Δημήτρης Ρομποτής D.R.
Προ ολίγων ημερών, σίγουρα προ της Σάντυς, συνευρέθην εις εκδήλωσιν υψηλού επιπέδου μετά του Αγίου Πατρός ημών Αλεξάνδρου Καρλούτσου. Είπα εις εκδήλωσιν υψηλού επιπέδου, αλλά τοιαύτη διευκρίνισης καθίσταται πλεονασματική εφόσον οι γνωρίζοντες την Ελλογιμότητά Του, ξέρουν ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον τους ετίμησε με την Πάνσεπτον παρουσία Του!
Μ’ άλλα λόγια, ο «φάδερ Άλεξ», όπως είναι γνωστός ανά την …ομογένεια, δεν ασχολείται με ψιλά, συχνάζει μόνο στα ψηλά σαλόνια (και πολύ καλά κάνει, άλλο το ένα κι’άλλο το άλλο).
Τί να κάνωμε όμως, ημείς οι κοινοί θνητοί δεν ημπορούμε να μην πούμε και μια κουβέντα παραπάνω, ιδιαιτέρως δε, τελούντες υπό την συναρπαγήν τοιαύτης συναντήσεως και διατελούντες έμπλεοι τιμής δια την συνομιλίαν που ηκολούθησε και εις την οποία θα αναφερθώ ευθύς αμέσως.
Με επλησίασε που λέτε, και αφού με ησπάσθη εξ αποστάσεως τουλάχιστον δύο ιντσών – όπως κάνουν στους κοσμικούς κύκλους οι καθώς πρέπει – μου την είπε: «Άκουσα ότι έγραψες κάτι ‘ριντίκιουλους»!
Ευθύς ένοιωσα το πάτωμα να υποχωρή κάτω από τα Σεμπάγκο μου και με έλουσε κρύος ιδρώτας, προς στιγμήν νόμισα ότι πέφτει κι΄άλλη πέτρα από τα δόλια μου νεφρά! «Πώς είναι δυνατόν», σκέφτηκα, «πότε έγραψα εγώ για τον Καρλούτσο (ώστε να δικαιολογήται το «ριντίκιουλους»);
Και επειδή η απάντηση είναι «ποτέ», ξαναήρθα στα συγκαλά μου σε κλάσματα δευτερολέπτου και παρατήρησα βλέποντάς τον κατάματα – ω, τί συναίσθημα, Μον Ντιέ – ότι «αϊ ράιτ φάνι θινγκς σάμτάιμ, μπατ νέβερ ριντίκιουλους, φάδερ», ο εστί μεθερμηνευόμενον ότι «καμιά φορά γράφω κανένα αστείο, πάτερ, αλλά ποτέ γελοία πράγματα»!
Εκτός κι’αν δούμε το «γελοίο» στην κυπριακή ερμηνεία του που σημαίνει αστείο, όπως λέμε «είσαι πολλά γελοίος», χωρίς να εννοούμε ότι κάποιος ή κάτι είναι «ριντίκιουλους».
Για παράδειγμα, είναι πολλά γελοίο το Τάγμα να τιμά τον Εγκεμέν Μπαγκίς, όταν δυο μέρες πριν αυτός είχε πει ότι η Κύπρος δεν υπάρχει ως έθνος, και οι κυπριακής καταγωγής Άρχοντες να είναι ακόμη συντεταγμένοι …
Φαίνεται ότι η απάντησης μου εβοήθησε τον φάδερ Αλεξ να επανασύνδεση τους συνειρμούς της βαθυστοχάστου σκέψεώς του και πριν ο κώδων για το «ντίνερ» εκρουσθή τρις, μου εξεφώνησε ότι Του είπαν πως σε αναφορά μου για το συνέδριο των Αρχόντων του Τάγματος του Αγίου Ανδρέου στο Βερολίνο, ετόλμησα να προτείνω να γίνει στην Αθήνα και τα περίπου 700.000 δολάρια που θα κοστίσει και θα πληρώσουν οι ομογενείς Αρχοντες να μείνουν εν Ελλάδι.
Έγραψα επίσης, ως ενθυμείσθε, ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να παρακινήσει και άλλες μεγάλες οργανώσεις να κάνουν συνέδρια εκεί μήπως σιγά σιγά αρχίση να αλλάζει και το κλίμα.
Έγινε Τούρκος μ’αυτή την ιδέα ο εκ Κωνσταντινουπόλεως καταγόμενος φάδερ Αλεξ! «Αν το κάνουμε στην Αθήνα», μου λέει, «θα είναι σαν να λέμε ότι το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας είναι ελληνοτουρκικό. Εμείς δεν θέλουμε κάτι τέτοιο, μας ενδιαφέρει το θέμα να παρουσιαστή σε ουδέτερα φόρα». Και ολοκλήρωσε την πραγματικά εξουδετερωτική παρατήρησή Του υπενθυμίζοντας ότι «οι Άρχοντες έχουν κάνει κι’άλλα πράγματα, πολλές φορές στην Ελλάδα».
Και με το αίσθημα της αυτοδικαιώσεως να περιρέη αφθόνως εις το «σπιρίτσουαλ» βλέμμα Του, ως η σαμπάνια εις την εκδήλωσιν, έστριψε και χάθηκε στο πλήθος αφήνοντάς με σύξυλο και έμπλεο ντροπής γιατί, ο ελεεινός δεν τα σκέφτηκα όλα αυτά και έγραψα εκείνο το «ριντίκιουλους» κομμάτι αντί να ρωτήσω τον φάδερ Αλεξ – όπως κάνουν τόσοι άλλοι – και νά’χω το κεφάλι μου ήσυχο (και στη θέση του). Οϊμέ!!!
Και ενώ λοιπόν «είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», ως έχει και το άσμα του Ζαφειρίου Μελά, το οποίο υπέρμετροι Άρχοντες έχουν τιμήσει κατά καιρούς εις ισαρίθμους πίστας νυχτερινών κέντρων ή ομογενειακών εκδηλώσεων, έσπευσα, θαρρείς ως ρομπότ (το λέει και το όνομά μου άλλωστε), στο μπάνιο και εν πλήρη συγχύσει, ψηλαφιστά ψιθυριστά, βρήκα το χερούλι της πόρτας, μπήκα μέσα και επεδόθην εις ημίωρον …εξωστρέφειαν (όπως είπε ο Μυταράκης στο πρόσφατο συνέδριο) και ανακουφίστηκα!
Σαν νά’φυγε κάτι δηλητηριώδες από μέσα μου, σαν να άδειασε η ψυχή μου από την ενοχή!
Και τότε έβαλα τα πράγματα κάτω και τα είδα, ως είθισται στην περίπτωσή μου, από την ανάποδη!
Πρώτα πρώτα, φάδερ Αλεξ, η εμπειρία θα έπρεπε να Σε έχει διδάξει ποτέ να μην βγάζεις συμπεράσματα από κάτι που Σου είπαν.
Κάτσε και διάβασε πρώτα, ελληνικά ξέρεις, και μετά κρίνε αν κάτι είναι «ριντίκιουλους». Αν ήταν εγώ να βγάλω συμπέρασμα για το ποιόν Σου από αυτά που ακούω, ζήτω που χεστήκαμε, ζήτω που …κάναμε εξωστρέφεια ήθελα να πω.
Τα ρουφιανάκια που Σε περιτριγυρίζουν και τρέχουν με τη γλώσσα έξω να Σου σφυρίξουν ο,τιδήποτε δια να τελούν υπό την εύνοιά Σου, πάντα Σου λένε αυτά που θέλεις να ακούσης γιατί απλούστατα δεν μπορούν τίποτα καλύτερο.
Τους ξέρεις και τους ξέρουμε, είναι για λύπηση …Βέβαια, εμένα δεν μου πέφτει λόγος να Σου πω τί θα κάνης, αλλά μην μου ξαναπείς ποτέ ότι άκουσες πως έγραψα κάτι αν δεν το έχεις διαβάσει ο ίδιος, γιατί δεν θα είμαι τόσο ευγενικός την επόμενη φορά …
Όσον αφορά τώρα στη σκοπιμότητα του συνεδρίου στο Βερολίνο, δεν την αμφισβήτησα, παρότι είναι προβληματική εξαιτίας του γεγονότος ότι οι Τούρκοι συστηματικά έχουν ανάγει τις παραβιάσεις τους στα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου ελληνοτουρκική διαφορά και ζητούν από την Ελλάδα παραχωρήσεις προκειμένου να κάνουν αυτά που πρέπει.
Δεύτερον, στα χάλια που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση τώρα δεν της δίνουν και τόση σημασία οι Τούρκοι, οπότε η αξία του συνεδρίου στο Βερολίνο μειώνεται άρδην.
Υπ’αυτή την έννοια, καλύτερα η σύναξη να γινόταν στη Ρωσία (που τη φοβούνται πραγματικά οι Τούρκοι), αλλά ούτε θέλει να ακούσει κάτι τέτοιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ποιός ο λόγος να δοθεί μεγαλύτερη αξία στον Κύριλο της Μόσχας;
«Ιτ μέικς σενς» λοιπόν το συνέδριο να γίνει στην Ελλάδα, αν μη τί άλλο επειδή το έχει ανάγκη η χώρα που έχει στηρίξει όσο καμία άλλη, με εξαίρεση τις ΗΠΑ (επειδή δεν θέλουν τη Μόσχα κεφαλή της «Ορθοδοξίας» με τίποτα), το Οικουμενικό Πατριαρχείο! Σε τελική ανάλυση είναι μια ιδέα και έχω κάθε δικαίωμα να την καταθέσω.
Γιατί λοιπόν είναι «ριντίκιουλους», φάδερ Αλεξ; Μήπως επειδή έχει λογική βάση και συναισθηματική ειλικρίνεια (στοιχεία απαράδεκτα στα καθ’ημάς εν Αμερικές);
Όσο για το ότι οι Άρχοντες έχουν κάνει πολλά και διάφορα στην Ελλάδα, ναι είναι αλήθεια, έχουν γίνει «μίτινγκς» και άλλες συναντήσεις, αλλά ποτέ τέτοιου μεγέθους συνέδριο.
Αν μου βρήτε κάποιο προηγούμενο, πρόθυμος θα ανακαλέσω και θα ζητήσω συγγνώμη γονυπετής με το καινούργιο μου παντελόνι!!!
New York
