ριγκ του πλουραλιστικού σας τζερτζελέ, και μη με νομίζετε προβοκάτορα. Λυπάμαι μόνο που δε γίνεται να σας βάλω στο φάκελο και τη μελωδία.
Το αφιερώνω στο Γιάννη και σε κάθε «σύντροφο» του δικού του εκτοπίσματος. Μόλις έφαγα νερόβραστο το ρύζι κι’ αποφάγια από εκείνα που πετάς, με ρωτάς: «τι είναι αυτό που μας χωρίζει»
και να μπω μέσα στη μάχη μου ζητάς! Ένα στρώμα από λίπος μας χωρίζει που σαν ρούχο στο κορμί σου το φοράς μια κοιλάρα που να… σκύψεις σ’ εμποδίζει και δεν βλέπει πως «ανθρώπους κατουράς» Εμποδίζουν τα πολλά Πολυτεχνεία που σκοτώνονται του κόσμου τα παιδιά να θρονιάσουν μια «καινούρια» συντεχνία και μετά να της ξεπλύνουν τη λαδιά.
Για τη μάχη ΣΟΥ με θέλεις στρατιώτη να παλαίψουμε, να γίνεις Στρατηγός κι όπως πάντοτε, στην πιστολιά την πρώτη θα ξεκόψεις και θα τρέχεις σα Λαγός. Με θυμάσαι όταν είσαι σ’ αγωνία και τα «κόζα» δεν τα βλέπεις βολικά τότε θες… νάμαστε μια κοινωνία, αρχηγός εσύ, και μεις… τα δουλικά!
Τότε μ’ έχεις… αδερφό και σύντροφό σου κι ας μην έχουμε «τσιγάρο μοιραστεί…» Μη γελιέσαι. Πίσω απ’ το χαμόγελό σου διακρίνω το «φτηνό… αγωνιστή» Τους ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΟΥ θα βρεις μέσα στους Χοίρους που βουλιάζουνε στη λάσπη ηδονικά, θα τους βρεις μέσα στους άβουλους και στείρους από «αίσθηση» κι από ιδανικά.- Πως σας φαίνεται;
Θα το «χτενίσω» βέβαια, και θα πετάξω τα πιο πολλά. Θα θεωρούσα τον εαυτό μου ευτυχή, αν είχα τη γνώμη σας, ποια να πετάξω και ποια να αφήσω; Αυτά που έγραψα στις εφημερίδες
Κυρία είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ ΣΑΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΗ ΜΕ ΈΧΕΙ ΚΗΡΥΞΕΙ ΑΝΕΥ ΔΙΚΗΣ ΣΕ ΑΓΝΟΙΑ, ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΡΕΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΣΚΟΙΝΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΕΜΑΣΕΙ.
Το πρόβλημά μου είναι «σαφές», «καφτό», και χρειάζεται λύση κατεπείγουσα. Είμαι ακτήμων –πρόσφυγας – άστεγος – άρρωστος (γιατί μου τη «σπάει» το ανάπηρος) υπερχρεωμένος και υποχρεωμένος να συντηρώ δύο γυναίκες και τέσσερα παιδιά 11 έως 5 χρόνων, και φυσικά δύο σπίτια.
Έφυγα από την Αθήνα πριν τρία χρόνια λέγοντας στον εαυτό μου: Όταν τρώγονται τα σκυλιά τραβήξου στην άκρη ώσπου να φαγωθούνε. Αλλά τούτα τα σκυλιά, κυρία, δεν τρώγονται, ΔΕΝ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!! Κάποιος φίλος που είναι «μες τα πράγματα», μου είχε πει:
Αυτοί, ήταν να μην κάτσουν στη λεκάνη. Τώρα που «κάτσανε», αν δεν κάνουν ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥΣ, δε φεύγουνε! Εσείς αργείτε να ξαλαφρώσετε, κι ο σοσιαλισμός σας είναι “αγαθό” πανάκριβο.
Η επαρχία που θέλετε να «εποικίσετε» παρέχοντας κουβεντιαστά κίνητρα και διάφορες άλλες σαπουνόφουσκες, έχει γίνει πιο «φωτιά» κι απ’ την Αθήνα. Ο «εσωτερικός μετανάστης» που θα ξεπέσει κατά δω για να μείνει, να σπείρει και να θερίσει (αυτό δεν επιδιώκετε;) πρέπει πρώτα να αγοράσει τη γη προς 500 χιλιάδες ή 1 εκατομμύριο το στρέμμα!
Δηλαδή για ένα κομμάτι γη που θα μπορεί να τον ζήσει, πρέπει να έχει καμιά… τριανταριά εκατομμύρια να δώσει, πριν βάλει ό,τι χρειάζεται για να την καλλιεργήσει. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ! Αυτά είναι μέσα στο αποκεντρωτικό σας σχέδιο ή σας… διαφεύγουνε; Αν έχει κάποιος 30-40 εκατομμύρια θα τα δώσει για να «προαχθεί» σε… έποικο της επαρχίας;
Δεν τα βάζει σε μια τράπεζα, να κάνει τσάρκες τρώγοντας τους τόκους; Για να βρει μια γκαρσονιέρα ο φοιτητής, και να την «βγάλει καλά» πρέπει νάχει καμιά γκομενίτσα να τον φιλοξενεί και να τον τσοντάρει. Από τότε μάλιστα που ο κύριος Τσοβόλας μοίρασε… αντικειμενικές αξίες… χέστα κι άστα (με το συμπάθειο).
Για πολιτιστικά,… ας αλλάξουμε ομιλία, καθότι χρειάζεται πολύ συζήτηση το θέμα. Πάντως πήρατε ένα πλάνο της εικόνας. Είχα μαζέψει λίγα- λίγα πέντε «χαρτιά», πάνε αυτά. Πήρα άλλα τόσα ή κάτι παραπάνω, δε θυμάμαι ακριβώς, (όταν πνίγεσαι που να μετρήσεις πόσες μπουρμπουλήθρες έχεις κάνει;) σαν προκαταβολή για δουλειές που… πρόκειται να κάνω (χρωστάω και το μέλλον μου), έπεσα στο δάνειο που το έβρισκα εύκολα στην αρχή, μετά πιο δύσκολα, φτάσαμε στον «ακούμπη», σκοτωθήκανε τα «τιμαλφή» και μετά… ποιος σε… όταν δεν ξέρει πότε, και αν θα τα πάρει;
Τώρα είμαι στην αντίστροφη μέτρηση. Ετεροχρονισμός στα νοίκια και αναμονή εξώσεων, περικοπές στα καθημερινώς «απαραίτητα», και έχουμε και διακοπές (όχι βακάνς). Με το μαγαζί του κυρίου Τόμπρα συνεχώς διακόπτουμε και επανασυνδέουμε τις σχέσεις μας όποτε βρεθούνε τίποτα ψιλά. Με τη Μόμπιλ διακόψαμε τελείως. Ως που χτύπησε την πόρτα ένας από τους αισιόδοξους δανειστές αιτώντας την επιστροφή του δανείου, και τώρα, πριν ανοίξουμε, κοιτάμε από τη γρίλια να δούμε εάν είναι όντως ο Γαλατάς (σχήμα λόγου καθότι το γάλα μας έπεφτε «βαρύ» και το κόψαμε).
Κάτω απ’ αυτές τις ευχάριστες συνθήκες, σκέφτηκα να σας κάνω μια σοβαρότατη πρόταση, (προτάσεις δε ζητάμε από το… λαό;) Εσείς δεν τραγουδούσατε το άσμα; Θα ήθελα να είχα 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά; Να μια ευκαιρία να βολευτούμε και οι δύο. Θα σας κάνω «πάσα» τα δικά μου!
Δε θέλω «ντάτσουν», τσάμπα θα σας τα δώσω. Θα έχετε μια κόρη και τρεις γυιούς! (αναφέρονται τα ονόματα και οι ηλικίες των παιδιών) Πως σας φαίνεται η πρόταση; Δεν είναι βέβαια «καθαρόαιμα Πειραιωτάκια», είναι μισά –μισά. Η μητέρα μου ήτανε «μαουνιέρισα». Ο πατέρας μου «γκάγκαρος».
Πάντως είναι πρώτο πράμα και τα τέσσερα! Που θα ξαναβρείτε τέτοια ευκαιρία; Για μένα μη σας νοιάζει, δε θάχω πρόβλημα. Έχω πάρει διαζύγιο από την πρώτη μου γυναίκα, με τη δεύτερη, τη μάνα των παιδιών μου, δεν «ευκαιρίσαμε» για να παντρευτούμε… είμαι «ελεύθερο πουλί»! θα την κοπανίσω κατά Αμέρικα μεριά, θα βρω καμιά ξεκουτιάρα τσουρόγρια με καμιά τράπεζα προίκα, θα της διαβάζω στιχάκια να λυγώνεται, θα της πέσω στο άγριο ερωτικό να την ξετινάξω όπως γίνεται στις ταινίες, και μπορεί να γυρίσω μετά δύο-τρία χρόνια να …Κυβερνήσω την Ελλάδα! Το μόνο εύκολο.
Εσείς, εν τω μεταξύ, θα έχετε τα παιδιά που «θέλατε», να σας φέρνουν τον καφέ, να βόσκουνε και τα «γουρουνάκια» που σας μπερδεύονται στα πόδια λερώνοντας και τα πασουμάκια και την ιστορία σας. Κοντά μου τα παιδιά βλέπουν τη ζωή «περίεργη» και κακοδιδάσκονται. Θα χαλάσουν.
Προχθές ο (…) βλέποντας τηλεόραση παραμίλαγε χαμηλόφωνα. Ξέρετε τι μουρμούριζε; – Σοσιαλισμός, είναι το σύστημα που βγάζει το αίμα από τους ζωντανούς και το βάζει στους πεθαμένους! Άκου τον τσόγλανο κουβέντες!!! Η (…) με ρωτάει κάθε τόσο: – Μπαμπά πότε θα γραφτώ στις 17 Νοέμβρη!!! Όπου νάναι «πολιτικοποιούνται και οι μπόμπιρες» και καταλαβαίνετε τι θα γίνει (το καταλαβαίνετε άραγε;)
Σας δίνω την ευκαιρία να διαλύσετε μια «γιάφκα» πριν οργανωθεί η δράση, και να δείξετε πως συμπαραστέκεστε στους συνανθρώπους σας και τους συμπονάτε. S.O.S. κυρία! Κάντε κάτι και για μένα το φουκαρά! Βοηθήστε με να καθαρίσω να πάω όσο γίνεται πιο μακριά να γλιτώσω από τη στοργή του Κουβέρνου σας και τα σοσιαλιστικά σας παχύδερμα.
Υπήρξα ωφέλιμο, χρήσιμο και παραγωγικό στοιχείο. (Αν θέλετε, να σας στείλω λεπτομερές βιογραφικό σημείωμα) κι αυτή τη στιγμή νοιώθω επαναστατημένη «ανάρχα»! Όπως την πατήσατε εσείς όταν είπατε στον εαυτό σας: Είμαι απόγονος του Σπύρου του Μερκούρη, θα γίνω Πολιτικός, έτσι την πάτησα τώρα κι εγώ, και λέω στον εαυτό μου: Είμαι απόγονος του Ζώη του Πάνου! Θα γίνω Οπλαρχηγός!
Δεν υποφερόσαστε Εξοχωτάτη! Πώς να σας αντέξει κανείς όταν του αλλάζετε την Παναγία και από πάνω παριστάνετε την Παναγία; Το πολιτιστικό σας επίτευγμα (για μένα) θα είναι να βγούνε τα παιδιά μου να ζητιανέψουν μαζί με τα γυφτάκια του Πούρναλικ! Μόνο δική μου θάναι η ξεφτίλα; Ναι;
Ο συγκεντρωτισμός της μαζικής πληροφόρησης και η μονοπωλιακή τους χρησιμοποίηση από τα Κουβέρνα, έκανε την πορεία ΚΑΙ του τραγουδιού «υπόθεση του Κράτους και η ύπαρξή μας είναι θέμα τηλεόρασης, σταδίων, ΕΟΤ και κολοκύθια τούμπανα, που είναι όλα υπό τον έλεγχό σας, και τα κουμαντάρετε… περίεργα!
Το 83 ο Β. Βασιλικός μου είχε προτείνει 2-3 εκπομπές. Ώσπου να το καλοσυζητήσουμε οι «εκπομπές» περιορίστηκαν σε… 1 με φυσικό αποτέλεσμα να μου τη δώσει και να μη κάνω καμία. Αμέσως μετά … 5 χρόνια ο Δ. Ιατρόπουλος ζήτησε (μετά από μεσολάβηση του Ρασούλη) να του κάνω πρόταση για δύο εκπομπές. Έγινε η πρόταση «αμέσως» (το πράμα ήτανε επείγον) και περιμέναμε την έγκριση σε… 4-5 μέρες που θα συνεδρίαζε το συμβούλιο.
Πέρασαν οι 4-5 μέρες, τίποτα. Πέρασαν 4-5 βδομάδες, τίποτα! Πέρασν 4-5 μήνες, τίποτα!! Λέω: Ρε Άκη, μήπως εννοούσε 4-5 χρόνια ή 4-5 τέρμινα; Τηλεφώνησα να ρωτήσω τον Ιατρόπουλο, αλλά τον είχανε παραιτήσει. – Τι γίνεται εκεί κυρία; Αν έχετε το χρόνο και το μαζοχισμό να παρακολουθείτε τηλεόραση, θα ξέρετε τι λέω.
Βγαίνει ο Νιόνιος, ο «μπουρμπούλιας», μαζί με ένα COMPUTER και ξεφωνίζουνε: Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι ΜΟΥ (του μπουρμπούλια) Βγαίνει ο κύριος Στέφανος Φωτίου με ένα COMPUTER και κάνουνε ψυχανάλυση σε ψυχοπαθείς και μη. Βγαίνει ο γυιός του μεγάλου μας κωμικού Λ. Κωνσταντάρα κύριος Δημήτριος «ραπανάκιας» με άλλο COMPUTER.
Μένουνε όλοι (πλην του Μπουρμπούλια) και πίσω από ένα πούρο εμφανίζεται ο πουρός Μικρούτσικος με ένα ακόμη COMPUTER. Λόγω αναγκών υπηρεσίας ο κύριος «ραπανάκιας» αποχωρεί και για να μη μελαγχολήσει ο COMPUTER του, τον κάνει πάσα στον κύριο Φωτίου, που τώρα είναι υποχρεωμένος να νταντεύει 2 COMPUTERS!! ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!
Ένας σοσιαλιστικός «σύντροφος» συν 1 COMPUTER ίσον 1 εκπομπή! Ξέρετε πόσες τέτοιες εκ- πομπές έχει η τηλεόραση; Άμμο. Αλλά καλέ κυρία, αφού ο μόνιμος και βασικός πρωταγωνιστής στις εκπομπές σας είναι ο COMPUTER (;) τι τους θέλετε τους «συντρόφους». Γιατί δεν αφήνετε τους COMPUTERS να κάνουν τη δουλειά τους μόνοι τους, και να μη πετάμε λεφτά στα χαμένα;
Ένα μικροκύκλωμα το χρόνο (το πολύ- πολύ) θα καταναλώσει ένας COMPUTER. Άντε να μας βγει COMPUTER – GURUNAKI και να «φάει» δύο μικροκυκλώματα! Οι «σύντροφοι» τρώνε τα δικά τους, τρώνε του COMPUTER (που δεν τρώει αηδίες), «τρώνε» και όλα τα «κυκλώματα» μικρά και μεγάλα.
Εν πάση περιπτώσει, εάν δεν σκοπεύετε να αλλάξετε «συνταγή» κοιτάτε μήπως περισσεύει κανένα COMPUTER και για μένα τον τάλα, να το φροντίζω, να το «λαδώνω», να λαδώνομαι κι εγώ να λαδώνουν και τα πιτσιρίκια το άντερό τους. Κάπου όμως πρέπει να σταματήσω «προς το παρόν». Πιστεύω πως έγινε κατανοητό το κατά πόσο σας σχολιάζουν και σας επικρίνουν «αδίκως». (Τουλάχιστον ΕΓΩ).
Το κομμάτι αυτό σας το στέλνω να το διαβάσετε πριν το δώσω για δημοσίευση, θέλοντας να έχω μια ακόμη επιβεβαίωση για ορισμένα πράγματα, και φυσικά να χρειαστεί, μιας και άρχισα θα συνεχίσω.
Ζήτω η Αξιοκρατία, ο πλουραλισμός και το «Κράτος Δικαίου». Ο Πλάστης να σας έχει πάντα γερή, δροσερή, τρυφερή και μεγαλόκαρδη, προς δόξαν των χοιριδίων φυσικά, και όχι του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία που είναι «φίρμες παγκόσμιες» εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, και σίγουρα δεν περιμένουν από εσάς ή εμένα να τους… αποκαταστήσουμε!
Φιλώ τα κρινοδάχτυλα των ποδιών σας Άκης Πάνου – – – [Άκης Πάνου, Αϊδινίου 49, Κυψέλη – Ξάνθης. Τηλέφωνο (εφόσον δουλεύει) … Αν δεν δουλεύει, στο καφενείο του Γιάννη, …]
πηγή:tamystikatoukolpou.blogspοτpost
Δε σ’ έμαθαν να ζεις ούτε και να γελάς
σε μάθανε να κλαις και να παρακαλάς
σε μάθαν να πονάς και να σωπαίνεις
σε μάθαν να γιορτάζεις που πεθαίνεις
δε σου ‘δωσαν ποτέ το χέρι στοργικά
μια γέννα τη στιγμή και δέκα φονικά
δε σ έμαθαν να λες αδέρφια τους λαούς
σου δώσανε σπαθί και δώδεκα θεούς (Άκης Πάνου)
