Άρθρο του Κωνσταντίνου Χολέβα
O μήνας Oκτώβριος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος μέ τή Μακεδονία καί τήν πρωτεύουσά της, τή Θεσσαλονίκη.
Στίς 13.10.1904 σκοτώθηκε στό χωριό Στάτιστα της Καστοριάς-σημερινό χωριό Μελάς- ο ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Παύλος Μελάς πού είχε μεταβεί μέ ψευδώνυμο στήν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία γιά νά βοηθήσει τόν αγώνα των εντοπίων Ελλήνων κατά των Οθωμανών Τούρκων καί των Βουλγάρων κομιτατζήδων.
Αυτή θεωρείται συμβολικά ως η έναρξη της ένοπλης φάσεως του Μακεδονικού Αγώνος.
εξ άλλου στίς 26 Οκτωβρίου 1912 , τήν ημέρα της εορτής του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου, ελευθερώθηκε από τόν Ελληνικό Στρατό η Θεσσαλονίκη, συμβασιλεύουσα του Βυζαντίου (Ρωμανίας) καί σημερινή συμπρωτεύουσα της Ελλάδος.
επειδή αυτές τίς ημέρες (φθινόπωρο 2010) πιεζόμεθα διεθνώς νά «κλείσουμε» τό ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων μέ μία απαράδεκτη εθνικη υποχώρηση κρίνω σκόπιμο νά θυμηθούμε τό ιστορικό υπόβαθρο του Μακεδονικού ζητήματος καί πως αυτό συνδέεται μέ τόν Μυροβλήτη Άγιο Δημήτριο.
Η Μακεδονία ως γεωγραφικός, ιστορικός καί εθνολογικός όρος είναι άρρηκτα ταυτισμένη μέ τήν ιστορία του Ελληνισμού στήν αρχαιότητα καί στό Βυζάντιο. Άλλωστε ο Αλέξανδρος καί οι απόγονοί του δημιούργησαν στήν Ανατολική Μεσόγειο έναν πολιτισμό, ο οποίος ονομάζεται Ελληνιστικός καί έτσι γίνεται δεκτός στήν διεθνή βιβλιογραφία.
Ακριβώς διότι ο Μέγας Αλέξανδρος ως Μακεδών, δηλαδή Έλλην του Βορρά, μετέφερε παντού Ελληνικό πολιτισμό. Η πρώτη φορά στήν ιστορία πού έγινε λόγος γιά έθνος «Μακεδόνων» ήταν γύρω στό έτος 1600.
Τότε οι Έλληνες, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι καί άλλοι βαλκανικοί λαοί ήσαν υπόδουλοι στούς Οθωμανούς. Ο Παπισμός μέ ορμητήριο τά παράλια της Δαλματίας, τά οποία ανήκαν τότε στήν Βενετία, προσπαθούσε νά προσηλυτίσει τούς υποδούλους ορθοδόξους. Γιά νά ελκύσει τούς Σέρβους καί τούς Βουλγάρους ένας Ρωμαιοκαθολικός προπαγανδιστής, ο Μάουρο Ορμπίνι, επενόησε τήν θεωρία περί Μακεδονικού έθνους, τό οποίο έχει σλαβικές ρίζες καί είναι άσχετο πρός τόν Ελληνισμό.
Τίς καινοφανείς αυτές θεωρίες κατέγραψε στό βιβλίο του «Τό Βασίλειο των Σλάβων», αλλά δέν κατόρθωσε νά προσελκύσει σημαντικό αριθμό Ορθοδόξων. Η επόμενη προσπάθεια γιά κατασκευή «Μακεδονικού» έθνους εμφανίσθηκε κατά τήν διάρκεια του Μακεδονικού αγώνος μεταξύ Ελλήνων καί Βουλγάρων στά πρώτα χρόνια του 20 ου αιώνος.
Η Βουλγαρική προπαγάνδα , η οποία εξεφράζετο από τήν Σχισματική εκκλησιαστική εξαρχία καί από οργανώσεις όπως η Β.Μ.Ρ.Ο. (στά βουλγαρικά σημαίνει Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, δηλαδή Ε.Μ.Ε.Ο.) έρριξε αρχικά τό σύνθημα ότι η Μακεδονία πρέπει νά ανήκει στή Βουλγαρία. Κάποια όμως παράταξη αυτονομήθηκε μέσα στούς κόλπους του Βουλγαρικού κινήματος καί έρριξε τό σύνθημα «η Μακεδονία στούς Μακεδόνες».
Σκοπός τους ήταν αφ’ ενός μέν νά προσελκύσουν καί πληθυσμούς πού δέν είχαν βουλγαρική συνείδηση, αφ’ ετέρου δέ νά συνδυάσουν τό αίτημα αυτό μέ κοινωνικά καί αγροτικά αιτήματα ώστε νά γίνουν πιό δημοφιλείς. Ούτε αυτοί επέτυχαν κάτι σημαντικό, διότι απλούστατα «Μακεδονικό» έθνος ουδέποτε υπήρξε.
Όλες οι πηγές του 19ου καί των αρχών του 20ου αιώνος καταγράφουν στόν χώρο της ιστορικής Μακεδονίας Έλληνες (Ρωμηούς), Σέρβους, Βουλγάρους, Εβραίους, Μουσουλμάνους καί ολιγάριθμους ρουμανίζοντες.
Στήν απογραφή του Οθωμανού Διοικητή της περιφερείας Μοναστηρίου Χιλμῆ πασά αναφέρονται τό 1904 όλες αυτές οι εθνότητες στή Μακεδονία, πουθενά όμως δέν καταγράφεται έστω καί μία μικρή ομάδα πού νά ανήκει σέ κάποιο «Μακεδονικό» έθνος.
επίσης στίς αναφορές των Δυτικών προξένων της Θεσσαλονίκης πρός τίς Κυβερνήσεις τους γιά τήν βουλγαρική εξέγερση του 1903 ( εξέγερση τουἬλιντεν, δηλ. του Προφήτη Ηλία) δέν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σέ «Μακεδόνες» ως λαό μέ ξεχωριστή ταυτότητα. Η περιοχή των Σκοπίων μετά τήν απελευθέρωσή της από τούς Τούρκους ονομάσθηκε αρχικά Νότιος Σερβία, αργότερα δέ απετέλεσε τήν επαρχία αξιού μέ τό όνομα Βάρνταρσκα της τότε Γιουγκοσλαβίας.
Η τρίτη καί σπουδαιότερη προσπάθεια κατασκευής του τεχνητού Μακεδονικού έθνους έγινε από τόν κομμουνιστή ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας, τόν Κροάτη Τίτο, όταν έληγε ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος (1944).
Ο Τίτο βλέποντας ότι στό νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, τό ονομαζόμενο τότε Βάρνταρσκα, ζούσαν Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι καί Αλβανοί σκέφθηκε νά εξουδετερώσει τίς πιθανές διεκδικήσεις των γειτονικών του χωρών δημιουργώντας τό εθνος των Μακεδόνων καί τήν Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ως αυτόνομη οντότητα μέσα στό πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας.
Αξιοποιώντας ένα σύνθημα πού καλλιέργησε από τό 1924 η Κομμουνιστική Διεθνής και χρησιμοποιώντας τίς αστυνομικές, καταπιεστικές καί προπαγανδιστικές μεθόδους πού διαθέτουν τά μονοκομματικά καθεστώτα επέβαλε πλύση εγκεφάλου στόν πληθυσμό.
Έτσι μετά από τόσες δεκαετίες οι άνθρωποι αυτοί –σέ πολύ μεγάλο ποσοστό- έχουν πεισθεί ότι είναι Μακεδόνες απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Παράλληλα η σκοπιανή προπαγάνδα οργάσθηκε στό εξωτερικό προβάλλοντας μία κατασκευασμένη ιστορία περί Μακεδονίας καί χρησιμοποιώντας τήν Σχισματική «εκκλησία της Μακεδονίας», τήν οποία ουδεμία ορθόδοξη εκκλησία αναγνωρίζει..
Τό 1991 μέ τήν διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τό έθνος-φάντασμα απέκτησε ανεξάρτητη κρατική οντότητα καί συνεχίζει νά διεκδικεί τήν χρήση του ονόματος Μακεδονία κατά τρόπο πού πλαστογραφεί τήν ιστορία, ενώ προβάλλει εδαφικές καί μειονοτικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδος. Ο κίνδυνος φυσικά δέν είναι μήπως μας επιτεθεί ένα φτωχό κρατίδιο, τό οποίο σπαράσσεται από εμφύλιες έριδες μεταξύ Σλάβων καί Αλβανών.
Ο πραγματικός κίνδυνος είναι νά αποσυνδεθεί διεθνώς ο όρος Μακεδονία από τήν Ελλάδα καί τόν Ελληνισμό, οπότε θά είμαστε πλέον ……υπόλογοι εμείς οι Έλληνες πού ονομάζουμε Μακεδονία τήν Βόρειο Ελλάδα.
Τό ζήτημα του ονόματος δέν είναι ασήμαντο ούτε αμελητέο. Ο Πλάτων στόν «Κρατύλο» διδάσκει ότι τό όνομα είναι σημαντικό διότι περιγράφει τή ουσία του περιεχομένου. Καί μή μου πείτε ότι είναι αδύνατο ένα κράτος νά αλλάξει σήμερα τό ονομά του.
Πρό ολίγων όταν η Γιουγκοσλαβία μετονομάσθηκε σέ Σερβία –Μαυροβούνιο μέ υπόδειξη της Ευρωπαϊκής ενώσεως.
Τό ζητούμενο είναι νά πιέσουμε μέ κάθε νόμιμο τρόπο τά Σκόπια αξιοποιώντας καί τήν ευρωπαϊκή μας ένταξη. Διότι δυστυχώς από τό 1944 μέχρι σήμερα δέν πιέσαμε όσο έπρεπε τούς βόρειους γείτονές μας. Καί σήμερα πληρώνουμε τήν αδράνειά μας. Στό Β΄ βιβλίο των θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου περιγράφεται μεταξύ άλλων η συνωμοσία του Μαύρου καί του Κούβερ.
Περί τό 680 μ.Χ. Βούλγαροι στρατιώτες καί Έλληνες αιχμάλωτοι αναμίχθηκαν καί δημιούργησαν ένα καινούργιο έθνος, τό οποίο εγκαταστάθηκε στήν περιοχή των Σκοπίων καί ειχε ως στόχο τήν κατάληψη της Βυζαντινής Θεσσαλονίκης . Η διήγηση μοιάζει σάν νά προφητεύει τήν κατασκευή του «Μακεδονικού έθνους» πού μας ταλαιπωρεί σήμερα.
Διότι οι σημερινοί ψευδομακεδόνες των Σκοπίων προέρχονται από άτομα πού μέχρι τό 1944 δήλωναν Βούλγαροι καί αναμίχθηκαν μέ Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες.
Η εξιστόρηση καταλήγει μέ τή θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος ματαιώνει τά κακόβουλα σχέδια καί σώζει τήν πόλη του (1).
Ας προσευχηθούμε καί σήμερα στόν Μυροβλήτη Άγιο να βοηθήσει τήν Θεσσαλονίκη καί τή Μακεδονία ολόκληρη καί νά μπορέσουμε νά συμβιώσουμε ειρηνικά μέ τούς γείτονές μας χωρίς προκλήσεις καί ανιστόρητους αλυτρωτισμούς. (1).
Συμεών του Μεταφραστού καί Ιωάννου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης:
«Μαρτύριο καί Θαύματα του Αγίου Δημητρίου»,
Μετάφραση Γ. Παπαδημητρόπουλου, έκδοση αποστολικής Διακονίας, Αθήναι 2004, σελ. 221 -232.
Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός επιστήμων
