Και τώρα τι; Τι θα γίνει το «Καρφί» χωρίς τον Νίκο Κακαουνάκη;
Ήταν το ερώτημα που όλοι ήθελαν να θέσουν, όταν άρχισαν να συνειδητοποιούν τη μεγάλη απώλεια. Αλλά κανένας δεν τολμούσε να ανοίξει τέτοια συζήτηση, ενώ το πλήγμα από την απουσία του ήταν ακόμη τόσο νωπό. Πιστεύαμε ότι το προηγούμενο φύλλο, το αποχαιρετιστήριο, θα ήταν το πιο δύσκολο. Λάθος.
Δουλέψαμε μέσα στις χρονιάρες μέρες χωρίς την αίσθηση της Πρωτοχρονιάς, αλλά και χωρίς τη συναίσθηση του δυσαναπλήρωτου κενού που είχε αφήσει η εκδημία του φίλου, του συνεργάτη, του ιδρυτή. Γράφαμε νεκρολογίες και βιογραφικό σαν να αναφερόμαστε σε μια υποθετική ιστορία. Το μυαλό πάλευε με το συναίσθημα και έχανε καθαρά.
Ακόμη κι όταν ετοιμάζαμε την πρώτη σελίδα δεν είχαμε χωνέψει την πραγματικότητα.
Και τώρα τι; Το ερώτημα ξαναγύρισε βασανιστικό. Κανείς όμως δεν τολμούσε να ζητήσει απάντηση. Κατεβήκαμε στο Καστέλι. Αποτίσαμε φόρο τιμής στον Νίκο, τον συνοδέψαμε στην τελευταία του κατοικία, δακρύσαμε, αποθέσαμε λίγα λουλούδια, μουσκέψαμε με την ξαφνική μπόρα όταν φεύγαμε από το κοιμητήριο.
(Έχετε προσέξει ότι στις κηδείες προσφιλών προσώπων συμμετέχει στο πένθος κι ο ουρανός;)
Πάλι η ιδέα του οριστικού αποχωρισμού ήταν πολύ μακρινή./karfi.
