Άρθρο του Βασίλη Θ. Ιωαννίδη
Για άλλη μια φορά η μοναδική εναπομείνασα παραγωγική τάξη αυτής της χώρας βρίσκεται στους δρόμους αντί να βρίσκεται στους αγρούς. Είναι μάταιο να προσπαθούν στα τηλεοπτικά κανάλια να αναπαράγουν σκόπιμα τη συζήτηση για το αν είναι σωστό και δίκαιο να παρεμποδίζονται οι ελεύθερες συγκοινωνίες για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας κοινωνικής τάξης.
Είναι μάταιο διότι πολύ απλά το δίκιο δεν ανήκει ποτέ σε μια μόνο μεριά αλλά αντιθέτως αποτελείται από πολλές επιμέρους και πάντοτε αντικρουόμενες απόψεις.
Άρα έχουν δίκαιο οι αγρότες, έχουν όμως και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας, που συμπαρασύρονται στον στρόβιλο της αγανάκτησης των αγροτών.
Αφού όμως το δίκαιο δεν είναι, όπως είπαμε, απόλυτο και μονομερές, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι αγρότες δεν είχαν το σωστό συγχρονισμό όσον αφορά την κήρυξη του εργατικού τους αγώνα.
Πρώτον διότι βιάστηκαν πολύ να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις έχοντας απέναντι τους μια νέα κυβέρνηση. Θα έπρεπε ίσως να αναμένουν λίγο ακόμα προκειμένου να δούν τις προθέσεις και το έργο της κ. Υπουργού.
Δεύτερον επειδή η πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση φέρνει σε ακόμη δυσκολότερη θέση την κυβέρνηση και επιτείνει τη δυσχέρεια λήψης αποφάσεων από την πλευρά του αρμόδιου υπουργείου γεωργίας, το οποίο εξάλλου δεν έχει μεγάλη ευχέρεια δράσης λόγω ακριβώς της οικονομικής κρίσης.
Συνεπώς ακόμη κι αν η κ. Μπατζελή έχει τις καλύτερες των προθέσεων, απαιτείται χρόνος για την επίλυση όλων αυτών των ζητημάτων, αυτόν δε τον χρόνο, δεν τον έδωσε το κίνημα των αγροτών στην κυβέρνηση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δoθεί η εντύπωση σε μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας ότι επιχειρούν να διεκδικήσουν τα αιτήματα τους δικαίως μεν ακαίρως δε.
Η έλλειψη συγχρονισμού είναι λοιπόν η πρώτη ένσταση που όμως εκτιμώ ότι συγχωρείται στον Έλληνα αγρότη επειδή ο τελευταίος αισθάνεται παραμελημένος και εξαπατημένος από το ελληνικό κράτος. Αυτό που δύσκολα συγχωρείται είναι ο ιδιαίτερα σκληρός ως προς την επιλογή των μέσων πάλης τόνος που έχουν δώσει οι αγρότες στον αγώνα τους που επαναλαμβάνω ότι κατά τα άλλα είναι πέρα ως πέρα δίκαιος.
Για να κρίνουμε εάν ο αποκλεισμός εθνικών οδών είναι όντως ένας σκληρός τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει πρώτα να εξετάσουμε αν υπάρχουν άλλοι, εναλλακτικοί τρόποι για να αποδώσει καρπούς αυτός ο αγώνας. Και πράγματι νομίζω ότι υπάρχουν.
Την ίδια αίσθηση, για παράδειγμα, θα προκαλούσε στην ελληνική κοινωνία αλλά και εξίσου αποτελεσματικό θα ήταν εάν αποφάσιζαν οι αγρότες να σταματήσουν –έτσι απλά- να παράγουν. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς δεν υπάρχει πιο έντονη μορφή διαμαρτυρίας από αυτή που προτείνω.
Στηρίζω το επιχείρημα μου στο γεγονός ότι και τώρα η παραγωγή έχει ούτως ή άλλως παύσει. Ποιό παραπάνω πλεονέκτημα λοιπόν δίνει η παρεμπόδιση της κυκλοφορίας, τη στιγμή μάλιστα που οι κινητοποιήσεις συνέπεσαν και με το τυχαίο γεγονός των Τεμπών; Νομίζω κανένα.
Ο τρόπος δράσης που προτείνω θα προκαλούσε συγκίνηση. Ο παρόν τρόπος δράσης προκαλεί δυσφορία.
Βασίλης Θ. Ιωαννίδης
Ασκούμενος δικηγόρος